Al sinds hun kinderjaren wijken ze geen millimeter van elkaar. Van het beton in Brussel tot het velours van de Premier League: ontboezemingen van de bodyguard en beste vriend van Vincent Kompany.

Ik was negen toen ik Vincent Kompany ontmoette. Ik woonde in de Helihavenlaan nummer 35, in een van de torens van de Noordwijk in Brussel. Vincent zat op de zesde verdieping, ik op de elfde”, vertelt Rodyse Munienge, die op achtjarige leeftijd naar België kwam vanuit Kinshasa. “Ik zag Vincent voor de eerste keer in het park. Ze hadden een doelman nodig en aangezien ik graag keepte, heb ik me tussen de palen gezet. Mijn oudere broer kende hem al. Vincent had toen de gewoonte om door de wijk te sjokken in zijn fameuze training van Anderlecht. Iedereen noemde hem trouwens ‘Anderlecht’. Later ben ik eens bij hem langsgegaan om mijn enige spel op de Playstation uit te wisselen, Final Fantasy. Ik denk dat hij me toen FIFA in ruil heeft gegeven. Sindsdien zijn we elkaar niet meer uit het oog verloren.

“En ik heb hem vrij snel heel goed leren kennen. Op 31 december, oudejaarsavond, speelden we op de Playstation tot iemand ‘de winnaar van het jaar’ was. Ik had drie keer op rij gewonnen en ik maakte me klaar om naar huis te gaan. Toen heeft meneer zijn deur op slot gedaan en de sleutel verborgen. Hij wou me niet laten vertrekken. Uiteindelijk heb ik hem moeten laten winnen om te kunnen weggaan. Als kleine uk was hij dus al een winnaar. Of een heel slechte verliezer, ’t is maar hoe je het bekijkt”, buldert Rodyse, nu 1,85 meter voor 95 kilo.

“We gingen niet naar dezelfde school maar namen wel dezelfde metrolijn. Ik stapte af aan het slachthuis om naar het Da Vinci Atheneum te gaan en hij moest eruit in Sint-Guido. Ik zat in de klas met Anthony Vanden Borre en Pelé Mboyo. Als kind was Vincent niet de meest begaafde voetballer. Het fenomeen was Anthony. Die stond centrale verdediger en kon het terrein oversteken met de bal aan de voet om aan de andere kant een doelpunt te maken. Pelé was technisch ongelooflijk goed, hij kon alles met de bal. Vincent was er zich van bewust dat hij misschien niet zo veel mogelijkheden had, maar hij had wel begrepen dat hij hard moest werken om de top te bereiken. Toen hij bij de U12 en de U13 van Anderlecht speelde, nam hij tijdens de kerstvakantie één week om te rusten en gingen we de tweede week lopen in de bossen.”

School, voetbal, voetbal, voetbal

“Onze kindertijd in de Noordwijk van Brussel was misschien niet de mooiste periode van ons leven, maar het was toch belangrijk om daardoor te spartelen. We hadden niet veel, van de laatste Air Max (schoenmerk van Nike, nvdr) konden we alleen maar dromen. Verschillende van onze vrienden hebben een ander traject gevolgd, sommigen zijn ongelukkig genoeg neergestoken. Dood. Dat wij uit de shit gebleven zijn, hebben we te danken aan onze familie maar ook aan de sport. Als je met school én met voetbal bezig moet zijn, heb je niet veel tijd om daarbuiten nog te gaan klooien. Voor ons was het: school, voetbal, voetbal, voetbal.

“Het gebouw waar we opgroeiden, gaf uit op een pleintje, dat ons constant als een magneet naar zich toe trok. Mijn moeder werkte in een ziekenhuis, ze heeft mij, mijn twee broers en mijn twee zussen alleen opgevoed. Vandaag zijn alle kinderen goed terechtgekomen, ook al was het bij ons nog al eens à la congolaise (lacht). Bij Vincent werd het gezin beter gerund, alles was er goed georganiseerd. Zijn vader zat in de politiek en zijn moeder was ook heel geëngageerd. Hij had een omkadering die heel verrijkend en gevarieerd was. Hij interesseerde zich ook voor alles. En dat is vandaag nog het geval. Op een dag zette ik me in zijn auto en zag ik de hoes van een cd die hij aan het beluisteren was: het was Servische muziek. Ik vroeg hem of hij wel goed snik was. ‘Ik ontdek eens iets anders, dat is alles’, antwoordde hij. Het was een album dat zijn vriend Goran Lovré hem had uitgeleend.

“Op zijn zestiende werd aan Vincents mouw getrokken door alle grote Europese clubs. Ik ken er maar weinig die daar niet op ingegaan zouden zijn. Zijn vader had hem echter gezegd dat hij eerst moest slagen bij Anderlecht. Om eerlijk te zijn: ik ben verrast dat hij het gemaakt heeft. Toen hij zijn eerste match met Anderlecht moest spelen in Boekarest – een kwalificatiewedstrijd voor de Champions League – was ik niet op de hoogte. Het was eind juli 2003, tijdens de schoolvakantie, en ik zat bij mijn familie in Londen. Ik zette Teletekst op en was in alle staten toen ik zag dat Vincent titularis was. Ik belde naar mijn moeder die me zei dat hij in elke krant stond. Ik heb hem opgebeld om te zeggen: ‘Je hebt eerder Champions League gespeeld dan ik!’ Hij is nu nog rijper geworden, maar zelfs als adolescent was hij al heel volwassen, hij was ook vaak omringd door mensen die ouder waren dan hij.”

