Net als in 2005 gonst het van de geruchten dat Betrand Laquait, de uitstekende Franse doelman van Charleroi, naar een topclub zou kunnen overstappen.
Vorige zomer was er een hele soap rond een mogelijke overstap van Bertrand Laquait (29) naar Marseille, dat voor het begin van het seizoen de schorsing van Fabien Barthez wilde opvangen. Laquait zag dat wel zitten, maar het clubbestuur van Marseille kon uiteindelijk geen financieel akkoord bereiken met Charleroi. Twaalf maanden later dacht Standard in de eerste plaats aan Laquait als vervanger voor de naar Turkije vertrokken Vedran Runje. Ook nu sleepten de onderhandelingen lang aan. Alweer tevergeefs.
Charleroi
Naar aanleiding van de honderdste verjaardag van Sporting Charleroi werd in 2003 Daniel Mathy door de pers verkozen tot ‘doelman van de eeuw’. Op dat ogenblik had Laquait nog maar enkele keren onder de lat gestaan bij de Zebra’s. Als het referendum nu zou worden georganiseerd, zou er misschien wel een andere uitslag op het bord komen. Laquait speelde sinds december 2002 immers 113 wedstrijden, waarin hij één keer scoorde, en iedereen is het erover eens dat hij voor zijn club al tientallen punten won. Zou dat volstaan om Mathy te onttronen ?
“Misschien, maar nog niet dadelijk”, antwoordt Daniel Mathy zelf. “Vergeet niet dat hij hier nog maar drieënhalf seizoen speelt. Ik werd indertijd verkozen omdat ik bij de Zebra’s een deel van de meubelen was. Los daarvan is het natuurlijk zo dat Bertrand op basis van zijn kwaliteiten tot de absolute top behoort. Ik vind ook dat hij heel wat kenmerken met mij gemeen heeft : hij is eenvoudig en blijft zichzelf. Hij is sympathiek en hij heeft contacten met iedereen, zowel met de materiaalmeesters als met de fans. Het is een volkse jongen die zichzelf niet al te au sérieux neemt en daar houden de mensen van. En natuurlijk zet hij daarnaast hele sterke sportieve prestaties neer. Volgens mij is hij er nog wat op vooruitgegaan sinds hij samenwerkt met Philippe Vande Walle. Qua regelmaat doet hij me denken aan Christian Piot. Jammer dat hij een Fransman is. Had hij de Belgische nationaliteit, dan zou hij al lang een vaste stek hebben bij de Rode Duivels en voor de positie van eerste doelman in balans liggen met Silvio Proto.”
Marseille & Standard
Was Bertrand Laquait vorig seizoen toch naar Marseille vertrokken, dan stond hij nu wellicht weer in de schaduw. Hij wist heel goed dat die club hem enkel wou om te depanneren tijdens de schorsing van Barthez. Die speelde naderhand nog een sterk seizoen, met zelfs een finale van de wereldbeker als apotheose.
“Laquait moest zich geen illusies maken”, bevestigt Thierry Muratel, journalist van het dagblad La Provence. “Bij ons heeft hij geen grote naam en hij had op termijn zeker geen enkele kans om de plaats van Barthez over te nemen. Toen zijn naam werd genoemd in verband met Marseille, herinnerden we ons wel dat hij vóór zijn vertrek naar België toch ook af en toe aardige dingen had laten zien bij Nancy, maar iedereen beschouwde hem toch als een noodoplossing. Het bestuur zag in hem zelfs eerder een derde doelman dan een tweede. Indien hij toch was gekomen, was hij gegarandeerd in de vergetelheid geraakt.”
