Belg, geboren op 24 juni 1983 in Mechelen. 1,84 meter – 77 kilo. Profiel: de rijkeluiszoon.

Profiel: de rijkeluiskleinzoon.

Kenny Van Hoevelen: “Ik leerde Silvia kennen in het restaurant waar ze werkt. Haar pa, een echte Italiaan, staat er in de keuken. Nu help ik ’s zomers ook mee in die zaak, als barman. Ik droom ervan om ooit zelf iets te openen, een bed-and-breakfasthotel in het buitenland. Italië is een mooie optie. Stiekem hoop ik daar nog tijdens mijn voetbalcarrière te belanden. Ik werd zelf al een beetje een Italiano, zeker op het vlak van eten en drinken. Het zou ook mooi zijn gezien de achtergrond van mijn vrouw.

“Silvia en ik groeiden heel anders op. Haar studie en kleren moest zij zelf betalen. Ik kreeg alles in de schoot geworpen. Toen ik zestien was, tekende ik mijn eerste profcontract en had ik al een inkomen. Toch belde ik nog naar bompa om geld te vragen voor een leuke trui. Mijn ma en stiefvader Danny gaven me wat ik nodig had, maar vonden dat ik voor de extra’s zelf moest werken. Ik dacht telkens: zeggen jullie maar neen, ik heb als chouchou van mijn grootvader toch een back-up.

“Mijn pa, die ook alles gekregen had, bleef in mijn jeugd op de achtergrond. Toch werd ik een beetje zoals hij. Ik smeet met geld en ging uit tot zeven uur ’s morgens. Dan loop je eens met je hoofd tegen de muur. Toen ik een eigen appartement had, vielen rekeningen in mijn bus. Dan moest ik op het einde van de maand weer aankloppen bij bompa. Als ik daaraan terugdenk, besef ik dat ik al veel verder had kunnen staan. Misschien was het mijn levensles.

“Intussen heb ik twee dochtertjes; Alina, die één is, en Lorena, twee jaar oud. Nieuwe verantwoordelijkheden. Als jonge gast leefde ik als God in Frankrijk. Nu nog, maar anders. Meer gecontroleerd. Silvia liet me inzien dat je het leven niet alleen van de feestkant mag bekijken.

“Hoewel mijn grootvader me alles gaf, leerde ik op het financiële vlak veel van hem. Hij en mijn grootmoeder blijven voorbeelden. Zij slaagden in het leven. Bompa nam het verhuisbedrijf van zijn pa over en runde een zaak met 25 vrachtwagens.

“Mijn ma is voor mij de perfecte moeder. Danny ben ik ook ontzettend dankbaar om alles wat hij deed. Zij gaven me een goede opvoeding. En van mijn grootouders kreeg ik waarden mee. Zij leerden me dat ik niet met mijn ellebogen op tafel mag zitten, want met hen mocht ik als kind vaak op restaurant, omdat zij er toen al warmpjes bij zaten.

“Zonder Silvia ging ik bij bompa nu nog centen halen. Het was zij die vroeg wat ik zou doen als hij er niet meer is. Dankzij haar snap ik het plaatje helemaal. Iets krijgen is fijn. Ervoor werken is nog leuker.

“En mijn vrouw leerde me nog meer. Hoe zij in het leven staat, dat is magnifiek. Onlangs wilden we een zaak in Keerbergen kopen, om er een restaurant van te maken. Op het laatste moment sprong dat af. Silvia laat zoiets over zich heen gaan. Zij zegt dat morgen wel iets anders uit de bus komt. Prachtig. Vroeger zou ik me bij zo’n tegenslag opgejaagd hebben. Tegenwoordig niet meer. Je moet leven van dag tot dag, zie ik nu in.” S

door kristof de ryck – fotografie: Jelle Vermeersch