Terwijl Engelse mannen jarenlang richting het voetbalfront werden gestuurd, bleven vrouwen thuis, geketend aan fornuis en kind en verbannen door de FA. Vijftig jaar later pleit diezelfde federatie schuldig, wordt het vonnis opgeheven en staat het vrouwenvoetbal opnieuw in kinderschoenen. Heel wat groeipijnen, heel wat – en nog steeds geen uitgeroeide – misogyne uitspraken, en stevig gepuzzel met studie, job en passie. Weer vijftig jaar later brengen strijdvaardige Lionesses voetbal weer een beetje thuis. En hoe. Meer dan 87.000 enthousiaste supporters, een knuffelende en oprecht fiere prins William en een gejuich dat de 110 decibels van de winnende penalty van de Lions in de halve finale tegen Denemarken overtrof. Engeland verwelkomt voetbal thuis, samen met de start van de Premier League waar heel wat overzeese jongens ook hun nieuwe thuis hopen te vinden.
‘De Lionesses brengen voetbal weer een beetje thuis. En hoe.’
Welkom Erling Haaland. De Noor liet al in 2019, bij Salzburg, menig voetbalharten sneller slaan. Na een klein jaar wachtte Dortmund, en nog eens anderhalf jaar later pakte hij de boot richting The Citizens. Groot, krachtig, snel, kopbalsterk en dodelijk efficiënt. Zo bleek ook tijdens zijn vriendschappelijk debuut – weliswaar op Amerikaanse bodem met Bayern Munchen als tegenstander en dus met een herkenbaar Duits accentje – maar tijdens zijn officiële debuut in Engeland om het Community Shield schoten zijn zeebenen een quasi gemaakt doelpunt op de lat. Ook Kevin De Bruyne kreeg een kleine zenuwinzinking toen de Noor wat onwennig zocht naar een goede looplijn maar inspiratieloos bleef staan.
Diezelfde avond kopte bij Liverpool de bekritiseerde nieuweling Darwin Núñez de bal tegen de netten. Alle aandacht naar Haaland, want de ontbrekende schakel in de voorhoede van The Citizens móét presteren. De ‘Bundesliga taks’ vloeit uit vele journalistieke pennen. De moeilijke overgang van de Duitse competitie naar de sterkste competitie, de Premier League, met tijdelijk kwaliteitsverlies als gevolg. Manchester United trok in het verleden met Jadon Sancho naar het loket en kwam onderweg met Kai Havertz en Timo Werner ook enkele Blues tegen. Niet op de afspraak: De Bruyne (ex-Wolfsburg), Heung-min Son (ex-Bayer Leverkusen) en Roberto Firmino (ex-Hoffenheim). Kortom, waarom lukt het de ene wel en de andere niet? Heeft de ene snel heimwee en de andere niet? Komt de ene terecht in een grauwe grijze industriestad waardoor de bankzittersrol nog vijf keer meer deprimerend aanvoelt, terwijl de ander in het bruisende Londen al zijn zorgen vergeet? Wat als de ene omringd wordt door sterspelers in vorm à la De Bruyne en de ander door uitgebluste voetballers of door nieuw samengesteld talent? Te jong of niet jong genoeg? Wat als de conciërge van het ene huis de huisregels afstemt op je komst en de andere Tuchel-Lukaku-gewijs een onmogelijkheid ziet in het omgekeerde?
Het ene huis is het andere niet, maar Erling zit goed: Pep Guardiola kan elke speler inpassen, zijn getalenteerde ploeggenoten zullen wennen aan de bijkomende optie ‘bal-in-de-box-gooien’ en die extra high-intensity runs die de Premier League vraagt, kunnen beslist uit die stevige benen geperst worden. Geef de volmaakte spits wat tijd, voor je het weet voelt hij zich helemaal thuis en steekt ook die felbegeerde Champions League trofee het kanaal nog eens over.
