De Confederations Cup rekende de voorbije twee weken af met zijn bleke status. Maar het toernooi toonde vooral dat Duitsland organisatorisch klaar is voor het WK.
Feller kunnen contrasten haast niet zijn : terwijl Brazilië in het Waldstadion van Frankfurt sambavoetbal opdiste dat deed denken aan zwoele temperaturen en de goudgele stranden van de Copacabana, barstte er boven de stad een hevig onweer los. Lekken in het dak zorgden ervoor dat het water hier en daar het stadion binnenviel. Uitgerekend de tribune waar de Fifa-bonzen zaten, kreeg een deel van het onheil. De heren spurtten weg naar veiliger oorden, om zichzelf en hun dure maatpakken te beschermen. Intussen swingden de Brazilianen tegen het groggy gemepte Argentinië vrij en vrolijk verder. Terwijl de ene bliksemflits na de andere de hemel oplichtte, zorgden zij voor vuurwerk op het veld.
De finale van de Confererations Cup toonde waar de krachtlijnen in het internationale topvoetbal op dit ogenblik liggen. Op één jaar van het WK presenteert Brazilië zich als een granieten blok. De vijfvoudige wereldkampioen koppelt elegantie aan efficiency, genialiteit aan precisie. Meer dan ooit staat het talent in dienst van het collectief. De manier waarop de bankzitters bij elk doelpunt werden betrokken in de vreugde symboliseert de sfeer in het team. De afwezigheid van Ronaldo, Roberto Carlos en in mindere mate Cafu verzwakte Brazilië absoluut niet tijdens deze Confederations Cup. Moeiteloos namen de vervangers hun plaats in. De vroeger zo kwetsbare verdediging, geruggensteund door de secure doelman Dida, geeft de ploeg zekerheid, het door Ronaldinho geregisseerde middenveld bevat louter fonkelende diamanten en vooraan wierp Adriano zich naast de getalenteerde maar nog te solistische Robinho op tot de man van het toernooi.
Brazilië vierde de overwinning in de Confederations Cup op een uitgelaten manier, alsof het nu al een optie nam op de wereldtitel van volgend jaar. Maar na de oogstrelende wedstrijd was er ook een vreemd moment van ingetogen- heid : in een gezamenlijk gebed dankten de voetbalkunstenaars God voor het behalen van deze trofee.
Bondscoach Carlos Alberto Parreira is nu al klaar met zijn huiswerk. Na het behalen van de wereldtitel in 1994 in Amerika werd Parreira als een defensieve trainer afgeschilderd, maar met zijn huidige sterrenensemble trekt hij volop de kaart van het offensief. Hij moet er alleen over waken dat er geen gemakzucht het team binnensijpelt.
De Confederations Cup ontdeed zich van zijn saai imago. Het vroeger zo vaak bespotte toernooi zette zichzelf nadrukkelijk in de etalage. Er werd bij momenten uitstekend gevoetbald, de stadions liepen voor 85 procent vol en de sfeer waarin er voor het WK werd proef gedraaid was warm en hartelijk. Dat belooft spektakel voor volgend jaar. De vrees dat voetballers na een slopende competitie te vermoeid zouden zijn om op de Confederations Cup nog eens te vlammen, bleek ongegrond. Volgend jaar zal er in ieder geval meer tijd zijn om te herademen : de respectieve competities moeten eindigen vier weken voor het WK begint. Niet alleen sportief, ook organisatorisch was het toernooi een uitstekende generale repetitie voor het WK. Duitsland toonde nog maar eens dat het de kunst van het organiseren beheerst. Omdat voorschriften strikt worden opgevolgd, leidt dat wel eens tot een gebrek aan flexibiliteit, maar dat moet je erbij nemen.
Franz Beckenbauer, de voorzitter van het organisatiecomité, spinde na afloop van tevredenheid. De problemen met het dak in Frankfurt buiten beschouwing gelaten, liep alles gesmeerd. In een echt marathonprogramma vervulde Beckenbauer twee weken lang met verve zijn rol van voetbalambassadeur. In een gele helikopter liet hij zich van het ene naar het andere stadion vliegen en reisde tussendoor nog eens naar München om de 92ste verjaardag van zijn moeder te vieren. Beckenbauer woonde twaalf van de zestien matchen live bij, logeerde in alle spelershotels, at met alle ploegen, had tien meetings per dag en dook zo veelvuldig op in televisie-interviews dat het Argentijnse sportblad Olé zich afvroeg of het Duitse voetbalmonument niet verschillende keren was gekloond. Vanaf oktober wacht Beckenbauer opnieuw een loodzware opdracht : dan bezoekt hij de 31 landen die zich voor het WK hebben gekwalificeerd. Om hen ter plekke welkom te heten. De nu al tot op de draad versleten slogan die het toernooi meekreeg – Die Welt zu Gast bei Freunden – moet worden opgevolgd. Beckenbauer weet wat er op het spel staat : het nog altijd als oubollig aanziene Duitsland moet zich als een moderne natie presenteren. Nu de voetbalkoorts hoe langer hoe harder toeslaat, gebruiken steeds meer bedrijven het komende WK als marketinginstrument.
Met een derde plaats wist ook Duitsland tijdens deze Confederations Cup te overtuigen. Bondscoach Jurgen Klinsmann is erin geslaagd de typisch Duitse deugden met wat creativiteit te overgieten. Jonge voetballers als Bastian Schweinsteiger en Lukas Podolski brengen een fris elan terwijl aanvoerder Michael Ballack zijn verantwoordelijkheid steeds meer opneemt. In amper elf maanden is Klinsmann erin geslaagd het Duitse voetbal een nieuwe richting te geven. Hij heet een moderne manager te zijn : Klinsmann zorgde naar Amerikaans model voor een goede omkadering en geeft zijn medewerkers veel verantwoordelijkheid. Dat ontlast hem en motiveert de anderen. Vanuit een groot zelfbewustzijn trekt Klinsmann in het team duidelijke lijnen. Toen de ploeg na de overwinning tegen Mexico en het behalen van de derde plaats op de Confederations Cup met vakantie vertrok, zorgde Klinsmann ervoor dat het WK ook daar nooit ver weg zal zijn. Hij gaf zijn verbaasde spelers een boek mee van liefst 31 pagina’s, met daarin de gedetailleerde resultaten van hun fysieke testen en de aanbevelingen om bepaalde mankementen weg te werken. Op hetzelfde moment vloog Klinsmann naar huis in Californië, met een lading DVD’s in de bagage. Daarop staan de wedstrijden van zijn Mannschaft. Die wil hij tot in het oneindige nog eens bekijken en analyseren. Vanaf nu mag het WK Duitsland niet meer loslaten. De honger is de voorbije weken aangescherpt en het aftellen begonnen : tot de openingswedstrijd, op 9 juni 2006, zijn het nog 337 dagen.
door Jacques Sys
Gemakzucht is de enige vijand van Brazilië.
