Anthony Knockaert heeft alles van een bokser van de oude stempel: klein, gedrongen, beweeglijk met zijn voeten en één en al hartstocht. Na meerdere keren knock-out te zijn geslagen, begint de puncher van 23 zijn derde ronde op Sclessin.

Een enorme druk rust op de jonge schouders van Anthony Knockaert. Met één penalty kan hij Leicester City terug naar de Premier League trappen.’ De commentator is in trance. Het publiek in het Vicarage Road Stadium in Watford houdt de adem in. We zijn in de 97e minuut en het scorebord geeft 2-1 aan in het voordeel van de thuisploeg. De heenwedstrijd heeft Leicester gewonnen met 1-0.

Als Knocky scoort, speelt Leicester de finale van de play-offs en kan hij dromen van de Premier League volgend seizoen. Als hij mist, wachten verlengingen. Knockaert, al heel het jaar imponerend in The Championship, lijkt vol vertrouwen, legt de bal op de stip en kijkt naar de scheidsrechter in afwachting van het fluitsignaal. Maar het ondenkbare gebeurt.

Zijn schot, te veel in het midden, wordt weggeduwd door Manuel Almunia. Daarna een tweede kans en tweede misser. In een geladen sfeer zet Ikechi Anya bliksemsnel een tegenaanval op. De Schot geeft de bal aan Fernando Forestieri, die voorzet. Jonathan Hogg geeft de terugvallende bal aan Troy Deeney. Het verdict: 3-1.

Voor Knockaert, nog altijd op de helft van de tegenstander, met de handen op de knieën, voelt het als een aardschok. Leicester zal volgend seizoen niet in het meest gemediatiseerde kampioenschap ter wereld spelen. De beste jonge speler van het seizoen is knock-out, door een slag recht in zijn gezicht. Hij staat op het punt in tranen uit te barsten en zal meerdere dagen nodig hebben om alles op een rijtje te zetten.

In de touwen

Deze uppercut is zonder twijfel de heftigste van zijn jonge carrière, toch is het niet de eerste keer dat Knockaert in het stof bijt. Voor zijn komst naar The Championship moet de geboren Roubaisien al hard zwoegen. Op zijn veertiende wordt het pluimgewicht een eerste keer in de touwen geduwd. Het opleidingscentrum van RC Lens vindt hem te klein en wil hem niet meer houden.

Terneergeslagen overweegt hij zijn voetbalschoenen op te bergen. ‘Toen ik wegging bij Lens, wilde ik stoppen met voetbal’, zucht hij aan de micro van BeIn. ‘Ik wilde alles stoppen, ik gruwde ervan dat ik het zogezegd niet zou maken vanwege mijn gestalte. Dat was een schok, want ik speelde daar al vijf jaar.’

Anthony komt uit een voetballersfamilie en groeide op in een voetbalomgeving. Jérôme Scache, zijn leermeester bij de U18 in Lesquin, herinnert zich met een brede glimlach het pad van Knocky. ‘Ik speelde met zijn broer Pascal bij ES Wasquehal (Noord-Franse club nabij Rijsel en Roubaix, nvdr). Anthony was amper vijf, maar al van de partij, aan het jongleren aan de rand van het veld. Hij was bezeten van voetbal. Hij stopte niet! Allemaal zeiden we: dat wordt een fenomeen.’ Dan is het bekrompen oordeel van de coaches van Lens van weinig tel. Dankzij het vertrouwen van vader Knockaert beginnen de schitterende contouren van ruwe diamant Anthony zich af te tekenen. In die mate dat de deuren van Futurosport in Moeskroen zich openen.

‘Hij kwam bij de U15 en legde op heel overtuigende wijze een batterij tests af’, zegt een nog altijd enthousiaste Robert Dardenne, die zich om zijn ‘kleine linker’ twee jaar bekommerde bij Excelsior. ‘Hij is een hypergemotiveerd iemand. Hij had het echt naar zijn zin in Moeskroen. We deden vier trainingen per week, hij miste er niet één, altijd aan tweehonderd procent. Echt een knokker.’

Telkens hij het kunstgras van Futurosport betrad, was de clan-Knockaert – zijn vader, moeder en broer – nooit ver weg. ‘Ze stonden erg tot zijn dienst. Maar niet verstikkend. Integendeel, het was heel positief voor hem.’ Op slechts een zestal kilometer van de familiecocon speelt de jonge Knockaert bijna thuis.

Linkse passeerbeweging

Nochtans droomt Antho van een vertrek. Uiteindelijk krijgen zijn linkse passeerbewegingen ook weerklank aan de overkant van het Kanaal. De historische Noord-Engelse club Leeds United, volop in financiële crisis in 2008, wil inzetten op de jeugd om een tweede adem te vinden in de League One, de Britse derde klasse.

Knockaert steekt een eerste keer het Kanaal over, voor een test van vier dagen. Algauw trakteert de jongen van Leeds het land op fish & chips, zodat zijn proefperiode verlengd wordt tot een maand. Daarin zorgt hij voor kaviaar en wafels en scoort hij zowel tegen Sheffield United als… Leicester.

De Peacocks willen hem laten tekenen, maar via de Franse voetbalbond eist RC Lens een opleidingsvergoeding van bijna 130.000 euro, te delen met Lesquin. Te veel voor Leeds, dat de zaak loslaat. Ook de Ch’ti zelf heeft er genoeg van. Eens te meer moet hij in het stof bijten door de Sang et Or (de bijnaam van RC Lens, nvdr).