Afzien als de beesten

“Vandaag streeft Vincent vooral efficiëntie na. Ten tijde van Anderlecht was zijn eerste doel nog om plezier te maken op het veld. Zijn passage in Duitsland heeft hem echter veranderd. Duitsland kruipt in je kleren, zelfs ik ben erdoor veranderd (lacht). Je leert er om ernstiger te zijn. De eisen zijn er ook helemaal anders. Men vraagt je om constant aan honderd procent te presteren – iemand die op vijftig procent van zijn mogelijkheden zit, interesseert hen niet. Als je in Duitsland om 12 uur ’s middags afspreekt en je bent er exact om 12 uur, dan ben je eigenlijk te laat. Vincent, die de gewoonte had om te laat te komen op de trainingen van Anderlecht, heeft daar toch het geweer van schouder moeten veranderen. Zijn doortocht in Hamburg is niet makkelijk geweest. Zes maanden na zijn aankomst heeft hij een zware achillespeesblessure gehad. Na zo’n blessure komen sporters slechts zelden terug op niveau. Hij is nog sterker teruggekomen. Afzien kan hij als de beesten. Van zijn achillespeesoperatie in november 2006 tot het begin van de Olympische Spelen in China in de zomer van 2008 mankte hij alle dagen. Maar niemand was op de hoogte. Hij kan op zijn tanden bijten. En soms overdrijft hij daarin. Toen hij met een gebroken neus verder speelde in de gewonnen wedstrijd tegen Servië, had hij zelfs kunnen sterven. De dokter die hem opereerde in Milaan heeft hem gezegd dat nog zo’n klap op dezelfde plaats hem het leven had kunnen kosten. Dat is zijn koppig en strijdlustig karakter. In Manchester traint hij meer dan de anderen. Om 9 uur is hij op de club en om 17 uur vertrekt hij terug naar huis. Ik ken er die al om 13 uur in de stad rondhangen, zonder namen te noemen… Om in vorm te blijven en spierproblemen te vermijden ligt hij elke dag op de massagetafel.

“Terug naar Hamburg. Meer nog dan die achillespeesblessure is het de dood van zijn mama, in november 2007, die hem het meest heeft aangegrepen. Dat blijft de moeilijkste periode uit zijn leven. Bij de club vond hij weinig steun, er was zelfs een gebrek aan menselijke warmte. Zijn moeder overleed op een vrijdag en hij moest zich de volgende woensdag weer melden in Hamburg. Twee dagen later vertrok hij dan weer voor de begrafenis en moest hij onmiddellijk daarna terugkomen… Vincent laat niet snel iets merken als het slecht gaat, maar als je hem een beetje kent, voel je wanneer hij het moeilijk heeft. Floribert Ngalula (ex-Manchester United, ex-OHL, nvdr) is kort daarna in Duitsland bij ons ingetrokken. Met Vadis Odjidja, die naar Hamburg getransfereerd was, erbij trokken we de hele tijd met ons vieren op. Vincent had steun nodig, hij moest zijn gedachten kunnen verzetten. Naast het terrein praat hij trouwens niet graag over voetbal.”

Advocaat

“Het einde van zijn verblijf in Duitsland verliep ook niet zonder slag of stoot door die fameuze affaire op de Olympische Spelen. Daarin voelde Vincent zich in de steek gelaten. De voetbalbond heeft hem niet gesteund in zijn wil om voor de Belgische ploeg te spelen. Dit in tegenstelling tot een paar Brazilianen die zonder goedkeuring van hun clubs naar de Spelen waren afgezakt, maar die wél werden gesteund door de bond. Vincent stond er alleen voor tegen een enorme Duitse machine.

“Sommigen dachten dat hij een transfer wilde forceren, maar dat klopt helemaal niet. Het enige wat hij wou, was de kleuren van België verdedigen. Ik denk dat we er niemand meer van moeten overtuigen dat hij er trots op is om Belg te zijn. Het grootste moment uit zijn carrière is misschien wel zijn titel met City in 2012, maar vooral de kwalificatie voor het WK. De beslissende wedstrijd in Kroatië heb ik bij Vincent thuis gezien, in het gezelschap van Faris Haroun (die momenteel uitkomt voor Middlesborough FC, nvdr). Toen Lukaku die twee doelpunten maakte, moet Vincent zot geworden zijn.

