Joel Pereira

KV Kortrijk

Onze uurwerken

Joel Pereira (22): ‘Andere Zwitsers noemen Le Locle het hol van Pluto, want het is een afgelegen plaats met dan ook eens amper 10.000 inwoners, maar ik vond het geweldig om er op te groeien. Le Locle hoort bij het kanton Neuchâtel, in het westen van het land, tegen Frankrijk aan. Het ligt niet zo ver van La Brévine, het Siberië van Zwitserland, waar het kwik in de winter tot min 35 duikt. Zo erg is het in Le Locle niet; kouder dan min 10 wordt het daar niet gauw, maar er valt wel veel sneeuw. Le Locle ligt ook naast La Chaux-de-Fonds, een industriestadje met een resem uurwerkfabrieken; veel grote merken, zoals Rolex, zitten er met een deel van hun productie. Dankzij die horloge-industrie horen Le Locle en La Chaux-de-Fonds bij het Werelderfgoed van UNESCO.

‘Mijn moeder heeft lang in zo’n fabriek gewerkt. Mijn vader was vroeger elektricien. Allebei zijn ze geboren in Portugal, in de buurt van Braga. Mijn pa reisde voor zijn werk naar verschillende landen, zoals Rusland, terwijl mijn moeder thuis bleef. Op een keer kreeg hij een contract aangeboden in Zwitserland. Mijn moeder liet Portugal achter zich om bij hem te zijn en ze besloten hun leven in Zwitserland verder uit te bouwen. Daar kon je 25 jaar geleden voor hetzelfde werk meer dan het dubbele verdienen dan in Portugal.

‘Mijn zus is nog in Portugal geboren, mijn broer en ik in Zwitserland. Maar we groeiden er op met de Portugese cultuur. Onderling spraken mijn zus, mijn broer en ik Frans, zoals op school, maar met onze ouders spraken we Portugees. Mijn vader keek naar het Portugese journaal en mijn moeder kookte Portugees. Dat miste ik het meest toen ik op mijn zestiende naar Manchester United trok: haar gerechten, zeker Francesinha. Dat is een sandwich met een stuk vlees ertussen, ham en kaas. Het voornaamste is de saus die erover gegoten wordt, die maakt het verschil. En de saus van mijn ma is de beste.

‘In de vakantie maakten we vroeger telkens een reis naar Portugal, om de tantes, ooms en neven ginder te bezoeken. Dan stond ik altijd te popelen. Nu kom ik er nog altijd graag; ik heb een huis in Portugal. Mijn ouders spenderen ook almaar meer tijd in Portugal, ook zij hebben er een huis. Vaak trekken ze twee weken naar ginder, komen ze dan een weekje bij mij, gaan ze daarna twee weken naar Zwitserland, enzovoort. Maar ze kunnen Zwitserland moeilijk loslaten, want de kinderen van mijn zus wonen daar.’

Toeristische tips

‘Als ik zelf terugkom in Zwitserland, blijf ik graag in Le Locle. Liefst ga ik dan met mijn vrienden toch maar weer een potje voetballen – dat verveelt echt nooit. Als ik met hen sjot, is er wel één voorwaarde: ik sta niet in het doel. ( lacht)

‘Mooi in de buurt van Le Locle is het meer van Neuchâtel. Je kunt er varen, zwemmen of een wandeling maken langs het water. Wat verder weg van Le Locle is Genève mooi; ook daar heb je een prachtig meer, met de Jet d’eau, een fontein die vijftig meter hoog spuit. En ten slotte zou ik ook de Italiaanse regio aanraden, de streek van Lugano. Daar zit je vlak bij die amazing Alps. Voor wie van skiën houdt, is dat altijd een goede optie.’

Onze helden

‘Als je mij vraagt naar de beste Zwitserse voetballers ooit, blijf ik hangen bij doelmannen: Diego Benaglio, die het altijd prima deed bij de nationale ploeg, en Yann Sommer, die zijn rol goed overnam. Maar als kind zat ik op YouTube vooral naar filmpjes te staren van Edwin van der Sar en Iker Casillas. ‘

Raar aan België

‘Ik pas me snel aan andere culturen aan, onderlinge verschillen vallen mij niet eens sterk op. Als ik Zwitserland naast België zet, zie ik ook in de eerste plaats gelijkenissen: de nette straten bijvoorbeeld. Maar jullie eten nattuurlijk veel meer frieten. Een vriend van mij, Andreas Pereira ( een leeftijdsgenoot die zijn jeugdopleiding ook bij Man U genoot en er nu nog speelt, nvdr). nam mij vorig jaar eens mee naar een frituur. Ik bestelde er een pakje friet en een curryworst. ( lacht) Ik snap wel dat jullie daar een beetje verslaafd aan zijn. Maar ik kan dat natuurlijk niet elke week eten.’