Anderlecht is met vlag en wimpel landskampioen, maar voor de jonge Senegalees Christophe Diandy was dit ook het seizoen waarin hij na zijn vader ook zijn moeder verloor. Een nagalm uit de wijk Sicap-Liberté 4 in Dakar.

Het veldje ligt in de wijk Sicap-Liberté 4 aan het eind van de steeg waarin de Diandy’s wonen en is een mengsel van zand, geitenkeutels en zwerfvuil. “Onze vader is in zijn jonge jaren van de Casamance ( streek in het zuiden van Senegal op zevenhonderd kilometer van de hoofdstad, nvdr) naar Dakar gekomen en alle kinderen groeiden hier op”, vertelt zijn oudste zoon Eric. ” Christophe, Vincent, René Pierre, Martial, Alain, Ignace, ikzelf, Béatrice en Lucienne. We noemen het pleintje ‘ le jardin‘. Oorspronkelijk was het eigenlijk een tuin, maar het is een voetbalveld geworden ( lacht). Allemaal speelden we hiér in onze jeugd. Christophe is altijd de talentrijkste geweest. Alle andere jongens kunnen ook goed voetballen, maar voetbal is hun roeping niet. Zelf ben ik volleybalinternational. Ik werd al vijftien keer opgeroepen voor Senegal en zo kwam ik al in Gambia, Algerije, Marokko, Nigeria en Portugal.

“Als Christophe buitenkwam, kwam hij meteen naar hier. Het was altijd foot, foot, foot voor hem. Iets anders dan voetballen deed hij niet. Tenzij op televisie naar voetbal kijken. Als de ene dan bijvoorbeeld voor Manchester United supporterde, was de andere voor de ambiance voor pakweg Liverpool en hielden we tot een heel eind na de wedstrijd niet op met discussiëren. De idolen van Christophe waren vooral Maradona, Figo en Fadiga.

“Van toen hij nog heel klein was, zegden de mensen al dat hij voorbestemd was om op een dag naar Europa te vertrekken. Wij konden niet anders dan dat te bevestigen, want we zagen hem niets anders doen dan dribbelen, passen en scoren. Allemaal deed hij het bijna uitsluitend met zijn linkervoet en dat is een zeldzame gave in onze familie: alleen hij en René Pierre zijn linksvoetig, en onze grootmoeder was het ook ( lacht). Ook op school deed Christophe zijn best, maar voetbal was belangrijker. Zoals zovelen hier droomde hij van een internationale carrière als profvoetballer. Hij volgde zijn pad en op een dag was hij inderdaad weg. Wat iedereen hem van klein af aan voorspelde, kwam in januari van vorig jaar uit: hij vertrok naar Anderlecht.”

Jezus Christus

In het huisje van de Diandy’s, ongeveer halfweg de steeg die naar le jardin leidt, valt niet naast de afbeeldingen van Jezus Christus te kijken. “We zijn christenen,” zegt Eric, “het gouden hart van Onze-Lieve-Heer symboliseert de bron van alle liefde. Bidden en iedere zondag naar de kerk gaan, is essentieel voor ons. Het stuwt ons voort. Christophe nam zijn bijbel en zijn paternoster mee naar België; als hij alleen is, bidt hij vaak. Zo zijn we hier allemaal, opgevoed met de boodschap respect te tonen voor onze naasten en uit zelfrespect te werken om te slagen in het leven. Het is allemaal terug te vinden in het gedrag van ons broertje. Christophe is sereen en respecteert iedereen. Nog nooit zag ik hem reclameren tegen een scheidsrechter. Niet toevallig is ‘Joli Coeur’ zijn bijnaam. Onze moeder gaf hem die toen hij klein was en nu noemt iedereen hem zo. Velen in Liberté 4 weten niet eens dat hij eigenlijk Chris-tophe heet. Hij is een jongen van wie iedereen houdt. Als hij op vakantie komt, wil iedereen hem meteen zien en bij hem zijn. Christophe is héél populair en niet alleen omdat hij in Europa voetbalt.”

In België kwam hij voor het eerst in de belangstelling toen hij op 22 oktober met Anderlecht aan de aftrap verscheen van de Europa Leaguewedstrijd in Timisoara en er meteen voortreffelijk presteerde. Een maand later, net voor zijn 20e verjaardag op 26 november, werd er in het Constant Vanden Stockstadion voor de competitiewedstrijd tegen SV Roeselare een minuut stilte gehouden ter nagedachtenis van het overlijden van eerst zijn vader en kort daarna ook zijn moeder. Treurnis wordt voelbaar ten huize Diandy als de dood van de mama ter sprake wordt gebracht.

“Dat was trop triste“, zegt Eric met een zucht. “Hij is de kleinste en hij was er niet. Als ik eraan denk, kan ik wel wenen. Dat was te hard voor Christophe. Zijn moeder hielp hem veel en moedigde hem vaak aan. Eigenlijk voetbalde hij in Europa om haar een plezier te doen. Toen hij vernam dat ze er niet meer was, wou hij stoppen.”

De oudste vrouw in huis bij de Diandy’s is nu Béatrice, zij is de zus die de moeder vervangt en aan wie Christophe zich het meest hecht. “Het is voor iedereen een moeilijke periode geweest”, vertelt ze. “Christophe wist niet eens dat zijn moeder ziek was. Telkens hij belde, wilde ze niet aan de telefoon komen. Ze zei: ‘Zeg dat ik niet thuis ben en zorg dat hij zich niet ongerust maakt.’ Elke keer weer moesten we dat doen, heel, héél triest was dat.

“Toen ze overleed en we hem daarvan op de hoogte moesten brengen, was het heel zwaar om hem te troosten. Twee weken lang heb ik gebeden en op hem ingepraat, want hij wou echt naar hier terugkeren. Ik vroeg Onze-Lieve-Heer om hem de kracht te geven om te blijven vechten. Het was veel moeilijker om haar dood te verwerken dan die van onze vader. Zij was pas 46 jaar, kreeg hartproblemen en stierf onverwacht. Papa was veel ouder en leed al heel lang aan diabetes. In 1998 werd een onderbeen geamputeerd en een jaar later ook het andere. We wisten wat er ons op een dag te wachten stond.”

“Met onze moeder was het in een week plots gedaan”, zegt Eric. “Onvoorstelbaar hoeveel pijn ons dat deed. Ik dacht dat Christophe het niet zou kunnen houden, maar het is hem toch gelukt. Hij is een sterke jongen. Voor zijn moeder zal hij tot het uiterste gaan. Als hij nu nog bij Anderlecht voetbalt, is het omdat wij hem uitlegden en hij begreep dat het haar grootste wens is dat hij slaagt in Europa.”

Zidane & Messi

Na afloop van het gesprek loopt Eric nog even met ons mee tot we aan de straatkant een taxi vinden. Bij het afscheid spreekt hij het grenzeloze geloof van de hele familie in ‘de kleine’ uit. “Volgend seizoen zal hij bij Anderlecht definitief doorbreken”, klinkt het. “Onze broer is een complete voetballer en heel ernstig, rookt niet, drinkt geen alcohol en gaat niet uit voor een wedstrijd. Hij leeft voor zijn sport en is geduldig, past zich aan, bouwt ervaring op en wacht op zijn kansen. Christophe kan en zal een heel grote speler worden, zoals de Zidanes en de Messi’s. Insjallah.” In zijn handdruk en zijn glimlach ligt niet de minste twijfel.

door christian vandenabeele- beelden: photonews

Hij is een jongen van wie iedereen houdt.

Voor zijn moeder zal hij tot het uiterste gaan.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content