In grootse stijl snelde Stijn Devolder afgelopen zondag naar de eeuwige roem. Nochtans wilde hij zich vooral toeleggen op het rondewerk.
Dertig kilometer waren er in de Ronde van Vlaanderen gereden toen Patrick Lefevere vanaf de kant van de weg de troepen overschouwde. Hij zag het peloton voorbijflitsen, herkende iedere renner en wist heel zeker dat zijn ploeg er klaar voor was: “De conditie is er, daar maak ik me geen zorgen over.” Zes uur later zat Wilfried Peeters gespannen als een veer achter het stuur van de volgauto van Quick Step-Innergetic. Naast hem keek een door stress getekende Dirk Demol wezenloos voor zich uit en achteraan wist de mecanicien het helemaal niet meer. Na de Bosberg, de laatste van de zeventien hindernissen, vocht Stijn Devolder eenzaam en alleen om uit de greep van de achtervolgers te blijven. Tegen de wind in beulde en beukte hij, op een gegeven moment verwikkeld in een genadeloos man-tegen-man-gevecht met de Spanjaard Juan Antonio Flecha. Met een van pijn doordrongen gelaat verpersoonlijkte de Belgische kampioen in zijn solotocht van 25 kilometer de echte flandrien. Hij beoefende de wielersport zoals hij dat het liefst doet: als een harde strijd tegen zichzelf, een gevecht tegen de uitputting. Als de koning van Vlaanderen werd Stijn Devolder in Meerbeke ingehaald. Hij maakte dat waar wat Dirk Demol precies één jaar geleden voorspelde: dat Devolder ooit een topklassieker zou winnen.
Echte West-Vlaming
Juist dat zag Stijn Devolder aanvankelijk nochtans anders. Voor de start van de Ronde van Spanje zei hij op 29 augustus 2007 nog in dit blad: “Ik wil me meer toeleggen op het rondewerk. Daar heb ik de meeste kans op succes. In de klassiekers loopt er altijd wel iets mis voor mij, in de ronde gaat het als het ware meer vanzelf.”
Het typeert Stijn Devolder die niet altijd een grote dosis zelfvertrouwen uitstraalt. Ook toen hij vorig jaar derde werd in de Ronde van Zwitserland en in Ronse de nationale driekleur pakte, bleef Devolder met de voeten op de grond. Het waren twee hoogtepunten in een carrière die stap voor stap werd uitgebouwd. Te vaak was Devolder nog het slachtoffer van zijn temperament. Hij woekerde met zijn krachten, gaf te weinig blijk van tactisch doorzicht, werd vaak de les gespeld door zijn mentor Dirk Demol, maar juist die aanvalsdrift maakte van Devolder een renner die velen aansprak. Hij voelde nooit de behoefte om zichzelf op te hemelen en gaf als het ware de echte West-Vlaming gestalte: gezond verstand, geen dikke nek maar vooral heel sterke benen. Een combinatie van temperament, engagement, karakter en durf. Zoals zijn streekgenoot Briek Schotte met wie hij vaak wordt vergeleken.
De zege in de Ronde van Vlaanderen toont welke kracht en atletische mogelijkheden er in het lichaam van Stijn Devolder schuilen. Hij heeft de klasse om een ploeg te dragen. Dat Devolder, nadat het Amerikaanse Discovery Channel zich terugtrok, uit de talrijke aanbiedingen juist voor Quick Step-Innergetic koos, wekte aanvankelijk verbazing. De stille West-Vlaming, die liefst van al toeft in het huiselijke nest, leek niet te passen binnen de koel en kil ogende formatie van Patrick Lefevere. Maar Devolder integreerde zich snel, ook al door de aanwezigheid van Dirk Demol. Na de eerste rit in de Driedaagse van De Panne werd hij door Patrick Lefevere nog terechtgewezen omdat hij zeventien minuten verloor, zondag rondde hij het sterke ploegspel van Quick Step-Innergetic af. De manier waarop de uitstekend rijdende Tom Boonen in de rol van meesterknecht kroop, was indrukwekkend om zien. Ook al blijft Boonen aan de vooravond van Gent-Wevelgem en Parijs-Roubaix met lege handen achter, een paar succesjes in Qatar buiten beschouwing gelaten.
Oerkracht
Met een zinderende finale in de Ronde van Vlaanderen zette de wielersport zichzelf weer nadrukkelijk in de etalage. Door het slechte weer was er op de jaarlijkse hoogmis van het wielrennen op sommige plaatsen iets minder volk dan andere jaren, maar op alle hellingen verdrong er zich toch weer een immense mensenzee. De Ronde van Vlaanderen zit kennelijk ingebakken in de ziel van de Vlaming, het blijft een vlucht uit de werkelijkheid. De dopingproblemen, het gebekvecht tussen de UCI en ASO, het wordt op die dag voor even vergeten. Het gaat dan om de wielersport in al zijn schoonheid en puurheid: een hard overlevingsgevecht in een prachtig decor, een mythisch gebeuren dat blijft overrompelen en overweldigen. Wie de wedstrijd voor het eerst in een auto meemaakt – midden een rodeo van motoren en andere volgers – weet niet wat hem overkomt.
De Ronde van Vlaanderen is en blijft de kristallisatie van alles wat het wielrennen zo mooi maakt: vallen en opstaan, aanvallen en afzien, emotie en commotie. Nergens komt de oerkracht van de mens beter boven dan in die koers. De oerkracht die Stijn Devolder afgelopen zondag eeuwige roem heeft bezorgd. S
door jacques sys
