Bij Anderlecht is vorige week nog maar eens gebleken dat de wil om iets aan de familiale structuur van de club te veranderen absoluut niet bestaat. De aanstelling van de gepensioneerde Pierre Desmet – de vader van de schoonzoon van voorzitter Roger Vanden Stock – als communicatieverantwoordelijke toont dat alle verhalen over een eigentijds organigram en een bedrijfsmatige aanpak er alleen maar zijn voor de galerij. Anderlecht blijft een familieclub die als het ware voortleeft in het verleden.
Tien jaar geleden werd met Jean Kindermans een gepensioneerde legerofficier als perschef aangetrokken. In plaats van aan communicatie te doen gaf Kindermans vooral rondleidingen in het stadion. Nu wordt er met Desmet voor iemand gekozen die tot voor zijn pensionering in het bankwezen werkte. Ervaring met de media heeft hij totaal niet, terwijl dit voor deze job toch een cruciale vereiste is. Het is echt onbegrijpelijk dat dit zomaar kan bij een club die graag koketteert met zijn opgebouwd prestige. Die vreemde keuze moet ook een kaakslag zijn voor Herman Van Holsbeeck, al lijkt de manager deze week wel een en ander te zullen rechtzetten : voor de commerciële activiteiten gaat Anderlecht een zwaargewicht aantrekken. Maar ook daaraan (zie p. 18-19) gingen tal van familiale manoeuvres vooraf.
Dat Anderlecht – dat in België op alle gebied trendsetter zou moeten zijn – voor een nieuwe job iemand uit intieme kring voorrang verleent op competentie, is ronduit ontluisterend. Het lijkt alleen maar aan te geven dat ze deze functie in het Astridpark overbodig achten. Dat is vreemd in een seizoen waarin het ongenoegen van de spelers constant naar de media doorsijpelde en de trainer de ene keer te weinig en de andere keer weer te veel zegde. Het is, met alle respect, niet Pierre Desmet die daar een duidelijke lijn in zal brengen. Op een verbeten consequente manier sluit Anderlecht zich af van nieuwe ontwikkelingen en raakt zo geen stap vooruit. Intussen moet zowat iedereen van de familie en schoonfamilie Vanden Stock- Collin in het Brusselse bolwerk gekazerneerd zijn. En het verlangen om degenen die nog achterblijven ook ergens te posteren, blijft groot.
Belgische clubs maken niet de nodige fondsen vrij voor specialisme. Anderlecht trok voor de functie van communicatieverantwoordelijke een uiterst bescheiden salaris uit. Hoewel de club met een budget van 25 miljoen euro werkt, is de financiële weelde niet groot. Sommigen moeten zich daarom voor het hoofd slaan dat Aruna Dindane een paar maanden geleden toch niet werd verkocht. Het sierde Roger Vanden Stock dat hij niet bezweek voor de grillen van de spits en rekening hield met de supporters. Maar de acht miljoen euro die toen voor Aruna werden geboden, zal Anderlecht op het einde van dit seizoen nooit meer krijgen. Het mag zich gelukkig prijzen als een club nog drie miljoen euro wil betalen. Dat is een verlies van vijf miljoen.
Veel heeft Aruna sindsdien niet meer gebracht. Slechts heel sporadisch besliste hij met zijn flitsen een wedstrijd. Hij maakte elf doelpunten en gaf amper drie assists. Toen Aruna vorige week op RC Genk wegens een schorsing niet speelde, werd daar in de voorbeschouwing nauwelijks met een woord over gerept. Anderlecht voelde zijn afwezigheid niet en won de lastige uitwedstrijd met 2-4. Zonder Aruna werd zaterdag ook Lokeren simpel opzijgezet.
Intussen blijft de club in de race om de titel en is de rust in de groep na de komst van Frank Vercauteren duidelijk teruggekeerd. Na een aarzelend begin schrikt de trainer er niet voor terug om knopen door te hakken. Iedereen schikt zich naar de nieuwe directieven, het gemopper blijft uit. Toch klinkt het bizar Vercauteren te horen roepen dat er vroeger had moeten ingegrepen worden. Kreeg hij daar onder Hugo Broos de ruimte niet voor ? Op de vraag of hij met Broos had gebeld na diens ontslag, zei Vercauteren anderhalve week geleden in een interview dat hij daar nog geen tijd voor had gevonden. Zelfs niet nadat Broos een boodschap op zijn antwoordapparaat insprak. Dat duidt niet echt op een harmonieuze samenwerking.
Maar wat dat betreft, blijft Anderlecht een solistische club. Verderop in dit blad zegt Mbo Mpenza dat hij zich aanvankelijk vooral aan één zaak had moeten aanpassen : dat iedereen bij Anderlecht met zichzelf bezig is. Onsterfelijk zal die trainer zijn die dat egocentrisme omzet in collectief denken.
Jacques Sys
Intussen is heel de familie gekazerneerd.
