De American Dream van Ogushi Onyewu. ‘Ik wil naar Engeland, Standard is zeker geen eindstation.’

Standard heeft een nieuwe DaniëlVan Buyten. Ogushi Onyewu is de naam, 22 jaar oud, 1,94 meter en 91 kilo. Een beer van een vent die omringd door de ervaren Leonard, Dragutinovic, Deflandre en Runje verder moet uitgroeien van belofte tot vaste waarde. Dat ging, bij gebrek aan automatismen, aanvankelijk wat moeizaam, maar de laatste weken voetbalt de Amerikaan steeds beter. “Iedereen coacht iedereen, maar allemaal moeten we luisteren naar Vedran, want dat is dé patron achterin.” Tot de wedstrijd tegen Club Brugge liep het organisatorisch goed, met amper 5 tegengoals in de eigen competitie toonden de Rouches zich achterin solide. Club zaaide twijfels in de hoofden, maar vandaag/woensdag volgt er tegen Anderlecht een nieuwe test.

Het was voor Onyewu een hele stap vorige zomer, van het bescheiden La Louvière naar Standard. Onyewu : “Het verschil zat hem in de ervaring. Op Siquet na was de rest van de verdediging er totaal onervaren. Klukowski was 22, ik 21, Proto 20 en Blay 23. Wij hadden niks om op terug te vallen. Verder kan je de twee clubs amper vergelijken. We moesten er spelen met veel volk rond de bal en een tikkeltje defensief, bij gebrek aan spelers die individueel wat konden forceren. Hier in Luik kan iemand uit niks toch iets maken. Al moet ik daar direct aan toevoegen dat we, op die ene match na, defensief misschien wel de stabiliteit hebben gevonden, maar offensief nog niet.”

Volgens coach D’Onofrio wordt nu te veel gekeken naar de organisatie, durft Standard niet zo veel meer. Onyewu : “We spelen op safe, dat klopt. Ik denk dat de club nood heeft aan iemand die ons op sleeptouw neemt en wat risico neemt. Misschien moeten van achterin wat meer mensen doorschuiven, maar ik vraag me af of wij daar klaar voor zijn. Voor we ons als verdedigers met de aanval bemoeien, moeten we ervoor zorgen dat het middenveld zich kan doorzetten als middenveld en de aanval als aanval. Pas daarna kunnen de lijnen door mekaar wervelen. We zijn ook te veel toeschouwer in de zone van de waarheid, vindt de coach. Je kan een kans missen, daar valt niemand over, maar er moet verbetenheid in je houding zitten. Iedereen kan lopen en op dit niveau ook voetballen, maar tachtig procent van je kracht zit tussen je oren.”

Een goeie voetballer kent zichzelf en speelt naar zijn kwaliteiten, zegt Onyewu. “Een goeie verdediger heeft geen ups en downs, maar voetbalt altijd op hetzelfde niveau.” Anderzijds betekent ontwikkeling ook dat iemand die gaandeweg meer vertrouwen krijgt, ook dingen uitprobeert die hem anders misschien niet lukken. Onyewu : “Dat ik de voorbije twee maanden ben doorgedrongen tot de nationale A-ploeg helpt daarbij. Ik ben een van de grootste spelers op het veld, in principe moet ik offensief nog gevaarlijker worden. Een beetje zoals Van Buyten, zonder dat ik een tweede Van Buyten wil worden. Iemand vroeg me wat mijn zwakheden waren. Alles, heb ik geantwoord. Alles is voor verbetering vatbaar.”

Het was Metz dat Onyewu ontdekte tijdens een wedstrijd met de Amerikaanse jeugdploeg in Toulon. “Frankrijk was niet de enige optie, maar wel de beste. Misschien dat een overstap naar Nederland, zoals Beasley ( PSV, nvdr.) deed qua taal makkelijker zou zijn geweest, maar in het leven moet niks makkelijk zijn. Het makkelijkste was geweest om voor onze Mayor League Soccer te spelen, maar dat vond ik veel te laag qua niveau. Yi, vorig jaar bij Antwerp en met mij opgegroeid in Washington, speelt er nu. Ik probeerde hem te overtuigen om niet op te geven, maar tevergeefs.”

Dat de ene slaagt waar een ander faalt, heeft in zijn ogen met mentale sterkte te maken. Onyewu : “De eerste zes maanden heb ik bij Metz niet gespeeld, omdat er een probleem was met mijn contract. Daarna was het heel onregelmatig, een keer spelen, een keer niet. Toen ik thuis met vakantie was, kreeg ik een telefoontje van de coach. Dat ik misschien beter uitkeek naar een andere ploeg. Mijn maag keerde. Ik heb toen veel met de familie gesproken en die zei me : dit kan je helpen, of dit kan je breken. Aan jou de keuze. Dus keerde ik terug naar Europa en tekende ik vorig seizoen voor La Louvière.”

