Winst in de beker en een gelijkspel in de Wase derby houden Georges Leekens nog even in het zadel, maar zijn toverdrank van positivisme lijkt uitgewerkt op Daknam.
Twee keer winnen of er wordt ingegrepen, zo klonk het devies van voorzitter Roger Lambrecht begin vorige week na de lamentabele prestaties tegen AA Gent (uit) en Standard (thuis). Een duidelijk statement richting zijn trainer Georges Leekens, vrienden of niet. Lokeren was na zeven speeldagen met een 6 op 21 in de kelder van het klassement verzeild. Nog meer alarmerend is de offensieve onmacht tijdens deze competitiestart. Na het 1-1-gelijkspel tegen Waasland-Beveren dit weekend zit de ploeg van Leekens aan zes gemaakte doelpunten, met inbegrip van een strafschop, een owngoal en een vrije trap. In vijf van de acht competitieduels kwam Lokeren niet tot scoren. En dat met Tom De Sutter – de duurste investering ooit, aldus Lambrecht – als cadeau voor Leekens, die graag speelt met een balvaste targetspits. Gesprekken met mogelijke vervangers voor de trainer vonden vorige week al plaats. Runar Kristinsson en Besnik Hasi, beiden met een verleden op Daknam en vrij nadat ze recent ontslagen werden bij respectievelijke Lillestrøm en Legia Warschau, worden als grootste kandidaten naar voren geschoven.
Leekens kocht zichzelf extra tijd met winst in de beker tegen Cercle en het gelijkspel tegen Waasland-Beveren, maar vlot ging dat niet. Tegen Cercle had Lokeren een owngoal nodig om met 3-2 te winnen. Tegen Waasland-Beveren was het een strafschop die de troepen van Leekens een punt opleverde. Het is de constante in deze mislukte competitiestart van Lokeren: weinig geïnspireerd en onzorgvuldig voetbal, daarbij niet geholpen door een opstelling met doorgaans een vijfmansverdediging. Tegen Waasland-Beveren schudde Leekens die egelstelling eindelijk van zich af en koos voor een 4-4-2. De geplaagde trainer rekende op het enthousiasme van een aantal spelers die zich dienden te bewijzen: Mehdi Terki, Joher Rassoul, Ayanda Patosi en Steve De Ridder warmden de voorbije maand meer dan hen lief was de invallersbank. Op de mentaliteit viel weinig af te dingen. Ook João Carlos Chaves en Jaja Coelho speelden een opvallend geconcentreerde partij. De twee Braziliaanse dertigers, allebei geviseerd door de Lokerse supporters, speelden voor hun trainer, die hen niet te hard aanpakt op hun gebrek aan trainingsernst. Dat laatste stuit op interne frustratie bij een belangrijk deel van de Lokerse spelerskern. De getransfereerde Denis Odoi wilde zelfs niet meer samen spelen met João Carlos.
Meer nog dan de verouderde denkpatronen van Leekens – die zweert bij werken op buikgevoel (zie het interview met hem verderop in dit blad), iets wat zijn technische staf erkent – lijdt het gebrek aan chemie tussen de spelers al meer dan een jaar lang tot ondermaatse prestaties. Ook al onder Bob Peeters was dat zo. De extra inspanning om elkaar te helpen, zie je niet of zelden bij dit Lokeren. Leekens, de apostel van het positivisme die ook na Waasland-Beveren sprak van offensief voetbal ondanks het feit dat zijn team geen énkele doelpoging tussen de palen zag belanden, krijgt zijn boodschap niet meer verkocht. Niet aan zijn spelers, evenmin aan de supporters (al drie wedstrijden op rij ‘Leekens buiten’ scanderend) en niet aan de media. De spelersgroep is niet tégen hem, maar ook niet voor. Na het penaltydoelpunt van Ari Skúlason tegen Waasland-Beveren wees of liep geen enkele speler in de richting van de coach. ‘De vraag is niet of, maar wanneer Leekens ontslagen wordt’, vertelde een belangrijk persoon binnen de club afgelopen weekend nog. Lambrecht maakt na de komende wedstrijden tegen KV Kortrijk en Anderlecht opnieuw een evaluatie.
DOOR MATTHIAS STOCKMANS
