IN DEZE RUBRIEK DIEPT JACQUES SYS ANEKDOTES OP UIT DE KELDER VAN ZIJN GEHEUGEN.
VANDAAG: WILDE SPITSEN VAN STANDARD.
Anderhalve week geleden degradeerde Alemannia Aachen naar derde klasse. Een domper voor deze traditieclub die nog maar een paar jaar geleden zijn stemmige stadion, de Tivoli, verbouwde tot een moderne arena met 33.000 plaatsen. Ooit speelde Alemannia Aachen vier seizoenen in de Bundesliga en tijdens de campagne 1968/69 eindigde het zelfs als tweede, na Bayern München. Alemannia had toen een Belgische inslag. Roger Claessen leidde de aanval. De voormalige spits van Standard was de eerste Belg in de Bundesliga. Een playboy die door zijn buitensporige manier van leven nooit het maximum uit zijn carrière haalde, een begenadigd voetballer ook waarop niemand vat kreeg.
Roger Claessen was het levende symbool van de golden sixties. Hij scoorde vanuit alle mogelijke posities en had een uitzonderlijke veerkracht. Claessen beschikte over een techniek die hij steeds verfijnde en boog op een natuurlijk charisma. Het maakte van hem een van de populairste voetballers van Standard. Toen hij bij Alemannia Aachen voetbalde, trokken vierduizend supporters voor de thuiswedstrijden de grens over. Het leek wel een bedevaart. Claessen had een niet te stillen drang naar avontuur. Als hij gedronken had, viel er met hem geen land te bezeilen. Hij belandde eens in de gevangenis omdat hij een politie-inspecteur hardhandig had aangepakt.
Bij Alemannia Aachen bleef Roger Claessen slechts twee seizoenen. Eén jaar na de tweede plaats degradeerde de club. Het vreemde is dat Standard na het vertrek van Claessen naar Alemannia Aachen de omgekeerde weg bewandelde en een Duitse spits aantrok: Erwin Kostedde. Ook die sleepte een reputatie met zich mee, alsof de aanvalsleiders van de Rouches in die periode wilde voetballers moesten zijn. Kostedde, zoon van een Afro-Amerikaanse vader en een Duitse moeder, had geen rimpelloos leven achter de rug toen hij in Luik arriveerde. Hij werd uitgescholden voor zijn huidskleur en belandde na zijn carrière in de goot: eerst veel geld verloren omdat hij de verkeerde mensen vertrouwde, dan in de gevangenis beland omdat hij een casino zou hebben overvallen.
Een mooie aanleiding voor een retro, dachten we drie jaar geleden, maar Duitse collega’s waarschuwden: Kostedde is een bittere en knorrige man. Daar bleek niets van. Aan de telefoon was hij de vriendelijkheid zelf. Hij vertelde graag terug te denken aan de tijd bij Standard, waar hij eerst een proeftraining moest doen. Léon Semmeling en Antal Nagy gaven vanaf rechts en links de voorzetten en hij trapte alle ballen binnen. Wissen Sie, zei hij, dat ze hem later zelfs zouden vragen om voor de Rode Duivels te spelen?
Dat kon een mooi verhaal worden. Er wordt een afspraak gemaakt, maar twee dagen voor het interview diende door te gaan belt Kostedde af. Er moest een maand gewacht worden, sprak hij wat mysterieus. Hij zou terugbellen. En vroeg terloops of Roger Petit nog leefde? En Léon Jeck, een van de ruwe houthakkers die in zijn periode mee de defensie van Standard vormde. Waren ze dood? ” Verdammt. “
Het interview is er nooit gekomen. Uiteindelijk liet Kostedde weten rust te willen. Sinds hij in de gevangenis zat, zo lazen we, werd hij een ander mens. Hij had nog altijd momenten dat het hem te veel werd en voelde zich het slachtoffer van een te lakse politie en een openbare aanklager die zich wilde profileren. Sindsdien duikt Erwin Kostedde nergens nog op.
Roger Claessen overleed nu bijna dertig jaar geleden, op 3 oktober 1982. Hij had op het einde van zijn carrière, toen hij voor derdeklasser Bas-Oha voetbalde, een café geopend en was zijn eigen beste klant. Soms wandelde hij zijn kroeg uit om aan de overkant van de straat in een ander café pinten te drinken. Intussen bedienden zijn klanten zichzelf en niemand die eraan dacht te betalen. De laatste jaren leefde Claessen teruggetrokken. In een klein appartement, waarin alleen een bed stond en een kleine tv. Daar vond men hem ook. In een hoek, met zijn hoofd tegen een muur geleund. Een hartstilstand, heette het officieel. Vijf jaar geleden onthulde dit blad dat hij zelfmoord had gepleegd.
Wie naar Standard gaat, kijkt op de gevel van Sclessin nog steeds naar de beeltenis van Roger Claessen. Zoals dat hoort voor iemand die door de supporters werd verkozen tot Speler van de Eeuw. Erwin Kostedde leeft in alle stilte, ergens in de buurt van Münster. Hij wordt volgende week maandag 66 jaar. Of iemand bij Standard daaraan zal denken?
