Met de zege tegen Saudi-Arabië halen de Rode Duivels onder René Vandereycken 6 op 6. De inspanningen van de nieuwe bondscoach slaan aan, al gebeurde dat in het verleden wel vaker bij het aantreden van een nieuw bewind.
A imé Anthuenis begon met een gelijkspel in Polen, Robert Waseige met een fantastische 5-5 in Nederland en een 4-0-zege tegen Marokko. Georges Leekens verloor bij zijn debuut met 3-0 in Noord-Ierland, maar maakte dat goed door vervolgens te winnen in Wales en Turkije. Wilfried Van Moer startte zijn korte carrière als hoofdcoach met twee gelijke spelen, 0-0 tegen Rusland en 2-2 in Italië, terwijl Paul Van Himst van start ging met twee overwinningen : in Luxemburg en in Hongarije. Een 6 op 6 is dus niet nieuw, maar in het klimaat dat rond de nationale ploeg en bij uitbreiding het Belgische voetbal heerst, wel een opsteker. Of zoals StijnStijnen het stelde : tegen een team dat straks naar het WK gaat en al een jaar of meer op elkaar is ingespeeld, mag de winst met een elftal dat in amper vijf dagen elkaar moest leren kennen, gezien worden als mooi meegenomen.
Twee mooie beelden uit de slotfase, om te illustreren hoeveel belang Vandereycken toch wel hechtte aan het resultaat, dat een dag eerder “geen prioriteit” werd genoemd. Toen een sterk ingevallen Stein Huysegems vlakbij de bank een actie opzette, maar balverlies leed, wipte Vandereycken recht. Zich omdraaiend gooide hij er net geen trap tegen de dug-out achteraan. Toen hij vervolgens een verdienstelijke Steven Defour – zwak voor de rust, beter erna en de man die alle stilliggende ballen trapte – wilde wisselen, stuurde hij die eerst nog snel met wat gebaren naar de overkant, om bij de wissel wat tijd te winnen. Uit de hele houding van de bondscoach sprak concentratie, alsof het om een kwalificatiewedstrijd met veel inzet ging : zijn spelers in bescherming nemen als er een fout op hen werd gemaakt, roepen naar de ref, … Oefenmatchen, zo hield hij de spelers in de aanloop voor, bestaan niet, het gaat om voorbereidingsmatchen op het grote werk. Ze dienen om lijnen te trekken, duidelijkheid te krijgen over het potentieel. Het is uitproberen, maar nooit in het wilde weg. Bart Goor, Timmy Simons en Philippe Léonard, de ervaren mannen, bleven net als tegen Luxemburg de volledige speeltijd op het veld.
Verdediging
Ook herkenbaar na twee matchen : het tactische schema. Drie centrale verdedigers, die zich vooral beperken tot controleren, afpakken en inspelen, en daarvoor een dichtbevolkt middenveld, met één man die constant voor de verdediging blijft. Woensdag was dat in de eerste helft Simons. Na de blessure van Thomas Vermaelen schoof hij een rij achteruit en werd de controlerende man Wim De Decker. Die had het even moeilijk, maar werd dan door Simons weer in de wedstrijd gecoacht. Pieter Collen en Carl Hoefkens kregen elk een helft om zich aan de rechterkant van de verdediging in de gunst van de bondscoach te spelen. Collen was defensief meedogenloos maar zijn inspelen blijft onzuiver, Hoefkens ging door op zijn Engelse elan. Léonard stelde niet teleur in verdedigend opzicht en zijn lange bal richting Karel Geraerts leidde de eerste Belgische goal in, maar offensief was ook hij iets te slordig. Met ook nog Vincent Kompany en Daniel Van Buyten, en de tot hij geblesseerd uitviel opnieuw bevestigende Vermaelen, lijkt dit hét luxecompartiment van de nieuwe generatie.
Middenveld
In het middenveld kiest Vandereycken voor twee lopende mensen aan de buitenkant en een controlerende, een lopende en een technisch vaardige man centraal. Goor en AnthonyVandenBorre bleven donderdag negentig minuten de mannen op de flanken. Centraal speelden voor de rust Simons, Geraerts en Tom Caluwé, erna De Decker, Nathan D’Haemers en Thomas Buffel. Het middenveld uit de eerste helft had het moeilijker dan dat erna, toen de Saudi’s er wel volop begonnen te wisselen. Buffel heeft meer ervaring en kracht dan Caluwé, auteur van een mooie snelle goal. D’Haemers had het bijwijlen lastig met het tempo, niet verwonderlijk voor iemand die pas de sprong naar eerste maakte. Opvallend : de gedaanteverwisseling die Vanden Borre aan de rust onderging. Hij blijft onvoorspelbaar, de donderdag door een scout van Wigan Athletic gevolgde Anderlechtenaar. Barslecht voor de rust, degelijk tot goed erna. Naar eigen zeggen omdat hij voor de rust te veel twijfelde aan zichzelf en te veel ging nadenken, terwijl hij erna meer op gevoel ging voetballen. Achteraf gaf hij nog eens aan dat zijn kracht eerder in het offensieve ligt. Met de tweede goal onderstreepte hij dat.
Aanval
Het probleem van de Rode Duivels blijft het aanvallende compartiment, waar ze kracht en gestalte missen, iemand die een bal goed kan bijhouden. Tegen de Saudi’s bleken Kevin Vandenbergh en Defour, die na de rust meer afhaakte om ruimte te maken voor infiltrerende spelers, maar moeizaam in het stuk voor te komen. Vandenbergh hangt af van de aanvoer en als die uitblijft, zie je hem amper, zeker als de aanvoer door de lucht komt zoals voor de rust. Zijn assist was mooi, maar nadrukkelijk aanwezig in het spel was de Genkse spits nooit. Stein Huysegems, dieper zwervend, was dat in een kwartiertje meer, maar toen was er ook iets meer ruimte. Maar het blijft allemaal wat behelpen. Luigi Pieroni heeft dat nadrukkelijk aanwezige evenmin, Wesley Sonck rendeert het best met een grote bliksemafleider naast zich, Emile en Mbo Mpenza zijn vaak geblesseerd en evenmin mannen die efficiënt met de rug naar de goal kunnen spelen. Een mens zou haast hopen dat ergens een type Salou Ibrahim opstaat, zodat de infiltrerende mogelijkheden van Goor, Buffel of Geraerts nog beter tot uiting komen.
Zaterdag oefenen de Duivels een tweede keer, in Bratislava, de woensdag daarop komt Turkije naar het Fenix-stadion. Voor die twee interlands veranderde de bondscoach vrijdag zijn selectie op liefst acht plaatsen. Drie van de acht ( Moussa Dembele, Davy Schollen en Gill Swerts) komen opnieuw uit Nederland, vier uit Duitsland (Sonck, Jelle Van Damme, Van Buyten en Peter Van der Heyden), een uit Frankrijk (Pieroni). Een nadrukkelijke input van lengte, kracht en ervaring. Maken plaats : Michaël Cordier, Collen, Nicolas Lombaerts, D’Haemers, Defour en de geblesseerden Vermaelen, Koen Daerden en Mbo Mpenza. En zo tekent de horizon zich steeds duidelijker af en krijgen de schipbreukelingen die de Rode Duivels een halfjaar geleden nog waren, steeds beter land in zicht.
PETER T’KINT
