Sebastian Vettel moet geschiedenisboek lezen.
Door Jo Bossuyt
Het seizoen was maar een halve vrije training oud of iedereen was het er al over eens: Sebastian Vettel zou onmogelijk naast die wereldtitel kunnen grijpen dit jaar. Omdat de 23-jarige Duitser het allemaal had en nog altijd heeft. Zoals een auto die superieur is, die fantastische Red Bull RB6. Op papier gezet door de geniale Adrian Newey. En vooral: ook nog eens een voorkeursbehandeling in zijn team. De Duitser is niet alleen een stuk jonger dan zijn Australische teamgenoot Mark Webber (33), die in de uitloop van zijn carrière zit, hij spreekt ook een jonger publiek aan. Dat is lichtelijk belangrijk voor Red Bull, dat het feest financiert. Ter anekdote en helemaal terzijde: niemand die dat beter beseft dan Vettel zelf. “Mijn werkgever is hier om blikjes te verkopen, niet om aan de schandpaal te worden genageld in de kranten”, zei hij op de vraag waarom hij zo poeslief was voor zijn teamgenoot Webber, met wie hij eerder zwaar in aanvaring was gekomen.
Anders bekeken: normaal gezien had dit seizoen zich exact op dezelfde manier moeten ontvouwen als de eerste helft van vorig jaar. Toen reden Jenson Button en zijn ongenaakbare Brawn GP iedereen naar huis. Maar deze keer loopt het anders. Niet Vettel, maar Webber voert het klassement aan. Omdat Vettel al behoorlijk wat pech had, zoals toen hij in de eerste twee races (Bahrein en Australië) uitviel met technische problemen. Maar daarnaast ging hij ook zelf in de fout, met vergrijpen die zich vlotjes laten catalogeren als jeugdzonden. Zoals: strategisch blundertje in China, aanrijding met teamgenoot in Turkije, onbezonnen start in Engeland en helemaal gemiste start in Duitsland. Een lijstje waar we nu ook de Hongaarse race aan kunnen toevoegen, toen Vettel net voor de herstart van de race veel te veel ruimte tussen Webber en zichzelf liet, achter de safety car. Een strategisch manoeuvre waarmee hij Red Bull aan een dubbel moest helpen. Maar meer dan een doorrijstraf en alweer een verloren zege oogstte hij er niet mee.
Het wordt stilaan te veel om toeval te zijn, zo vinden nogal wat waarnemers. Vettel gaf al te veel overwinningen uit handen omdat hij ervaring ontbeert. En hij beseft het, de Duitser. “Eigenlijk had ik moeten winnen”, zei hij zowel vorige zondag als een week eerder in Duitsland en twee weken geleden in Engeland.
Het zou niet de eerste keer zijn dat een zinderende combinatie van onklopbare auto en toptalent op die manier naast de titel grijpen. Zoals Mario Andretti in 1977 (een slimme vos genaamd Niki Lauda pakte overal waar mogelijk punten) of Nigel Mansell in 1986 (zich blind gestaard op het duel met teamgenoot Nelson Piquet, terwijl Alain Prost blij toekeek) of Juan-Pablo Montoya in 2003 (te onstuimig in de beslissende races). Vettel heeft één troost: hij is zeer intelligent en leest graag de geschiedenis van zijn sport. De kans is dus groot dat hij wat meer tijd neemt voor hoofdstukken 1977, 1986 en 2003, en er ook uit leert.
