Als de Ronde van Vlaanderen een boksmatch is, zoals Stijn Devolder vorige week in dit blad vertelde, dan was Fabian Cancellara afgelopen zondag Mohammed Ali. Zelden deelde een renner in Vlaanderen Mooiste hardere mokerslagen uit dan de Zwitser.
Het is niet dat de andere wedstrijden onbelangrijk zijn, maar de Ronde van Vlaanderen is in 2010 de koers waar het bij mij in hoofdzaak om draait. Hoe ik wil winnen? Alleen aankomen in Meerbeke. Daar kan niets tegenop.” Aldus sprak Fabian Cancellara in de voorjaarsspecial van Sport/Wielermagazine. De weken voor Vlaanderens Mooiste bleek dat de Zwitser niet gelogen had. Het staaltje hardrijden dat hij in de laatste kilometer van de E3-Prijs uit zijn benen schudde, was indrukwekkend om te zien. Tom Boonen verschool zich achter een verkeerd ingeschatte bocht, maar wist in zijn binnenste dat er nog nooit iemand hem zo genadeloos uit het wiel gereden had.
Slechts één iemand zou Cancellara ervan weerhouden zijn droom waar te maken. Niet Boonen, maar hijzelf, bekende hij op de persconferentie na de E3-Prijs. “Op het WK in Mendrisio was ik super, maar ik verloor er door mijn onbezonnenheid. En de Ronde van Vlaanderen heb ik al een paar keer uit handen zien glippen door tactische fouten. Ik heb daar veel uit geleerd.”
Dat bleek afgelopen zondag. Toen Tom Boonen en Matti Breschel op de Koppenberg hun paard de sporen gaven, bleef Cancellara rustig op de achtergrond. En toen hij moest terugkeren na mechanische pech, straalde de Zwitser opvallend veel kalmte uit. Zijn moment moest nog komen, alleen wist hij nog niet waar en wanneer.
Uiteindelijk begon hij vroeger dan velen verwacht hadden aan zijn raid: op de Molenberg, met nog 44 kilometer te rijden. Een reactie op een versnelling van Boonen, die koerste zoals hij in de voorbereidingswedstrijden had gedaan. Aanvallend, beukend, niet speculerend op zijn sprint. “Een manier van rijden die Eddy Merckx hem heeft aangepraat”, zegt vader André verderop in dit blad. Cancellara maakte er dankbaar gebruik van. Zo mondde de Ronde uit op een episch man-tegen-mangevecht tussen de twee meest getalenteerde eendagsrenners van de laatste tien jaar. Iets wat wielrennen in zijn essentie hoort te zijn, maar door ploegtactieken helaas te weinig voorvalt.
Een gedroomde winnaar
Jammer voor de suspens brak Boonen onverwacht al op de Muur. Op de mythische bult in Geraardsbergen keerde het beeld van de E3-Prijs terug: op nauwelijks 300 meter reed de veel soepeler trappende Cancellara een voorsprong van 15 seconden bijeen. Zo kon de Zwitser ongestoord richting Meerbeke razen. Dat hij uiteindelijk één minuut en 14 seconden eerder over de finish kwam dan een nochtans goede Boonen, de grootste voorsprong sinds Johan Museeuw in 1995 (1 minuut en 27 seconden), zegt veel over zijn suprematie. Philippe Gilbert en Bjorn Leukemans eindigden als derde en vierde zelfs op meer dan twee minuten. Quick-Stepmanager Patrick Lefevere verwoordde het treffend. “Je hebt Cancellara, dan Boonen en een heel stuk daarna de rest.”
Al hoort daar ook een kanttekening bij. Door de forfaits van Heinrich Haussler, vorig jaar tweede, en Filippo Pozzato, de beste man in Milaan-Sanremo, werd het deelnemersveld voor een stuk onthoofd. Dat blijkt ook uit de uitslag: wie zondagmorgen had verteld dat Tyler Farrar, Roger Hammond, Maksim Iglinski, Danilo Hondo en William Bonnet in de top tien zouden eindigen, was allicht weggelachen.
Met Cancellara kregen de organisatoren niettemin een gedroomde winnaar, een van de vier échte vedetten – naast Boonen, Lance Armstrong en Alberto Contador – die het internationale wielrennen rijk is. Het zal de uitstraling van Vlaanderens Mooiste nog meer vergroten. Dat er na de Zwitser drie Belgen volgden, doet het blanco voorjaarspalmares van onze landgenoten enigszins naar de achtergrond verdwijnen. Of daar met deze super- Cancellara in Parijs-Roubaix verandering in zal komen, is echter maar de vraag.
door jonas creteur
“Cancellara trok lessen uit het verleden.”
