Michael Ballack, de aanvoerder van de Duitse nationale ploeg, over zijn doorbraak bij Chelsea, de kansen van Duitsland op het EK en de vrees dat zijn carrière ten einde was.

Chelsea zet een sterk seizoenseinde neer. In de topper in de Premier League van vorige zaterdag tegen Manchester United werd het 2-1 en in de Cham-pions League speelde het in de halve finale 1-1 tegen Liverpool. De grote vorm van de Blues op het einde van het seizoen is mede te danken aan de Duitse middenvelder Michael Ballack.

Michael Ballack, volgens de Duitse teammanager Oliver Bierhof zal je in Zwitserland en Oostenrijk met Duitsland een sterk EK-toernooi spelen …

Michael Ballack: “Ik hoop dat vanzelfsprekend ook. Maar dat zou natuurlijk nog geen garantie zijn dat we met het team succes boeken, en dat blijft in de ploegsport die voetbal is, het belangrijkste. Vier jaar geleden was ik zelf ook in uitstekende doen, maar toen konden we geen enkele wedstrijd winnen. Ik zou ervoor tekenen om zelf niet uit te blinken, maar toch Europees kampioen te worden.”

Ambities verleggen

Sinds je met Chelsea doorstootte naar de halve finales van de Champions League, lijkt men in Engeland anders tegen je aan te kijken: de fans en de media, die je vroeger zwaar op de korrel namen, zwaaien je nu alle lof toe …

“Ik ben alleszins fit en gemotiveerd. Ik pluk de vruchten van het feit dat ik nog erg fit ben omdat ik een half jaar niet kon spelen als gevolg van een enkelblessure.”

Zijn er nog andere reden die je huidige vorm verklaren?

“Ja. Het feit dat het mijn tweede seizoen is in Engeland en dat ik ondertussen gewoon ben geraakt aan het Britse voetbal. Mensen vergeten dat altijd, maar je mag als voetballer nog zo goed zijn, het vergt altijd tijd om je ergens aan te passen.”

Wat moet je als doorgewinterde international dan nog leren?

“In Engeland wordt directer, sneller en meer doelgericht gevoetbald dan in alle andere Europese competities. Als je in balbezit komt, moet het zo snel mogelijk naar voren. Altijd kick and run. Ook als je op voorsprong staat, is spelen op balbezit eigenlijk uit den boze. In balbezit word je in Engeland ook agressiever aangevallen. Je moet leren incasseren en leren zelf ook meer uit te delen. Belangrijk is ook dat ik nu meer als spelmaker kan fungeren. Vorig jaar waren er andere dominerende spelers.”

Heb je al eens spijt gehad van je verhuis naar Londen?

“Neen. Nog nooit. Dit was precies wat ik wilde. Als je 5000 meter alleen loopt, gaat dat veel trager dan in groep. Alleen als je je met anderen moet meten en als elke wedstrijd heel moeilijk is, kan je jezelf blijven ontwikkelen. Bij Bayern had ik in vier jaar drie keer de dubbel gewonnen, maar in de Champions League lagen we er altijd vroeg uit. Ik wilde de ambities verleggen. Nog maar eens de Duitse titel winnen volstond voor mij niet meer.”

Toen je nog voor Leverkusen speelde, was je bijnaam ‘Herbert’, een verwijzing naar de beroemde dirigent ‘Von Karajan’, omdat je zo goed het spel verdeelde. Maar bij Bayern was er altijd discussie over wat voor soort speler je bent. Zie je jezelf als een moderne regisseur?

“Ik ben een speler die in de gaps duikt. Ik probeer de ruimte tussen de lijnen te benutten. Ik sta in het middenveld, speel iemand aan en probeer dan te infiltreren in het strafschopgebied. Op dezelfde manier als Frank Lampard, die centraal op het middenveld naast mij speelt. Of je dat modern kan noemen, weet ik niet. Modern is … winnen.”

Zoals Otto Rehhagel altijd zegt …

“Welja, ik heb van elke trainer wat geleerd.”

Engelse ziel

Toen je geblesseerd was, ontstond in Duitsland de indruk dat Chelsea je van de hand wilde doen …

“Dat is volledig verkeerd. Ik moest me verweren tegen de beschuldiging dat de operatie niet nodig was geweest. Het was een moeilijke periode, waarin Chelsea naast twee prijzen pakte. Als je geblesseerd bent, leef je niet met de groep mee. Hoe langer het duurt, hoe moeilijker het is om je weer een deel van het geheel te voelen, en dan ontstaan wel eens valse geruchten.”

Heb je in zulke omstandigheden schrik voor de toekomst?

“Natuurlijk. Na drie of vier maanden vraag je je af waarom je nog altijd pijn hebt. Je staat elke morgen op en hoopt dat het beter zal gaan, of toch minstens een beetje. Je probeert alle mogelijke behandelingen, maar je moet altijd opnieuw beginnen.”

Op je zestiende zei een dokter na een knieoperatie dat je topsport wel kon vergeten. Dacht je daaraan terug?

“Uiteraard, dat spreekt voor zich. Mijn carrière had toen eigenlijk al voorbij kunnen zijn. Had ik nu moeten stoppen, dan was dat toch minder erg geweest. Ik ben al dertien jaar profvoetballer, het mooiste beroep ter wereld, en kon financieel een mooie reserve opbouwen. Maar voetbal is nu eenmaal een contactsport. Dat zijn de risico’s van het vak.”

De heroïsche duels tussen Benítez en Mourinho zijn verleden tijd. Klopt het dat jullie huidige coach, de Israëliër Avram Grant, ook wel eens Average Grant wordt genoemd?

” Average, ja, zoals in ‘hij is eigenlijk maar middelmatig’. Ik heb dat wel eens gehoord ja.”

Hij was een onbeschreven blad en een grote onbekende toen hij het roer overnam van Mourinho. Hij geldt als de protegé van geldschieter Roman Abramovich. Is dat ook te merken?

“Helemaal niet. Als dat zou kloppen, dan zou Andriy Shevchenko bij ons altijd spelen, want hij is een aankoop van Abramovich. Neen, neen. Grant is helemaal geen doetje dat aan het handje van de voorzitter loopt. Hij doet dat heel goed.”

Er staan nog maar eens drie Engelse teams in de halve finale van de Champions League. Is Engeland meester van de voetbalwereld of regeert de voetbalwereld Engeland?

“Het is een mooie kruisbestuiving. De buitenlandse spelers hebben het niveau van de Premier League opgekrikt, maar tegelijk is de Engelse ziel in het spel van alle teams gebleven.”

Kan de achterstand van de Bundesliga op de Premier League echt alleen verklaard worden door het feit dat er in Duitsland minder geld is?

“Tot een bepaald niveau kan je door hard en methodisch te werken het beste uit een team halen en het niveau opkrikken. Maar om helemaal bovenin te kunnen meedraaien heb je echte topspelers nodig en die kosten nu eenmaal geld.” S

door klaus brinkbäuer, jörg kramer en peter t’kint