‘Als de trainer van Schalke nog echt op me zou rekenen, zou ik dit niet kunnen opbrengen.’ Geldenaken-Gelsenkirchen-Geldenaken, afstand vijfhonderd kilometer : een werkdag met Marc Wilmots.
Nog twee maanden moet hij dit helse regime volhouden ! De helft van het traject heeft hij al achter de rug en dat stelt Marc Wilmots gerust. Sinds 28 januari woont hij weer in Geldenaken en pendelt hij gedurig tussen zijn geboorteplek en zijn werkplaats Gelsenkirchen. Vijfhonderd kilometer, heen en terug. Voor Marc Wilmots ziet een modale week er ongeveer als volgt uit. Vrij op maandag; van Geldenaken naar Gelsenkirchen op dinsdag voor twee trainingen en een overnachting bij Emile Mpenza; training op woensdagochtend en terugkeer naar België; heen en terug voor de ochtendtraining van donderdag; naar Gelsenkirchen voor de namiddagtraining op vrijdag en aansluitend de afzondering; wedstrijd op zaterdag en overnachting bij Emile; training op zondagochtend, vervolgens terug naar België.
Kortom, Wilmots brengt een behoorlijke homp tijd door aan het stuur van zijn BMW. Sport/Voetbal Magazine reed een dag met hem mee.
6h30, Geldenaken
Drie uur eerder hadden de eerste bombardementen op Irak plaats. De radio braakt de hele tijd door info over de toestand in en het verloop van de Golfoorlog. Wilmots laat zich tijdens zijn lange autoritten graag het gezelschap van de radio aanleunen. Zijn gevoeligheid voor algemene informatie is nog vergroot sinds zijn besluit om zich in de politiek te recycleren. “Totnogtoe heb ik nog niet echt de tijd gehad om de verkiezingen voor te bereiden. Toch heb ik al iets gerealiseerd. Ik stel namelijk vast dat mijn aanwezigheid op de MR-lijst andere partijen ertoe heeft aangezet om over sport te praten. Alsof ze een dreiging voelden. De politiek heeft de sport altijd verwaarloosd, misschien komt daar nu een kentering in. Theoretisch zal ik, gezien mijn plaats op de lijst, voor de Senaat worden verkozen. Daar zal ik zo vaak als ik kan naartoe gaan om te leren en het terrein te verkennen. Ik had voor mijn reconversie verschillende mogelijkheden en ik heb zeker niet de financieel interessantste gekozen.”
7h00, Luik
Van de E40 valt de site van het gewezen stadion van FC Luik waar te nemen. Sclessin ligt niet ver af, de woning van Robert Waseige evenmin. Waseige en Wilmots onderhouden op geregelde basis contacten. “Op het moment dat hij naar Standard terugkeerde, trok iedereen dezelfde conclusie : ik zou hem daar volgen. Het leek bijna op Dallas, maar niemand vroeg naar mijn mening. De dag dat een journalist me eindelijk opbelde, heb ik gezegd : Ik naar Standard ? En waarom niet naar Sint-Truiden ? Prompt begon er een nieuw feuilleton. De voorzitter van Sint-Truiden geloofde me op mijn woord en verklaarde dat hij me wou ontmoeten. Maar in plaats van Sint-Truiden had ik net zo goed Geldenaken kunnen zeggen. Ik had helemaal niet de intentie om terug te keren naar Staaien. In december ben ik gaan eten met Luciano D’Onofrio, een vriend van mij. Hij stelde me voor om terug te keren, maar ik was niet geïnteresseerd. Omdat ik niet zeker was dat mijn enkel het zou houden, heb ik D’Onofrio gezegd dat ik liever bij Schalke bleef om daar te depanneren mocht dat nodig blijken. Ik zou het bijzonder vervelend gevonden hebben om terug te keren naar Sclessin, daar als een soort Messias binnengehaald te worden, en dan na een maand weer aan de kant te moeten. In januari kreeg ik een voorstel van Galatasaray, momenteel hangt China aan mijn bel. Nee, bedankt.”
