Leicester City nestelt zich opnieuw in de top van de Premier League. Het geheim van het succes: elk jaar een topper verkopen en dat geld wijs investeren in jong talent. Krijgt het sprookje van 2015/16 een vervolg?
Een draw tegen Manchester United, verlies van Liverpool en winst bij Manchester City: dat zijn dit seizoen de resultaten van Leicester City (de ploeg van Youri Tielemans, Dennis Praet en Timothy Castagne) tegen de toppers in de Premier League. Leicester City doet opnieuw mee voor de titel, zonder uitgesproken favoriet te zijn. Voor de derde keer al in zes seizoenen, stilaan is de ploeg geen one hit wonder meer, zoals in 2016 nog werd gesuggereerd.
Stilaan is de ploeg geen one hit wonder meer, zoals in 2016 nog werd gesuggereerd.
In dat kampioenenjaar waren ze rond deze periode ook tweede, met 39 punten. Dat is eentje minder dan nu. Arsenal had toen de leiding. Leicester faalde niet in de terugronde, verloor slechts één keer (bij Arsenal) en pakte de titel. Daarop volgde een 12e en twee keer een 9e plaats. Sprookjes duren niet eeuwig, was de conclusie.
Het voorbije anderhalf jaar suggereert toch iets anders. Vorig seizoen draaide de ploeg halverwege ook met 39 punten. Iedereen was verrast. Het hadden er zelfs meer kunnen zijn, want dat cijfer was al behaald na 17 matchen. Toen volgden evenwel nederlagen tegen Manchester City en Liverpool, de voorbode van een mindere terugronde. Leicester City pakte uiteindelijk zelfs naast een ticket voor de Champions League en mocht zich dat aanrekenen in de toppers. Tegen de vier ploegen die zich wél plaatsten voor die CL (de twee Manchesters, Liverpool en Chelsea) behaalde Leicester City slechts 1 op 24, uit op Stamford Bridge. De vijfde plaats heette teleurstellend, maar was in feite de waarde van de ploeg. In die rechtstreekse duels loopt het nu beter. Daarom ons vermoeden dat ze dit keer langer bovenin zullen meedraaien.
Het geheim van het succes: niet de diepe zakken van de eigenaars, al heeft Leicester City die ook wel. Voor Wesley Fofana, de twintigjarige centrale verdediger, werd vorige zomer 35 miljoen betaald aan Saint-Etienne. Castagne (Atalanta) kostte 24 miljoen. Een jaar eerder werd voor Tielemans 45 miljoen betaald aan Monaco en voor Praet bijna 20 miljoen aan Sampdoria. Leicester City laat de centen rollen, zij het niet zo hard als de andere rivalen bovenaan. En steeds met het oog op doorverkoop. Fofana heeft veel progressiemarge en kan een volgende hit op de transfermarkt worden. Bij de uitgaande dan.
Want ook dát is Leicester City: elke zomer wordt een speler voor veel centen verkocht. Zomer 2016: N’Golo Kanté voor 36 miljoen aan Chelsea. Zomer 2017: Danny Drinkwater voor 38 miljoen aan Chelsea. Zomer 2018: Riyad Mahrez voor 68 miljoen aan Manchester City. Zomer 2019: Harry Maguire voor 87 miljoen aan Manchester United. Zomer 2020: Ben Chilwell voor 50 miljoen aan Chelsea. Kortom: de topclubs bestendigen met hun centen het verblijf van Leicester City aan de top. En dan is de vraag: wie is de volgende? Tielemans, de nieuwe regisseur? Of James Maddison, in 2018 weggehaald voor 25 miljoen euro bij Norwich?
Het is Brendan Rodgers (47) die, gesteund door een batterij medewerkers, een en ander in goeie banen mag leiden. Een klein decennium geleden was de Noord-Ier een rising star onder de managers. Hij moest nog veertig worden, toen hij al Liverpool overnam van Kenny Dalglish. Te vroeg misschien, achteraf bekeken. Het was het jaar dat The Reds een docuserie startten en Rodgers durfde nog geen neen te zeggen tegen al die behind the scenes. Hij kwam daar niet zo goed uit en dat achtervolgde hem een tijdje. Toen Liverpool in 2014 een fantastisch parcours reed (101 doelpunten), leek het allemaal vergeven, maar uiteindelijk werd Manchester City nog net kampioen. Iets meer dan een jaar later lag Rodgers eruit. Bij Celtic werkte hij vervolgens uitstekend. En sinds anderhalf jaar is dat ook zo bij Leicester City, met veel aandacht voor de persoonlijke ontwikkeling van de spelers.