In die tijd ontdekt Knockaert de geneugten van het amateurvoetbal bij US Lesquin, aan de rand van Rijsel, nadat hij weg is gegaan bij Excelsior door een ‘misverstand’, aldus Dardenne. De veelbelovende linker is nauwelijks zestien als hij al een helft invalt bij de volwassenen, de zaterdagavond in CFA 2 (de vijfde afdeling in Frankrijk, nvdr), om de volgende dag volledig de wedstrijden in de U18 nationaal te spelen, onder leiding van Scache. ‘Ik liet hem aanvallend vrij. Hij bracht bijna alle ballen aan. Ik zei hem: ‘Jij bent vrij, alles verloopt via jou.’ Hij scoorde veel en bezorgde bijna in zijn eentje twee ploegen het behoud.’

Knockaert heeft er duidelijk niets te zoeken en beseft dat. Dus werkt hij hard. Volgens Frédéric Duplus, ex-speler van Zulte Waregem die hem aan het werk zag bij Guingamp, is Antho iemand ‘die de kleuren van zijn club altijd tot het uiterste verdedigt’. In die mate dat hij elf keer scoort voor de Bretoense club, terug in de Ligue 2. En wanneer kersvers kampioen Montpellier hem komt halen, aarzelt Knockaert niet meer: hij richt zich recht op zijn Engelse droom. Premier League of niet.

Ironie van het lot, het is in het shirt van Leicester, waarvoor hij tijdens zijn proefperiode bij Leeds de kwelduivel was, dat zijn droom uitkomt. ‘In het begin was het moeilijk voor hem’, herinnert Ritchie de Laet zich, drie jaar zijn ploegmaat in de Midlands. ‘Maar hij deed zijn uiterste best en zo begon het snel te draaien. In The Championship passen de ploegen veel kick-and-rush toe. Wij probeerden in de voeten te spelen en hadden zeventig procent van de tijd balbezit, wat Anthony goed uitkwam. Vandaar dat zijn eerste twee seizoenen zo succesvol waren.’

Benenspel

‘Anthony is een bijzondere speler die altijd iets speciaals kan doen’, vertelt De Laet. Zo speciaal dat de fans van de Foxes, die hem Knocky dopen, heel snel het King Power Stadium laten galmen met een lied te zijner ere en ook gericht aan hun bestuur:

‘Don’t sell Knockaert, Anthony Knockaert. I just don’t think you understand. That if you sell Knockaert, Anthony Knockaert, you’re gonna have a riot on your hands.’ (Verkoop Knockaert niet. Ik denk niet dat jullie begrijpen dat als jullie Anthony Knockaert verkopen, jullie rellen zullen krijgen, nvdr)

De 21-jarige speler op de rechterflank in de 4-4-2 van Nigel Pearson staat op dat moment al genoteerd bij Aston Villa, Newcastle en Arsenal. Hij heeft zijn 1,72 meter voor 69 kilo versterkt met beweeglijkheid, kracht en een zeldzaam benenspel, waardoor hij niet zijn tegenstrevers dribbelt maar ook elastiek kan spelen op zijn flank. Knockaert is in volle bloei en dankt zijn succes met name aan Jocelyn Gourvennec, zijn trainer bij Guingamp en – in zijn eigen woorden – ‘zijn vader in het voetbal’.

‘Gourvennec leerde hem verdedigende taken op te knappen. Ze brachten elkaar wederzijds veel bij. Antho schonk hem goals en beslissende passes, Gourvennec bezorgde hem discipline en strengheid. Dat deed hem goed, hij is gegroeid in Engeland’, filosofeert Duplus. ‘De trainer wist hem te sturen. Maar hij liet hem af en toe ook rondfladderen, zodat hij zijn hartstocht zou bewaren. Want als je hem dat afneemt, blijft er niets meer. In het algemeen heeft Anthony veel te danken aan Guingamp.’

‘Hij was een heel vastberaden iemand. Ik wist heel goed dat hij zou slagen. Hij had alles mee’, verzekert Jérôme Scache. ‘Vechtlust, solidariteit… Hij was ook heel luisterbereid, maar moest vaak worden tegengehouden: hij liep naar rechts, naar links… Hij wilde alles helemaal alleen doen.’

Heethoofd

Bij Excelsior laat zijn nijdigheid hem toe de Belgische titel te pakken bij de U15. Een kroon voor een ‘heethoofd’, zoals zijn andere leermeester destijds, Fabrice Lecomte, hem omschreef. ‘Of zijn tegenstander groot of klein was, Anthony aarzelde niet: hij zette zijn voet! Hij was heel agressief, in de positieve betekenis van het woord, en ook niet op zijn mondje gevallen.’

In Engeland helpt datzelfde vuur hem om na het drama van Watford nog sterker terug te keren en een jaar later kampioen te spelen en genomineerd te worden bij de beste spelers van het seizoen. Maar na twee volle seizoenen bij de Foxes speelde de Fransman afgelopen campagne slechts negen kleine wedstrijden in de Premier League. Even vlug is Knocky afgegleden van het statuut van chouchou naar dat van pestlijder, eenvoudigweg door een laattijdige contractverlenging, pas in november 2014.

En misschien ook omdat hij geleidelijk in de schaduw kwam te staan van de Algerijnse international Riyad Mahrez. Wat er ook van zij, Standard heeft er gratis een talentvolle speler bij. Claude Michel, die hem in de tweede ploeg van Guingamp begeleidde, drukte het als volgt uit in So Foot: ‘Het geluk van Antho is dat hij altijd zijn ontgoocheling in een bron van motivatie wist om te buigen. Die revanchespirit is zijn voedingsbodem.’

DOOR NICOLAS TAIANA

‘Toen ik wegging bij Lens, wilde ik stoppen met voetbal.’ Anthony Knockaert