Wanneer Zola Matumona zijn tegenstanders niet dol draait, verzamelt hij schoenen, struint hij langs de Louizalaan of kijkt hij voetbal op televisie. Een portret van de 30-jarige en vooral erg goedlachse middenvelder van Bergen.
Shoppen op de Louizalaan
“Mijn look? Die zou ik eerder als stijlvol en comfortabel tegelijkertijd omschrijven. Meestal draag ik gewoon een jeans en T-shirt. Zodra een kledingstuk er goed uitziet, maakt het me niet uit of het van Louis Vuitton is of uit de Zara komt. Ik heb een paar schoenen van Gucci waar ik helemaal weg van ben. Ik durf ze zelfs niet te vaak aandoen omdat ik ze niet wil verslijten. Ik draag dan ook meestal mijn New Balance-schoenen. Shoppen doe ik meestal op de Louizalaan in Brussel. Al moet ik wel zeggen dat ik lang niet meer zo veel geld uitgeef aan kledij als vroeger. Ik heb mijn prioriteiten wat herzien.
“Als iemand me vraagt waar ik het liefst ga eten, is mijn antwoord steeds: in de Madison, een leuke restaurantje met traditionele keuken. Het is bovendien vlak bij mijn woonplaats (Zola woont nog steeds in Molenbeek, nvdr): zeer praktisch.”
Mini-Zola
“Ik heb drie kinderen en mijn vrouw en ik verwachten een vierde. De oudste twee wonen in Congo en de jongste, twee jaar oud, woont bij ons. Het is een echte mini- Zola. Hij heeft in ieder geval energie te veel. Telkens wanneer ik vermoeid thuiskom na een zware training en ik in de zetel plof, springt hij meteen boven op mij. Een kleine krijger is het. Het opstaan wanneer hij ’s nachts honger heeft of niet kan slapen, heb ik nog niet echt onder de knie. Ik ben immers op heel jonge leeftijd vader geworden, dus het was mijn moeder die mijn twee oudste kinderen heeft opgevoed.
Ik kijk vaak naar theaterstukken en naar grappige Congolese sketches die ik op dvd koop. Er zijn zelfs comedians die me vermelden in hun sketches.”
Valiezen vol schoenen
“Zodra ik de kans zie om terug te keren naar Congo, doe ik dat. Ik ga terug om mijn vrienden te zien, ik organiseer er voetbalwedstrijden en ik deel massa’s voetbalschoenen uit. Momenteel ben ik volop bezig met de inzameling. Ik heb onlangs een paar van JérémyPerbet gekregen. Ik spreek al mijn contacten aan. Er zijn ook spelers die me zelf opbellen om schoenen te schenken. Ik vertrek vaak met overvolle valiezen. Ik vraag me soms af of ze denken dat ik bij Barcelona speel, maar goed … Het is eigen aan Afrikanen dat diegenen die het gemaakt hebben in Europa delen met hun landgenoten. Er lijden al genoeg mensen in mijn land.”
Slaapverwekkende cinema
“Ik ben helemaal weg van muziek. Vroeger luisterde ik uitsluitend naar Congolese muziek, maar ondertussen hou ik ook van Amerikaanse en Europese groepen. Rap, R&B en Braziliaanse muziek kan ik ook wel smaken. (begint uit volle borst te zingen)
“Games zijn aan mij niet besteed. Ik was dan ook al 25 toen ik in België belandde. Voor de geboorte van ons derde kind gingen mijn vrouw en ik vaak naar de bioscoop, maar dat was vooral om haar een plezier te doen. Zodra de lichten gedoofd werden, viel ik toch in slaap. Ik schrok altijd dat de film al gedaan was als ze me wakker maakte en zei dat we moesten vertrekken. Cinema interesseert me dus niet echt. Ik heb wel een flatscreen van Samsung thuis. En een schotelantenne zodat ik alle buitenlandse voetbalcompetities op de voet kan volgen. Ik kijk het liefst naar de Premier League en de Primera División.”
Dromen van een BMW X6
“Ik hou van mooie wagens maar de wagens waar ik van droom, zijn onbetaalbaar. Ik durf bijna niet te zeggen met wat voor een wagen ik rijd. Vroeger reed ik met een Audi A3, maar sinds kort heb ik een Mercedes B-klasse in de garage staan. In de voetballerij is je auto een heus statussymbool. Als ik Vanden Borre of Mbokani tegenkom op de Louizalaan schaam ik me. Op zulke momenten probeer ik me letterlijk zo klein mogelijk te maken – gezien mijn gestalte niet echt moeilijk. (lacht) Ik zeg soms dat die Mercedes de auto van mijn vrouw is, maar dat is een leugentje om bestwil. Ik hou het meest van de typische 4×4. Ik droom van een BMW X6. Als je zoals ik met een kleine auto rijdt, zijn zulke grote wagens echt het einde.”
DOOR JULIEN BROQUET