7h30, Aken
Honderd meter voor ons verliest een vrachtwagen een balk. De wagen voor ons wijkt uit en begint te slippen. Op het nippertje wordt een kettingbotsing vermeden.”Mijn vader was er tegen dat ik dit lange traject zo dikwijls met de auto zou doen. Maar als je van alles schrik krijgt, doe je finaal niets meer. Ik heb een veilige wagen, het verkeer heeft me nooit afgeschrikt.”
8h00, Düsseldorf
De Duitsers rijden naar hun werk, het verkeer slipt dicht. Zich in de file storten om 250 kilometer verder tegen een bal te trappen, loont dat wel de moeite ? “Het bestuur van Schalke wil dat de spelers dicht bij het stadion wonen, maar ze hebben tegenover mij een gebaar gesteld, mogelijk om me te bedanken voor de bewezen diensten. Ik zal Schalke verlaten met de herinnering aan een buitengewone man : manager Rudi Assauer. Hij heeft Schalke gemaakt. Ik heb mijn eerste contract getekend in een secretariaat dat meer op een bouwwerf geleek. Vandaag heeft Schalke de Arena en alles is superbe : de kantoren, het trainingscomplex… Ik ben er trots op dat ik aan dat avontuur heb meegewerkt, en dat ik werd verkozen tot de vijfde beste speler van Schalke van de eeuw. Een clausule in mijn contract stipuleert dat mijn verbintenis met één jaar wordt verlengd zodra ik vijftien wedstrijden speel. Ik heb Assauer gerustgesteld : zelfs al speel ik veertig wedstrijden, ik stop in juni . Als ik had willen blijven, zou hij zeker toegestemd hebben. In de pers heeft hij verklaard dat hij me onmiddellijk een baan bij Schalke zal bezorgen mocht de politiek me niet bevallen. Hij zou graag een afscheidsmatch voor me organiseren, maar daar loop ik niet bepaald warm voor. Ik heb bij Schalke gewoon mijn werk gedaan.”
8h30, Duisburg
Het decor wordt almaar meer industrieel, en grijzer. Nog een uur en Wilmots staat op het oefenveld. “Als ik van mijn laatste training terugkeer, zal ik mijn tas zonder veel emoties opzijzetten. Je moet van het ene naar het andere kunnen overstappen. Ik wou vooral niet wachten tot men mij de uitgang wees. Ik heb zo geredeneerd bij de Rode Duivels en ik redeneer nu zo bij Schalke. Over twee maanden train ik niet meer, maar ik zal wel mijn conditie onderhouden. Ik schaf me zeker enkele fitnesstoestellen aan, en ik blijf wat zaalvoetbal spelen. Ik wil vooral niet dat de kilo’s aan mijn lichaam vliegen.
9h00, aankomst in Gelsenkirchen
Het stadion komt in zicht. Gelsenkirchen leeft voor het voetbal. Het stadion van Schalke loopt voor elke wedstrijd vol : zestigduizend toeschouwers. Wilmots moet onwillekeurig denken aan de lege stadions in België. “De politici hebben zich volledig vergist met die fancard. Binnenkort wordt die kaart gratis. Maar veel mensen hebben de gewoonte om naar het voetbal te gaan al verloren door toedoen van die fancard. De Duitsers zijn verbijsterd als ik hen dat vertel. Op een dag legden supporters van Schalke een bus in om naar Standard te gaan kijken en Michaël Goossens nog eens te zien. Maar toen ze in Luik kwamen, kregen ze te horen : Geen fancard, geen ticket. Ze zijn dan maar onverrichterzake teruggekeerd : 350 kilometer voor niets.”
10h00, begin van de training
De training heeft in het Parkstadion plaats. Tijdens een klein wedstrijdje draagt Wilmots een geel jasje. Dat lijkt erop te wijzen dat hij zaterdag aan de aftrap van de match tegen München 1860 staat. ( Dat blijkt niet het geval, Wilmots zal wel na 69 minuten Sven Vermant vervangen) “Verschillende maanden geleden heeft de coach, Frank Neubarth, me gezegd dat hij niet meer op me rekende. Geen probleem voor mij. Ik ben op een leeftijd gekomen dat ik van dergelijke verklaringen niet meer wakker lig. Neubarth heeft zijn keuzes gemaakt en die respecteer ik. Misschien heb ik wel een vergissing begaan in het begin van het seizoen. Toen vroeg Neubarth me om deel uit te maken van de spelersraad en dat heb ik geweigerd. Ik zat kapot van de wereldbeker, ik was net geopereerd aan de knie en ik was ook van oordeel dat ik Schalke al voldoende had gegeven. De trainer heeft waarschijnlijk gedacht dat ik niet meer gemotiveerd was.”
