Met deze kern kun je alles winnen, dixit Fabio Capello. Overschatting of niet? Een analyse na het gelijkspel tegen de VS.

G reen for President was een van de slogans die de Amerikaanse supporters vorige zaterdag in de mond namen. Robert Green, de keeper van Engeland, zorgde voor de eerste grove blunder van het WK, waardoor de yankees een punt pakten. Bij de Engelsen werd het gelijkspel niet als een catastrofe aanzien. Men beschouwde het eerder als een moeilijke start dan als een zware klap. Niemand immers die Albion ziet struikelen over de twee hindernissen die nog volgen: Algerije en Slovenië.

Engeland wacht gewoon tot de ploeg op kruissnelheid komt en – wie weet? – stap voor stap dichter bij een eerste wereldtitel sinds 1966 komt. Fabio Capello heeft alvast verkondigd dat hij over een schitterende kern beschikt die alles (of toch bijna) kan winnen. Daarmee zet de coach wel de nodige druk. Kunnen zijn spelers daarmee omgaan en hoe wordt dat optimisme in het thuisland onthaald? Is die kern nu echt zo uitzonderlijk? En hoe zit het met de mentaliteit van deze voetballers, van wie er enkele nog steeds het imago van bad boys met zich meeslepen? Om op deze vragen te antwoorden, gingen we te rade bij de Britse journalisten die de wedstrijd tegen de VS bijwoonden: tv-reporter James Richard ( BBC), radioverslaggever Liam Fisher ( TalkSport) en Scott Wilson ( The NorthernEcho) van de schrijvende pers.

Goesting

“Het is lang geleden dat we bij de nationale ploeg nog zo ’n positieve ingesteldheid zagen”, aldus Richard. “We hebben niet meer de indruk dat onze internationals vooral bezig zijn met hun bankrekening. Ze lijken vooral plezier te hebben in het spelletje. Dat heeft ook met de leeftijd te maken: deze groep is een van de oudste uit de geschiedenis van het Engelse voetbal, met spelers die al veel meegemaakt hebben en voor wie er dus andere dingen belangrijk zijn. Ze willen liever trofeeën winnen dan hun bankrekening nog verder spijzen.”

Wilson bevestigt dat: “Onder Capello lijken ze weer fier om het shirt van Engeland te dragen. Ze zijn nu net zo geconcentreerd voor een interland als voor een wedstrijd met hun club.”

They care about England“, zegt Fish-er. “Alleen in vriendschappelijke wedstrijden is dat wat minder, al heeft dat niets te maken met een gebrek aan goesting, maar met de angst om zich te blesseren terwijl er niks op het spel staat. Ik volg de nationale ploeg al lang en ik heb nooit een groep meegemaakt die er zo op gebrand is om met een prijs terug te keren.”

“Die schrik voor blessures is er bij alle landen”, vult Richard aan. “Het uitvallen van Rio Ferdinand speelt zeker ook mee in de hoofden. Alleen in matchen met inzet moet men risico’s nemen.”

Gepimpte bolides

Wanneer je de lonen van alle spelers van een land samentelt, dan staat Engeland duidelijk op nummer één, gezien de fortuinen die in de Premier League betaald worden. “Eigenlijk is dat nauwelijks een gespreksonderwerp”, zegt Richard. “Als er kritiek komt, gaat die veeleer over het nachtleven van de spelers of hun seksuele escapades. De mensen hebben er stilaan genoeg van dat de spelers voortdurend aan de arm van weer een nieuwe schoonheid gespot worden, maar over hun salaris valt geen onvertogen woord. De doorsnee-Engelsman is ook niet dom, hé: hij weet dat de wet van vraag en aanbod speelt en dat de spelers gelijk hebben dat ze daarvan profiteren. Er komt alleen kritiek wanneer de vedetten hun geld uitgeven aan extravaganties zoals peperdure bordelen of gepimpte bolides die van een andere planeet lijken te komen.”

De lonen in Engeland draaien rond de 180.000 euro. Per week! Richard is er zeker van dat Chelsea het meest betaalt: ” Mi-chael Ballack en John Terry staan aan de top van de salarispiramide. Wayne Rooney verdient bij Manchester United ietsje minder, maar hij heeft enkele vette sponsordeals.”

Frank Lampard verdient niet veel minder dan Terry”, zegt Fisher. “Maar voor het Engelse publiek is dat allemaal van geen belang als ze de wereldbeker winnen. Dan zal men misschien zeggen dat ze nog een extraatje verdienen…”

Kwajongens

In het verleden liepen er in het Engelse voetbal heel wat losbollen rond. De kampioenen waren Paul Gascoigne en Teddy Sheringham, die zich geregeld de goot in zopen. Heel Engeland wist dat ook. Hoe zit het met de huidige generatie? Richard: “Iedereen noemt nu spontaan John Terry, vanwege zijn buitenechtelijke affaires, maar op het veld is hij onberispelijk.”