Onyewu vreesde aanvankelijk ook voor de Wolven weinig te zullen spelen. “Toen ik er aankwam, vroeg ik Klukowski, ongeveer de enige die wat Engels sprak, hoe mijn kansen lagen. ‘Ronduit slecht’, zei hij, want met Arts en Siquet staan daar ervaren én goeie spelers. Mijn reactie was er één van : neen, niet alweer… Maar gelukkig zag de trainer wat in me en liet hij me staan. Ik meen er een goed seizoen achter de rug te hebben, iets waarop ik nu verder kan bouwen. Luik is voor mij geen eindstation. Ik wil hogerop.” Snel ? Onyewu : “Dat is geen zaak die in mijn handen ligt. Anderen moeten vinden of ik er goed genoeg voor ben. Mijn contract loopt af in 2006, mijn manager komt binnenkort naar hier. Het is ofwel bijtekenen ofwel vertrekken op het einde van dit seizoen.”

Onyewu groeide op in Washington, als kind van twee naar de States uitgeweken Nigerianen. Heeft hij een Amerikaanse geest of een Afrikaanse ? Onyewu : “Beide. Mijn ouders trokken allebei als tieners naar de States om te studeren en bleven er hangen. Ik ben opgegroeid in het Amerikaanse systeem, maar wel opgevoed in een Afrikaanse familie, in die zin is het eindproduct een mix… ( grijnst) Werk, werk, werk, dat is mijn Amerikaanse kant. Ambitieus. Mijn vader kennende, zal hij wel tal van baantjes hebben gehad om zelf zijn studies te betalen. Afrikaans is dan weer de rust, het laconieke in mijn karakter. Ik ben niet snel gek te maken. Nigerianen zijn ook heel fier. Ik heb familie in het land die ik niet ken, nooit zag, maar die me wel mailt, met de mededeling dat ze heel fier op me zijn. Die trots heb ik ook.” Hij koos wel voor Amerika als nationale ploeg. “Toen ik mijn eerste oproepingsbrief van Amerika kreeg, hoorde ik via Peter Odemwingie dat Nigeria ook aan me dacht, maar ik vond dat te laat. Ik was al 22 en speelde sinds mijn zestiende voor de jeugdploegen. De beide teams zijn in mijn ogen even goed.”

Het was de World Cup in 1994 die hem naar het voetbal dreef. Onyewu was toen al veertien. Een late roeping ? “Het was wat zoeken, ja, soccer op jeugdniveau is in Amerika niet zo alomtegenwoordig als hier in Europa. Anderzijds… Als ik hier de hele jeugdopleiding zou doorlopen, was ik op dit moment misschien geen voetballer meer. Zo hard, zoveel fysiek werk. In Metz trainde de jeugd in de zomervakantie drie tot vier keer per dag ! In Amerika doe je het op die leeftijd nog voor de fun. Ik heb zelf alles geprobeerd : voetbal, atletiek, zelfs basketbal, maar daarvoor bleek ik niet goed genoeg. Groot was ik altijd al, maar ook heel mager. Als jij tienerfoto’s van mij zag, zou je nogal schrikken. Pas toen ik zestien, zeventien was, ging ik met gewichten werken. ( lacht) Hier ben ik verder blijven poweren, in die mate zelfs dat familieleden die me vorige zomer terug zagen, me niet eens meer herkenden.”

Van huis uit is Onyewu, zoals vele zwarten, een democraat. Onyewu : “Politiek is mijn ding niet, maar ik wou voor Kerry stemmen. Helaas kon het niet, omdat ik vergat me te registreren als kiezer. Ik hoopte dat Kerry het zou halen, maar Amerika is een gek land. Mensen stemmen soms met de meest vreemde motieven.”

Waar ligt zijn toekomst ? Onyewu : “In Engeland. Mijn stijl ! Waar ? Bij een kleinere ploeg, zodat ik altijd kan spelen. Liever dat, dan een mooi contract bij Arsenal en nooit in de ploeg staan. Ook daarom hoop ik dat mijn interland-carrière blijft duren, want wie naar Engeland wil, heeft interlands nodig. Al moet je, vrees ik, Frans zijn om bij Arsenal terecht te kunnen.”

Of het spreken. Studeer maar !

door Peter T’Kint

‘Iemand vroeg me wat mijn zwakheden waren. Alles, heb ik geantwoord.’