11h30, einde van de training
Marc Wilmots heeft zich volledig gegeven, en neemt een douche. “Met een training van anderhalf uur heb ik geen enkele moeite. Duur het langer, dan begint mijn enkel op te spelen. Maar twee trainingen per dag doe ik nooit mee. Tijdens de namiddagtraining op dinsdag hou ik me bezig met powertraining. De dokter die me in het begin van het seizoen heeft geopereerd, beweert dat ik nog één of twee seizoenen meekan. Ik wil dat risico niet lopen. Ik ken te veel voetbalinvaliden.”
13h00, vertrek in Gelsenkirchen
Een telefoon van Katrien, mevrouw Wilmots. Of Marc dankt dat hij om drie uur thuis kan zijn. Ze moet de kinderen aan school ophalen en er zou iemand moeten zijn voor de mensen die in het huis aan het werken zijn. De 350 pk van de BMW zullen duchtig worden aangesproken. “Op de meeste Duitse snelwegen bestaat er geen snelheidsbeperking. Toch zijn er hier minder ongevallen dan in België, ik denk omdat de Duitse automobilist geconcentreerder rijdt dan de Belgische. Op sommige stroken geldt wel een snelheidsbeperking en als je je daar niet aan houdt en ze betrappen je, dan heb je het wel geweten. Zelf ben ik twee keer betrapt op overdreven snelheid. Ik reed twintig kilometer per uur te snel. Wel, ik was voor een maand mijn rijbewijs kwijt.”
14h30, Duits-Belgische grens
De terugkeer naar België werd ingegeven door familiale redenen, niet door politieke. Wilmots is altijd in België gedomicilieerd gebleven, en heeft bij verkiezingen altijd zijn stem in België uitgebracht. “De klik is er gekomen door mijn zoontje Reno van zes jaar. In de kerstperiode brachten we een paar dagen in Geldenaken door. Toen we terugkeerden naar Gelsenkrichen was hij heel verdrietig. Een avond lag hij in zijn bedje te wenen. Hij zei : Papa, ik wil naar België terugkeren. Ik gaf hem een knuffel en ik dacht : dit waait wel over. Maar ’s anderendaags stond hij om zeven uur ’s morgens aan ons bed met zijn koffertje in de hand. Ik zei tegen mijn vrouw : Bestel de verhuizers. We hadden hoe dan ook besloten om ons na het seizoen definitief in Geldenaken te vestigen. Want in september moet Reno naar de lagere school. We hebben allemaal behoefte aan een evenwichtig gezinsleven. Onze terugkeer laat mijn vrouw ook toe om weer als advocaat aan de slag te gaan.”
15h30, Geldenaken
Wilmots rijdt de oprijlaan naar zijn huis op. Daarachter strekken de akkers verder dan het oog kan reiken. “Jarenlang heb ik op die akkers gewerkt. Ik heb altijd gezegd dat ik hier een huis zou bouwen. Mijn vrouw was het daar in het begin niet mee eens. Ik zei : Sorry, schat, maar het is hier dat ik wil wonen. De boerderij van mijn ouders ligt honderd meter verder. Op die hoeve ben ik geboren. Op 22 februari 1969, buiten lag er twee meter sneeuw. Mijn vader moest met de tractor de dokter gaan halen. Toen ze terugkwamen, was ik al geboren. Er viel geen tijd te verliezen.”
door Pierre Danvoye
‘Ik heb de manager gerustgesteld : zelfs al speel ik veertig wedstrijden, ik stop in juni.’
‘Na mijn laatste training zal ik mijn sporttas zonder veel emoties opzijzetten.’
