In de krappe kelders van het gemeentehuis van Willebroek baant Gary Mantiers (59) zich behendig een weg tussen de rekken met ettelijke, stoffige dozen die gevuld zijn met archiefmateriaal dat hij beroepshalve passioneel beheert. In een troosteloos hok in een donker hoekje bladert Mantiers door het boek dat hij schreef toen zijn favoriete voetbalclub, derdeklasser Willebroek, 65 jaar werd. Op pagina 298 houdt hij halt. Met zijn vinger gaat hij over een uit een krant overgenomen titel : ‘Vandalen zagen de doelpalen door in het Henri Pickery-Stadion !’

Willebroek en omgeving bulkte op 29 februari 1976 van de verontwaardiging. “En daar zat ook ik voor iets tussen”, lacht Mantiers. “De doelpalen waren dringend aan vervanging toe. Het hout was zo rot dat de kans reëel werd dat het hele spel zou instorten als een speler de bal er eens ferm tegenaan knalde.

“Met de spionkop wilden we er met een ludieke actie voor zorgen dat de plaatsing van nieuwe palen niet onopgemerkt voorbijging. Op een nacht zijn we met enkelen de palen die er stonden, gaan doorzagen. Het kon geen kwaad, de eerste ploeg moest die zondag op verplaatsing spelen. Bovendien waren de nieuwe, metalen palen al klaar. Maar dat wist de buitenwereld allemaal niet. Enkel de voorzitter was op de hoogte, en die hield zijn mond. Hilariteit alom toen de afgevaardigde van de Willebroekse jeugdelftallen die zondagochtend het veld betrad (lacht) en de schrik van zijn leven beleefde. De kranten stonden de volgende dag vol met foto’s van de ‘vandalenstreek’.”

Stevig doelhout kwam ook vroeger al van pas in Willebroek, zeker toen in het seizoen 1950-1951 Cercle Halle op bezoek kwam. Liefst zeven keer hielden de palen en de lat de thuisploeg die dag van een treffer. En wat zie je altijd in dat soort wedstrijden ? Die verlies je, toen met 3-4.

Voor het geluk moet een mens niet in Willebroek zijn, want ook toen in het seizoen 1970-1971 Hoeselt op bezoek kwam voor een wedstrijd in het kader van de Beker van België, was het dramatiek troef. De match eindigde op 1-1, en dus moest via strafschoppen uitgemaakt worden wie mocht doorstoten. De eerste reeks eindigde op 4-4. In die tijd diende in een dergelijke situatie opnieuw een reeks van vijf penalty’s getrapt te worden. Bij de tweede reeks deed elk team de netten drie keer trillen. Reeks nummer drie : 2-2. Reeks nummer vier : 4-4. Een foto toont de wanhoop in de blik van de Willebroekse doelman De Weerdt. Op een ander beeld is te zien hoe mensen van Hoeselt zich na de vierde reeks met de rug naar het doel keren, op een keer zijn je nagels immers helemaal opgevreten. In de vijfde reeks viel uiteindelijk de beslissing : 2-3. Na liefst 50 strafschoppen bleef heel Willebroek ontredderd achter.

Volgende week : Verbroedering Meldert

KRISTOF DE RYCK