In Angola vindt van 10 tot 31 januari de Afrika Cup plaats. Sport/Voetbalmagazine was al vanaf 1986 aanwezig op dit toernooi. Een chronologisch overzicht van enkele opmerkelijke gebeurtenissen.

Egypte 1986: Milla op de rug van een kameelDe 15e Afrika Cup vindt plaats in Egypte, waar het publiek enkel oog heeft voor de twee plaatselijke sterren, Mahmoud Al Khattib en Tarek Abou Zeid. De grootste vedette is geen Egyptenaar maar de 34-jarige Kameroener Roger Milla, die in 2006 zou uitgeroepen worden tot beste Afrikaanse speler van de 20e eeuw. Zo klasrijk als hij is tussen de lijnen, zo sympathiek is hij naast het veld. Hij staat altijd klaar voor een interview en poseert gewillig voor elke foto.

We trekken naar Gizeh, een voorstad van Caïro, die gekend is voor zijn sfinxen en piramides en een perfect decor vormt voor een fotoshoot met de Kameroener. Claude Le Roy, de trainer van de Ontembare Leeuwen, gaat akkoord zolang we niet te lang wegblijven want de dag erna speelt Kameroen tegen Algerije en moet Milla op post zijn. Het is een hele klus om een stad als Caïro – met negen miljoen inwoners – te verlaten met de wagen. Uiteindelijk duurt het twee uur voor we in Gizeh aankomen. Het duurt niet lang voor een hele meute fans zich rond Milla bevindt. De Kameroener laat zich zelfs overhalen om op de rug van een kameel te kruipen. Op één voorwaarde: dat de Franse fotograaf Henry Szwarc en ik hem vergezellen. Voor we naar het hotel terugkeren wil Milla de befaamde Geluid- en Lichtshow in Gizeh bijwonen Het is uiteindelijk 23 uur – veel later dan afgesproken – als Milla in het hotel aankomt. De volgende dag scoort hij het derde en beslissende doelpunt tegen Algerije. Kameroen wint met 3-2.

Marokko 1988: Keshi speelt twee wedstrijden in 18 uur

Deze Afrika Cup is ongetwijfeld een van de mooiste edities. Kameroen, nog steeds met Roger Milla, wint in de finale van Nigeria. De kapitein van Nigeria is Stephen Keshi, op dat moment speler van Anderlecht. Keshi wordt op 16 maart met Anderlecht door Benfica uitgeschakeld in de kwartfinale van de Champions League. Hij heeft die avond geen tijd om uit te rusten want de volgende dag speelt hij om 16 uur met Nigeria tegen Kenia. In de vroege namiddag landt hij in Casablanca en neemt hij de taxi naar Rabat. Keshi ontbindt zijn duivels en is de beste speler op het veld: Nigeria wint met 3-0.

Senegal 1992: aan de ontbijttafel met Abedi Pelé

In bepaalde Afrikaanse landen is er een beperkt aanbod aan fatsoenlijke hotels zodat verschillende delegaties, officials en journalisten in hetzelfde gebouw verblijven. In Dakar, de hoofdstad van Senegal, logeren we op dezelfde plek als de nationale teams van Nigeria, Zaïre, Ghana en Zambia. De spelers van de verschillende landen verbroederen in het hotel en zitten gemengd aan tafel. Het is voor journalisten de ideale gelegenheid om in de buurt van de vedetten te komen. De Ghanese legende Abedi Pelé vergezelt ons tijdens het ontbijt, net zoals de Zambiaan Kalusha Bwalya, vier jaar eerder Afrikaans Voetballer van het Jaar.

Diezelfde avond bevinden allerlei spelers zich in de plaatselijke discotheek. De Belgische Congolezen Jean-Claude Mukanya (Lommel), Jacques Kingambo (Sint-Truiden), Danny N’Gombo (Germinal Ekeren) en Henri Balenga (AA Gent) zijn verrast ons te zien op deze plek en we moeten plechtig beloven er geen woord over te reppen. Nu, bijna achttien jaar na de feiten, mogen we die belofte wel breken.

