In Vlaanderen heeft zowat elke gemeente wel een voetbalclub. Sport/Voetbalmagazine trekt op ontdekkingstocht en houdt ergens halt.
Twee torens priemen boven de stad uit. De Onze-Lieve-Vrouw-Ten Poelkerk en de Sint-Germanuskerk waken als twee lijfwachten al eeuwen over het Leuvense Hageland. Ze verklaren meteen waarom Tienen in het Frans Tirlemont heet: de aan Waals-Brabant grenzende regiostad (35.000 inwoners) drapeert zich over een heuvel. Het profiteerde in de negentiende eeuw van een rijke landbouwgrond – ideaal voor het telen van suikerbieten – en een directe spoorlijn naar Leuven en Brussel om gaandeweg uit te groeien tot dé referentie op vlak van suikerproductie.
De faam in eigen contreien daarentegen was de voorbije decennia eerder dubieus. Vaak werd het ‘volkse karakter’ van Tienen benadrukt. De geboortegrond van Johny Voners (alias Xavier Waterslaeghers uit FC De Kampioenen), Jan Vervloet (alias Fiocco), Ben Crabbé en Tony Corsari. Die laatste werd in 2011 uitgeroepen tot ereburger van de stad. Maar dát Tienen is aan een metamorfose bezig. Steeds meer jonge gezinnen nestelen zich in de voordien verguisde stadsrand. Nieuw aangelegde winkelstraten herbergen hippe pop-upstores, trendy koffiehuizen, yogastudio’s, vintagewinkels en een verbazingwekkend hoog aantal gezellige cafeetjes. Herhaaldelijk zie je in het straatbeeld stickers met het opschrift I Love Tienen, in café Het Zwak Moment verkopen ze zelfs T-shirts met de postcode (3300) groot afgebeeld. ‘Tienen, tintelende stad’, luidt de nieuwe leuze van het bestuur, daar lijkt weinig van gelogen.
Meesurfend op die golf van vernieuwing: KVK Tienen, de plaatselijke voetbaltrots. Nu ja, trots… ondanks het feit dat de club een mooi parcours kan voorleggen in de nationale reeksen – laverend tussen tweede, derde en vierde klasse, één jaar (1937) ook eerste klasse – kent het evenzeer een historie van financiële perikelen. De recentste crisis vond plaats in 2013, toen KVK Tienen in vereffening moest en degradeerde naar vierde klasse. Het betekende ook het einde van een bijna honderdjarige samenwerking met de suikerraffinaderij. De Brugse industrieel Julien Bergé, algemeen directeur van de raffinaderij aan het begin van de twintigste eeuw, installeerde in 1923 een voetbalstadion op een steenworp van de fabriek. Tot op vandaag draagt de arena zijn naam.
Sinds deze zomer vaart KVK Tienen, dat officieel herstartte als KVK Tienen-Hageland, op het kompas van een nieuw bestuur. Zonder voorzitter en zonder steun van de suikerfabriek. Maar mét steun van de Stad Tienen. ‘Door onze nieuwe start hebben we die banden kunnen herstellen’, verduidelijkt CEO Johan Vos. Het stadsbestuur investeerde twee jaar geleden in een nieuwe kunstgrasmat in het Bergéstadion. Een belangrijk keerpunt, zo legt jeugdverantwoordelijke Philippe Verbiest uit: ‘We kunnen meer ploegen aan het werk zetten én alles gebeurt nu op één plek, daardoor ontstaat er veel meer verbondenheid tussen jeugdafdeling en eerste ploeg. In één jaar tijd zagen we het aantal jeugdspelers van 200 naar bijna 300 stijgen. We kregen van Foot Pass ook goede beoordelingen, dat moet ons op termijn nog sterker maken in deze concurrentiële regio met OHL en STVV. Wij mikken op het interprovinciale jeugdniveau, maar we werken samen met kleinere clubs om iedereen voetbalplezier aan te bieden. Die activiteiten zijn verenigd in T-Soccer City.’ Ook de gereputeerde damesploeg Eva’s Tienen stapte mee in dat project.
Op een woensdagavond gonst het van de bedrijvigheid in het Bergéstadion. Kloppend hart is de Bodega, niet zomaar een voetbalcafetaria. Ze wordt gebruikt voor feestjes en als ontmoetingsplek voor senioren die een kaartje willen leggen. Ook de kantine in de hoofdtribune wordt geregeld afgehuurd, bij wedstrijden doet ze dienst als eetzaal. Voor de topper tegen Lyra waren de 250 couverts voor de gastronomische lunch meteen uitverkocht. De positieve flow zette zich over op de eerste ploeg. Het maakt dat op zondagnamiddag steeds meer Tienenaars weer de weg naar het Bergéstadion vinden. ‘Tienen is meer geworden dan enkel Suikerrock’, knipoogt Philippe Verbiest.
