JOS DAERDEN

‘Ik ben helemaal nog niet uitgeblust of opgebrand, ik voel me heel jong. De batterijen werden stevig opgeladen. De ambitie is nog altijd even groot als toen ik aan het trainersvak begon.’ Meermaals laat de opgewekte Jos Daerden, die in november 62 jaar wordt, deze zinnen vallen. De boezemvriend van Simon Tahamata zit momenteel zonder club, nadat in mei een einde kwam aan een samenwerking van twee seizoenen bij Krylya Sovetov Samara.

De honger om ergens opnieuw zijn tanden in te zetten, is bijzonder groot. ‘Het was een slopende, maar heel leerrijke en boeiende ervaring’, zegt de vader van oud-international Koen. ‘Zeker dat eerste jaar, toen we werden geconfronteerd met verre verplaatsingen en ik als assistent samen met hoofdcoach Frank Vercauteren en fitnesscoach Bart Caubergh een zekere structuur probeerde te installeren. En vorig seizoen kreeg ik dan vanaf begin augustus de steun van Hans Visser als veldtrainer, omdat Frank wilde dat we ook de beloften gingen volgen en trainen. Daar was vanuit de club zelf altijd weinig belangstelling voor. Toen werd het heel druk en bijzonder zwaar. We waren de hele tijd op de club, hé, want we woonden daar. Als doelmannentrainer kregen we er wel nog Guy Martens bij, terwijl de zoon van Frank overkwam van WS Bruxelles als revalidatieverantwoordelijke. Daar was behoefte aan. In Rusland is er vaak helemaal niks van medische begeleiding. Het budget van die extra mensen en die fysio ging naar omhoog, waardoor het aantal assistenten moest slinken. Voor mij was het ook genoeg geweest. Ik verlangde almaar meer naar mijn kinderen en kleinkinderen. Dat begon wat te wegen.’

Vierentwintig maanden lang zat Daerden op duizend kilometer ten oosten van Moskou, maar het was een fijne periode. ‘Absoluut, van onenigheid was geen sprake’, gaat de oud-middenvelder verder. ‘Mijn grote voordeel bleek dat ik voordien twee jaar in Oekraïne had gewerkt. Ik kende al een beetje de cultuur en gewoonten. Dat de medische omkadering nog altijd dramatisch was, daar schrok ik niet van na mijn passage tien jaar eerder. Ik sprak onlangs Henk van Stee bij een spelersvakbondsvergadering in Nederland. Hij is sinds januari hoofd van de jeugdopleiding bij Sjachtar Donetsk, nadat hij eerder die job ook al invulde bij Zenit en Feyenoord. Voor hem vormde dat een van de belangrijkste werkpunten. Daarom ben ik ook zo fier dat wij met onze staf alles zo goed gemanaged hebben. Van amateurisme ging het naar professionalisme. Vaak via details, zoals samen ontbijten met de ploeg. (grijnst) Want slapen doen ze daar graag. Voor een wedstrijd om drie uur in de middag werden ze toch om halftwaalf uit hun bed gehaald. Dat waren nieuwigheden, hé. Ook de manier van trainen werd veel moderner. En hen vooral bewustmaken van de redenen waarom we die elementen toevoegden aan een sessie. Waarom we zaken deden met de fysiektrainer. Ik ben blij dat we de spelers meekregen in dat verhaal. Ook de minister, want Samara is een club van de staat en hij staat daar aan het hoofd, was verheugd over onze werkmethode. Ja, we hebben daar iets neergezet.’

Samen met Guy Vandersmissen, een ander icoon uit de jaren tachtig bij de Rouches, werd de Limburger door Standard uitgenodigd voor de Europa Leagueverplaatsing naar Ajax. ‘Leuk als tussendoortje’, poneert Daerden. ‘Maar ik wacht ondertussen wel vrij ongeduldig op een aanbieding. Want ik wil ergens aan de slag gaan als coach, sportief manager of hoofd scouting. Ik beschik toch over een stevig netwerk en behoorlijk wat ervaring. Als er mij een leuk project voor de voeten wordt geschoven, met een goede infrastructuur, faciliteiten en een mooie accommodatie, dan ben ik altijd kandidaat.’

Regelmatig neemt hij ook even de fiets, want bij de jeugd van RC Genk fungeert Koen sinds mei 2015 als td. Proximus schakelde hem ook al in als analist. ‘Een koffie drinken op donderdag, als Wesley Sonck individuele training komt geven aan de spitsen bij de jeugd, dat moet kunnen. Op 9 december trek ik naar Nederland voor een congres. De verantwoordelijke van de waterpoloploeg komt daar spreken, na hun olympisch goud in Rio. Over de mentale kant van de zaak. Ik probeer me constant bij te scholen, ook door het volgen van trainingen in binnen- en buitenland. (lacht) Schrijf me niet te snel af. Ik blijf voeling houden, hoor.’

DOOR FRÉDÉRIC VANHEULE

‘In Rusland verlangde ik almaar meer naar mijn kinderen en kleinkinderen. Dat begon wat te wegen.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content