Tunesië 1994: Anderlecht scout Oliseh en Ikpeba

In 1994 trekt Jean-Pierre Kindermans voor Anderlecht naar de Afrika Cup. Kindermans is onder de indruk van twee Nigerianen: Victor Ikpeba en Sunday Oliseh. Anderlecht kan geen enkele van de twee strikken. Ikpeba speelde sinds kort bij AS Monaco (en was daar ploegmaat van Enzo Scifo). Oliseh speelde nog bij FC Luik en was wel haalbaar. Anderlecht blijft zijn komst echter uitstellen en dat zou hen nog zuur opbreken. Oliseh speelt dat jaar nog een sterk WK in de Verenigde Staten en verkast naar Reggina om later bij Köln, Ajax, Juventus en Borussia Dortmund te belanden.

Zuid-Afrika 1996: pistolen op het vliegtuig

De vlucht van Durban naar Johannesburg, waar de finale tussen het organiserende land en Tunesië zal plaatsvinden, verloopt niet zonder problemen. De metaaldetector zorgt voor oponthoud. Het inleveren van onze riem, sleutels en kleingeld lost niets op. Een lid van het luchthavenpersoneel vraagt of het ons pistool niet is dat het piepende geluid veroorzaakt. We kijken raar op maar merken dat de persoon achter ons in het bezit is van een vuurwapen. “Wij zijn niet gewapend, maar de persoon achter ons wel”, zeg ik. “Dat is normaal”, zegt de beambte en hij stopt het wapen van de persoon achter ons in een genummerde zak. “Deze mijnheer stapt op het vliegtuig en krijgt bij de aankomst zijn pistool terug, net zoals het merendeel van de andere passagiers.”

Burkina Faso 1998: een fietser rijdt tegen het vliegtuig

De Afrika Cup vindt plaats in twee steden: hoofdstad Ouagadougou en Bobo-Dioulasso, dat zich op 360 kilometer van de hoofdstad bevindt. Er zijn drie manieren om tussen deze twee steden te reizen: met de wagen (zes uur), met de trein (acht uur) of met het vliegtuig (een klein uur). De heenreis gebeurt met het vliegtuig, maar bij de terugreis verhindert een tragikomisch incident ons om te vertrekken. Op de startbaan was een licht beschonken fietser namelijk tegen de propellers van ons vliegtuig aangefietst. Gelukkig is hij ongedeerd. Het vliegtuig is echter beschadigd en de piloot weigert op te stijgen. We gaan dus op zoek naar een ander transportmiddel. Uiteindelijk brengt een oude Renault ons op onze eindbestemming. Een leuk detail: op de Renault plakt achteraan een Belgische sticker van een garage uit Edingen.

Mali 2002: Anderlecht laat Kader Keita varen

Elk jaar stuurt Anderlecht een afgevaardigde naar de Afrika Cup en normaal gezien is het dit jaar Jean Dockx die zich van deze taak kwijt. Uiteindelijk reist Dockx niet af naar Mali want twee weken voor de start van het kampioenschap is hij het slachtoffer van een hartslagaderbreuk die helaas een einde aan zijn leven maakt. Anderlecht heeft niet meteen een vervanger klaar en de Afrika Cup gaat van start zonder scout van paars-wit. Trainer Aimé Anthuenis vraagt ons na afloop van het toernooi of er geen speler is die ons is opgevallen. “Ja, Keita“, antwoorden we. “Maar in Afrika heten ze allemaal Keita, Camara of Diallo. Weten jullie niet wie precies het is?”, vraagt Anthuenis. “Toch wel, het was de Ivoriaan Kader Keita. Hij speelt bij Etoile du Sahel in Tunesië.”