“Het was niet allemaal rozengeur en maneschijn voor hem bij de nationale ploeg. Zeker toen Dick Advocaat hem schorste omdat hij te laat terugkwam van de begrafenis van zijn grootmoeder. Advocaat zei toen dat hij zelf ook zijn broer begraven had en toch op tijd terug was voor de training. Dat vond ik een erg ongelukkige uitspraak. Iedereen rouwt om het overlijden van dierbaren op zijn eigen manier. In Afrika bijvoorbeeld is het niet de gewoonte om een dode te groeten en er dan vandoor te gaan.

“Ik ben vaak samen met Vincent naar Afrika gegaan. Hij komt er elk jaar een handje toesteken in het kader van SOS Kinderdorpen. De eerste keer dat ik met hem meeging, was de burgeroorlog in volle gang. We landden in Kigali (Rwanda, nvdr) en reden van daar acht uur naar Bukavu, nochtans maar een traject van 200 kilometer. Voor we het oerwoud introkken, probeerden de Rwandezen ons ervan te overtuigen om dat niet te doen. Maar Vincent zei: ‘Ik heb geen acht uur gevlogen om nu rechtsomkeer te maken. Zij die me willen volgen, volgen me maar.’ We zagen mensen met geweren en bazooka’s, maar uiteindelijk hebben we alleen problemen gehad met Congolese militairen die wat te veel gedronken en gerookt hadden. Nu hij vader is van twee kinderen, denk ik niet dat hij dat risico nog eens zou nemen. Achteraf bekeken vond ik het toch een beetje op het randje wat we toen gedaan hebben.”

Knokken op het pleintje

“Vincent heeft één groot gebrek: hij wil altijd gelijk hebben. Mensen krijgen het soms op hun heupen als hij koppig het laatste woord wil hebben. Vaak stop ik gewoon met praten tijdens een gesprek met hem. Omdat ik weet dat het verloren moeite is. En hij doet dat met iedereen. Hij heeft graag dat men weet wat hij denkt en soms komt dat slecht over. Tijdens de rust van een CL-match tegen Celtic, waarin Anderlecht het zwaar te verduren had, had hij de tactische fouten aangekaart en kreeg hij ruzie met Hugo Broos. Hij laat zich gewoon niet doen. Toen de grote jongens van de wijk op ons pleintje kwamen en ons zeiden om het af te bollen, ging hij tegen hen in. Hij heeft een paar keer geknokt om op het pleintje te kunnen blijven. Ik was daar ook altijd bij, maar ik verborg me achter hem. (lacht)

“Dat ik in de schaduw opereer, vind ik geen probleem. Hij is de man, hij is het die duizenden handtekeningen zet. Tijdens een reis naar China hebben ze toch eens een foto van mij getrokken. Ik woog toen 110 kilo en aangezien die Chinezen allemaal maar 1,50 meter zijn (lacht), zullen ze me toch interessant gevonden hebben. We waren daar toen om de match in China van City tegen Arsenal te promoten. Daarna zijn we nog naar Kuala Lumpur (de hoofdstad van Maleisië, nvdr), Vietnam en Singapore geweest, dat alles in zes dagen. De ontvangst was er ongelooflijk.

“De toekomst? Ik zie hem niet weggaan bij City, toch een grote club in wording. Hij voelt zich hier heel goed. Dat is mijn mening, want waarom naar Barcelona of Madrid gaan om in de schaduw te spelen van Messi of Ronaldo? Hier is hij kapitein en wordt hij op handen gedragen door de supporters. Juist daarom moet hij ook dubbel opletten wat hij naast het veld doet. Kijk naar John Terry en hoe die door het slijk gehaald is. Nu, Vincent verbergt zich sowieso, hij heeft het niet zo voor dat vipgedoe. Afgelopen zomer tijdens onze vakantie in het zuiden van Frankrijk werd ons de toegang geweigerd tot een discotheek in Saint-Tropez. We waren met zijn drieën, zijn neef die dienst doet in het Amerikaanse leger was er ook bij. Op geen enkel moment wilde Vincent zijn statuut als profvoetballer doen gelden, hij heeft ook nooit gezegd dat hij Vincent Kompany was. Anders waren de deuren wel voor ons opengegaan. Het excuus van de portiers was dat we te stevig gebouwd waren. Als er een probleem met ons zou zijn, zouden ze ons niet de baas kunnen. We hebben eens goed gelachen en zijn dan vertrokken.

“Onze relatie is niet meer die van twee beste vrienden, het is nu eerder iets familiaals. Ik maak deel uit van het gezin Kompany. Zijn vrouw Carla noemt me trouwens hun derde kind… (lacht) Al van kleins af zijn we samen. Als je één van ons zag, kon je er zeker van zijn dat de andere niet veraf was. Ze noemden me trouwens ‘manager’ aangezien ik er niet uitzag als een voetballer (lacht). Als we tijdens de vakantie terug naar de wijk gaan, kijkt niemand ervan op om ons samen te zien. We gaan soms zelfs nog een balletje trappen in het park.” ?

DOOR THOMAS BRICMONT IN MANCHESTER – BEELDEN: IMAGEGLOBE / CHRISTOPHE KETELS

“Met een gebroken neus verder spelen tegen Servië had hem zijn leven

kunnen kosten.”