“Bij de term bad boy denk je eerder aan Rooney”, zegt Fish- er. “Die loopt behoorlijk opgenaaid tussen de lijnen. Het publiek houdt daar wel van, het ziet dat er goede bedoelingen aan ten grondslag liggen, dat het gewoon een kwestie is van absoluut te willen winnen. Het enige dat de fans niet willen, is dat hij de ploeg benadeelt door stomme rode kaarten, zoals in de kwartfinale van het WK 2006 tegen Portugal. Voor de rest wordt zijn gedrag best aanvaard.”

Wilson stelt vast dat de hele groep een stuk rijper geworden is: “De gemiddelde leeftijd ligt immers hoger en de wijsheid komt vaak met de jaren… De kwajongens van het Engelse voetbal zitten niet in Zuid-Afrika. Dat zijn gastjes van hooguit twintig jaar die denken dat ze er al zijn. Ze hebben nog niks bewezen, maar ze zwemmen al in het geld en halen alleen maar stommiteiten uit. Binnen de nationale ploeg is Ashley Cole misschien de bad boy door zijn stukgelopen huwelijk waarbij hij zijn vrouw belogen en bedrogen had. En die vrouw was niet de eerste de beste: als zangeres is Cheryl Cole in Engeland nog bekender dan haar man. In de pers was uitgelekt dat Ashley tijdens een tournee met Chelsea nogal wat vrouwelijk bezoek op zijn kamer had gehad en daar is zijn reputatie van bad boy ontstaan. Voor de rest zie ik in de selectie eigenlijk alleen maar gentlemen: Frank Lampard, Steven Gerrard, Emile Heskey en vooral David James. James is een echte familyman, een intelligente kerel die veel geld stopt in projecten in Afrika, zoals de installatie van waterpompen.”

Alcohol

Een andere vaststelling van Wilson: de verandering van coach in 2007 ( Steve McLaren werd opgevolgd door Capello) is een zegen geweest voor het Engelse voetbal. “Alles veranderde van de ene dag op de andere. Onder McLaren waren de spelers de baas. Zij deelden de lakens uit en wanneer ze trainden, leek het meer op een vakantiekamp. Vanaf dag één heeft Capello op de tafel geklopt en duidelijk gemaakt wie er de baas is. De relatie tussen coach en spelers is daardoor veranderd: ernstiger geworden, professioneler. Capello heeft direct maatregelen genomen: de spelersvrouwen waren niet meer welkom in het hotel waar de ploeg verbleef, makelaars werden niet langer toegelaten op de training en het gsm-gebruik werd aan banden gelegd. Capello liet ook een grote tafel installeren waar alle spelers rond kunnen, zodat het uit is met de groepjes en kliekjes van voorheen.”

Richard: “Vlak voor het WK 98 brak er een groot schandaal los omdat enkele spelers in een nachtclub aan de rol gegaan waren. Onder Capello is zoiets ondenkbaar. Alcohol wordt bijna volledig gebannen.”

“McLaren lag ook onder vuur door zijn selectiepolitiek”, vervolgt Wilson. “Hij had zijn lievelingetjes die zeker waren van hun plaats, zelfs als ze uit vorm waren. De meest frappante voorbeelden waren David Beckham, Michael Owen en TheoWalcott. Onder Capello zijn er ook zekerheden, zoals Gerrard, Terry of Rooney, maar dat is omdat ze goed zijn. Zodra ze het wat laten hangen, zitten die ook op de bank. Er werd in Engeland nogal gemord omdat Capello Walcott niet in de selectie opnam, maar de Italiaan had een eenvoudige verklaring: hij zei dat Walcott na zijn blessure niet meer zijn oude niveau had gehaald.”

Nationale rouw

“Dit team kan wereldkampioen worden”, denkt Fisher. “Het gelijkspel tegen de VS is niet verontrustend. Er hebben in het verleden al heel wat landen de wereldtitel gehaald nadat ze hun eerste wedstrijd verprutst hadden. Tegenover vier jaar geleden is er een verschil van dag en nacht. Deze groep is beter voorbereid en heeft meer ervaring. Rooney heeft tegenover 2006 veel vooruitgang geboekt en Capello is gewoon beter dan Sven-Göran Eriksson. De basiself heeft wereldklasse. Zonder geblesseerden of geschorsten bereiken ze met de vingers in de neus de kwartfinale. Daar uitgeschakeld worden zou zelfs een teleurstelling zijn, want in Engeland gaat iedereen uit van minimaal een halve finale. Lukt dat niet, dan voorspel ik enkele dagen van nationale rouw.”

Wilson: “Als er enkele titularissen uitvallen, kan alles ineenstorten, want onze bank is echt zwak. Zonder Rooney, Gerrard, Lampard of Terry is het een middelmatige ploeg. Maar met hen erbij is een halve finale in zicht. Spanje, Brazilië of Argentinië hebben niet méér troeven. Of ze vallen me alleszins niet op…”

door pierre danvoye – beelden: reporters

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content