Een tijdje later kondigt Alain Courtois op een persconferentie aan dat Anderlecht een zekere Kader Keita, die in Tunesië speelt, op het oog heeft. Uiteindelijk zou Keita nooit voor Anderlecht spelen. Volgens de directie was een transferbedrag van 300.000 euro te veel voor een speler die al wat tweederangs clubs sleet voor hij in Tunesië aankwam: Africa Sport (Ivoorkust), Al Ain (VAE) en Al Sadd (Qatar). Anderlecht zou later spijt krijgen van deze gemiste kans: Keita zou een transfer naar Lille versieren en in 2007 voor 18 miljoen euro naar Lyon verkassen. Lyon zou op zijn beurt Keita verkopen aan Galatasaray voor 8,5 miljoen euro.

Tunesië 2004: in de suite van Issa Hayatou

Bij een interview tijdens de Afrika Cup is het issue niet óf een interview kan plaatsvinden, maar wannéér het zal plaatsvinden. De soap rond Issa Hayatou is daar het ultieme bewijs van. Na de wedstrijd Tunesië-Congo komen we de Kameroener, voorzitter van de CAF (Confédération Africaine de Football) tegen aan de uitgang van het stadion. “Een reportage? Geen probleem, kom morgen om 16 uur naar het hotel Abou Nawass”, zo belooft hij.

De volgende dag blijkt de grote baas van het Afrikaanse voetbal niet aanwezig te zijn. Er wordt ons verteld dat hij er niet is, maar we besluiten toch te wachten. Om 23 uur willen we uiteindelijk toch het hotel verlaten, maar net op dat moment verschijnt Ha- yatou in de inkomhal. “Ik ken jullie van ergens”, zegt hij denkend. “Ik weet het, ik heb jullie gisteren een interview beloofd. Kom morgen terug op hetzelfde tijdstip, dan heb ik tijd.” De volgende dag alweer geen Hayatou om 16 uur op de afgesproken plek.

Gelukkig is er in datzelfde hotel om 19 uur een persconferentie van de CAF en daar is de voorzitter present. “Ik kom bij jullie zodra het hier gedaan is”, belooft hij ons. We wachten geduldig en om 3 uur ’s morgens is hij eindelijk klaar. “Als jullie geen bezwaar hebben, zou ik de vragen liever op mijn suite beantwoorden.” In de hotelkamer verloopt het gesprek erg vlot en praten we gedurende twee uur met Hayatou. Op het einde van het gesprek verrast hij ons nog: “Doe de groeten aan Jean-Jacques Missé Missé ( voormalige Kameroense spits die onder andere bij Charleroi en La Louvière speelde, nvdr). Ik was voorzitter bij zijn ex-club, Yaoundé.”

Egypte 2006: Mido, altijd een stoute jongen geweest

Puur toevallig ontmoeten we in de lift Ahmed Hossam. Het was niet meteen een blij weerzien. Vijf jaar eerder was Mido in België immers tot Belofte van het Jaar gekroond en waren we speciaal voor hem naar Caïro afgezakt. We maakten toen een afspraak, maar hij daagde niet op. Dat vonden we een nogal pijnlijke (en dure) grap en later confronteerden we hem daarmee. De Egyptenaar nam het ons niet in dank af en weigerde daarna elk interview met ons magazine. We troostten onszelf met het feit dat de ex-speler van AA Gent gewoon een moeilijk geval is.

In zijn eigen land zorgde hij ook al voor opschudding nadat hij kritiek uitte op de coach van de Egyptische nationale ploeg, Hassan Shehata. Deze Shehata verving Hossam in de halve finale tegen Senegal. Bijna vier jaar later zit de Egyptenaar, die ooit een mooie carrière in het verschiet had, op een zijspoor. Na AA Gent, Ajax, Celta Vigo, Olympique de Marseille, AS Roma, Tottenham en Middlesbrough, zit hij opnieuw bij zijn eerste club, Zamalek in Caïro.

door bruno govers

Als jullie geen bezwaar hebben, zou ik de vragen liever op mijn suite beantwoorden.

Wij zijn niet gewapend, maar de persoon achter ons wel.