Leven in Turkije kan best spannend zijn. Zoals vorige week het geval was : “Waar ben je nu ?” vroeg Karel bezorgd toen hij me belde vanop de club. “Thuis, maar ik heb afgesproken met een vriendin en vertrek straks met de dolmus naar het stadscentrum. Waarom ?” “Wel ja, ik hoor hier net zeggen dat er rellen zijn in meydan (Turks voor ‘centrum’). De PKK komt onrust stoken, er zijn naar het schijnt zelfs al 3 doden !” Het benauwde 11-septembergevoel kwam weer even in me boven. “De PKK ? Doden ? Hier in Trabzon ? He, ik denk dat ik toch maar thuis blijf.” Ik belde op mijn beurt naar m’n vriendin om het weinig heuglijke nieuws te vertellen. Zij bleef er eerder kalm bij : “Ik heb het ook opgevangen. Maar ik ben net in meydan en zie dat het allemaal onder controle is. Je kan gerust komen, hoor.” Als zij zich op de scene of the crime veilig voelt, zal het wel oké zijn zeker ?

Inmiddels had ik het vertrouwen in de mensheid teruggevonden en nam ik de dolmus richting centrum. Naarmate we de eindbestemming naderden, zag ik alsmaar meer mensen op straat demonstreren. In meydan reden enkele trotse, besnorde Turken toeterend in oude wagens door de straten, enthousiast zwaaiend met hun bloedrode Turkse vlag. Long rifles ontbraken nog aan het tafereel. Die Turken toch.

Even later werd me verteld dat enkele studenten hun Koerdische vlag hadden bovengehaald en er provocatief mee beginnen zwaaien waren. Dat is zowat hetzelfde als uit volle borst de GBA-hymne zingen te midden van de spionkop van den Antwerp. Maar alleen nog een tikje erger. Sommige Trabzonezen waren duidelijk niet gediend met dat gebaar. “Eerst een derde van ons land komen bewonen, uzelf geen Turk willen noemen en dan nog een beetje met uw vlag komen zwaaien ! Dat is durven !” Het scheelde niet veel of de jongeren werden gelyncht. De politie is gelukkig tussenbeide gekomen.

Het is duidelijk dat de Turken geen goed woord over hebben voor de Koerden. “Ze kunnen zo eigenzinnig zijn !” Die Koerden toch.

Donderdag vliegt Trabzonspor naar Diyarbakir, de hoofdstad van Koerdistan en de PKK, om er een competitiematch te spelen. De bus die de ploeg van luchthaven naar hotel en veld brengt, moet steeds begeleid worden door een aantal pantserwagens. Twee jaar geleden kon het vliegtuig eventjes niet opstijgen vanwege strijdlustige Koerden die de landingsbaan hadden bezet. Ik zie Karel niet graag vertrekken, zeker nu niet !

Bij het verschijnen van dit stukje weet u ondertussen hoe ze het ervan afgebracht hebben. Ik zal alvast bidden voor een goede afloop. Ine Verstaen bericht tweewekelijks over het leven als spelersvrouw in het buitenland. Haar vriend Karel D’Haene voetbalt bij de Turkse eersteklasser Trabzonspor.

Ine Verstaen

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content