Dominique D’Onofrio, de nieuwe sportief directeur van Standard, is al heel lang gecharmeerd van Laquait. “Geen twijfel mogelijk. Sinds hij in België speelt, behoort Laquait elk seizoen tot de beste drie keepers van de competitie”, geeft D’Onofrio aan. “Hij heeft een indrukwekkende présence en kan bogen op een enorme regelmaat. Hij zou perfect passen in het rij-tje van grote doelmannen van Standard. Ik plaats hem zelfs op gelijke voet met Ve-dran Runje. Hij heeft ervaring en maturiteit en hij wint veel punten voor zijn team. Het was normaal dat we naar zijn diensten hengelden, ook al omdat we wisten dat hij geen aanpassingsproblemen zou hebben. Hij kent ondertussen ons kampioenschap heel goed. Dat is een enorm voordeel.”
Laquait kwam al in aanmerking voor de Gouden Schoen en voor de trofee van Doelman van het Jaar van ons blad, maar hij liep die bekroningen mis. Zou het makkelijker voor hem zijn geweest als hij bij een grotere club speelde dan bij Charleroi ? En zou hij, met een van die prijzen in de hand, Sporting al hebben ingeruild voor een team met meer standing ? “Dat is moeilijk te zeggen”, antwoordt D’Onofrio. “De concurrentie was natuurlijk niet mis met alleen al bij de doelmannen kleppers als Runje en Proto.”
Marktwaarde
Hoeveel is Laquait waard op de transfermarkt ? Spelersmakelaar Nenad Petrovic probeert op die vraag een antwoord te formuleren : “Ik wil er eerst even aan herinneren dat makelaars gouden zaken kunnen doen met goede spitsen, maar dat er aan deals rond goede doelmannen veel minder te verdienen is. Dat komt omdat heel veel keepers elkaar waard zijn en over bijna identieke kwaliteiten beschikken. Dat doet hun transferwaarde dalen. Volgens mij heeft Laquait op de Belgische spelersmarkt een waarde van 600.000 à 700.000 euro. Dat moet zowat de norm zijn voor een speler van zijn niveau, die bij zijn club nog twee jaar onder contract staat. La Louvière liet Michaël Cordier vertrekken naar Brussels voor 400.000 euro. Anderlecht betaalde vorig seizoen 750.000 euro voor Proto. Standard kreeg 1 miljoen euro voor Runje, maar dat groter bedrag heeft te maken met een overstap naar een ander kampioenschap. Misschien zou een buitenlandse club dat ook wel kunnen bieden voor Laquait, maar ik zie eigenlijk enkel een mogelijkheid daartoe als een Frans team dringend een degelijke keeper zou willen. Elders zie ik toch weinig kansen. Charleroi heeft immers niet zoveel uitstraling en bovendien heeft de forse achteruitgang van het niveau van onze competitie de prijzen van alle spelers doen dalen. Er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen zoals Vincent Kompany. Maar die worden toch steeds zeldzamer. Indien Christian Wilhelmsson de kunststukjes die hij bij Anderlecht toonde, had kunnen laten zien in Frankrijk of Italië, dan was hij niet 3 miljoen euro waard geweest, maar een veelvoud daarvan. Dat Auxerre twee jaar gelden slechts 1,3 miljoen bood aan Moeskroen voor topschutter Luigi Pieroni is echt veelzeggend. De marktwaarde van Laquait zou ook met een Gouden Schoen niet verhoogd zijn. Sérgio Conceição kan ervan meespreken. Wat voor de marktwaarde van Laquait ook meespeelt, is dat in België de traditie van de zeer goede doelmannen wat verloren is gegaan. In tegenstelling tot vroeger komen doelmannen niet meer naar ons land, omdat hier bij alle clubs topkeepers spelen. Tomislav Butina zou nooit een contract hebben gekregen bij Olympiacos als hij niet gratis weg had gemogen. De Grieken nemen met hem dus eigenlijk geen risico’s. De waarde van Laquait zou groter zijn als hij met Charleroi Europees had gespeeld. Op het Europese toneel kan je je in de kijker spelen. In dat geval had hij mogelijk wel kunnen dromen van een club in Engeland, waar het gemiddelde niveau van de doelmannen erg laag is.”
PIERRE DANVOYE
