)Kameroener, geboren op 5 augustus 1981 in Bafoussam. 1,75 meter – 76 kg. Profiel: de animator.

Justice Wamfor: “Kinderen slaan is normaal in Afrika, daar doet elke ouder dat. Een manier van opvoeden. Pas hier kwam ik in een cultuur waarin gezegd wordt dat zoiets niet nodig is. Mijn vader was een harde, gaf vaak meppen. Als ik gaan voetballen was bijvoorbeeld. Tijdverkwisting vond hij, een sport voor ongeorganiseerde kinderen. Elke dag: ‘Waarom ben je aan het spelen? Heb je je huiswerk wel gemaakt? Waarom doe je dit, en dat?’ Nu zie ik in dat hij er goed aan deed zo te zijn. In Afrika raak je makkelijk op het slechte pad. Je bent er zo manipuleerbaar om voor hot money te kiezen en er zijn veel bad ways om eraan te raken. Zijn doembeeld.

“Je best doen op school, dat was dé manier om aan geld te raken, hield hij ons voor. Maar ik was zo gefocust op voetbal en daar krijg je geen flexibel lessenrooster om de twee te combineren. Je moet kiezen.

“Pa gaf me op een dag geld voor school. Ik zei dat ik het niet hoefde. Ik was vijftien, wou stoppen met studeren en gaan voetballen. Hij was zo boos! Verbijsterd over zoveel lef. Ik was een koppig ventje, de eerste van zijn acht kinderen die zoiets durfde. Twee weken hadden we geen contact. Was hij in huis, dan hing ik buiten rond, en omgekeerd. Uiteindelijk bemiddelde mijn ma. Pa riep me dan in zijn kamer, benadrukte dat hij niet wou dat ik spijt zou krijgen. Daarna had ik zijn steun. In drie jaar zat ik bij Genk. Een les voor hem. Vandaag is hij trots.

“Naar Europa verhuizen maakte me compleet als mens. Ik kwam voor een job en geld is belangrijk, maar de kennis die ik vergaar, dáár gaat het om. Als ik zou terugkeren zonder één euro, zouden de centen in mijn hoofd zitten. Je leert over de maatschappij, het sociale leven, problemen oplossen … Als iemand bijvoorbeeld 10.000 euro nodig heeft, kun je hem beter een idee aan de hand doen om aan die som te raken dan hem dat geld zomaar te geven.

“In Afrika kon ik al die wijsheid ook opdoen, maar niet toepassen. Omdat de manier van denken daar zo tight is. Het draait er alleen om centen. Die heb je hier al, en dus focus je op ermee omgaan. In Afrika leef je van dag tot dag. Je begint er te redeneren vanuit het niets. Eerst rondkijken en zien of je voor vandaag wat te eten vindt, pas dan kan je aan morgen beginnen te denken. Gewoon geld in je zak hebben is er ginder niet bij. Hier kun je plannen, de komende tien jaar uitstippelen. Dat ik nu een Afrikaanse man met een Europese attitude genoemd word, vind ik een compliment.

“Mijn vrolijkheid speelde ik onderweg niet kwijt. Natuurlijk is het hier anders. Je hebt niet die samenhorigheid van bij ons, waar je zonder afspraak plots in het huis van een vriend belandt, met vijftien mensen rond je, die warme manier van leven. Het is anderzijds niet slecht om weg te blijven van te veel blijheid, want soms word je zo vrolijk dat je denkt dat het allemaal gemakkelijk gaat. Vreugde is goed, maar op de juiste momenten.

“Ik heb meerdere gezichten. Mensen associëren mij misschien niet direct met het clownstype, omdat ik niet de aandacht trek als ik door de straat wandel. Ik kan altijd cool blijven, serieus, hoofd naar beneden, maar dat is slechts één kant. Als kind al kreeg ik de bijnaam van een Kameroense stand-upcomedian. Ik kan mijn ploegmaats altijd opmonteren, in goede en slechte dagen. Winnen we, dan begin ik een dansje in de kleedkamer. Mensen blij maken, fun creëren, ambiance, that’s me.” S

door kristof de ryck