Karl Vannieuwkerke brengt verslag uit van de gebeurtenissen op en naast de gravel van Roland Garros. Waarnemingen uit de buik van de Open Franse Tenniskampioenschappen.

Maandag 31 mei

Xavier Malisse speelt straks zijn wedstrijd in de vierde ronde tegen Lleyton Hewitt. Toen Malisse een paar jaar geleden hetzelfde stadium van de US Open bereikte, vielen er op de persconferentie na zijn zege tegen de Brit Tim Henman een paar hilarische momenten te beleven. Hij kwam net van de Louis Armstrongbaan en stond nog hot. De gebruikelijke adrenaline na de overwinning, het zweverige gevoel na een grote verwezenlijking. De vragen drongen nauwelijks tot hem door, de antwoorden dreven op kleine wolkjes de persconferentiezaal binnen.

Op zulke momenten zijn journalisten het gevaarlijkst. Ze weten dat de man die voor hen zit iets welwillender is dan anders, loslippiger. De slip of the tongue die voor een betere quote of kop en dus ook betere punten bij de hoofdredacteur zorgt, is dan nooit ver weg. Het spel kent dan geen regels. “Weet je eigenlijk wel wie Louis Armstrong is, Xavier ?” , probeerde er één. Malisse had deze keer toch wel wat tijd nodig, fronste zijn voorhoofd en keek over de aanwezige koppen. Malisse zal nooit de ambitie hebben om Stany Crets te verdringen als slimste mens van de wereld. Een gokje zou hem dus geen punten kosten. “Een tennisser ? !”, gooide hij eruit. Gebulder. Zeldzaam moment op een persconferentie, die meestal een opeenvolging van clichés is.

Cultuur en belezenheid zullen nooit de sterkste punten van de meeste tennissers zijn. Tijd om te lezen is er nochtans genoeg. Bij hopen. Filip Dewulf verslond boeken toen hij nog speelde en dacht veel na. Filip was misschien te slim om topsporter te zijn. En allicht ook om een journalistenbestaan te leiden. Jammer dat hij nooit iets meer in zichzelf geloofd heeft. Maar misschien maakt dat hem ook tot wat hij nu is. Rustige, sympathieke vent. Wel scherp in de analyse als hij ze op papier mag zetten.

Filip heeft zich in dat dopinggedoe rond Justine Henin gewoon laten vangen. Creatine of niet ? Wat maakt het uit. Het is niet verboden en wordt in sportkringen gebruikt zoals u en ik suiker in onze koffie nodig hebben. Ik voorspel Filip trouwens geen lange journalistencarrière. Niet omdat hij het niet zou aankunnen, maar omdat hij over een paar weken voor het eerst vader wordt. Hij wordt een zachte, verantwoordelijke papa. Het weg zijn van huis zal hem heel snel tegensteken. De drang naar zoon- of dochterlief wordt op de duur ondraaglijk.

Voor de volledigheid : Malisse verliest in de namiddag van Hewitt in drie sets. De publieke opinie dacht dat na Costa geen berg te hoog was. En dan is een virtuoos pas kwetsbaar. Nu zich nog wat amuseren in het dubbelspel en dan de overschakeling naar het Britse gras. Het tennisleven kabbelt voort. Vaak ondraaglijk licht, maar doorspekt met de nodige emoties. En het duurt geen eeuwigheid. Gelukkig.

Dinsdag 1 juni

Tranen bij en voor Maria Sharapova. We dachten een van de nieuwe kroonprinsessen van het tennis uitgebreid aan u voor te stellen, maar moeten op zoek naar een andere invalshoek. Aan Sharapova om te bewijzen dat een modellencarrière samengaat met tennis aan de top. De Siberische tijger laat zich verrassen door een Argentijnse steppenwolf, Paola Suarez. De meest onderschatte figuur in de top-20 van het vrouwentennis. Straks is Suarez zelfs top-10. En zondag wint ze met Virginia Ruano-Pascual ook nog eens het dubbel. Staat al jaren aan de top in dat dubbel.

Suarez is een van de grootverdieners in de tenniswereld. Het is haar nauwelijks aan te zien. Maar een slag van haar portefeuille als ze zondagavond langs de penningmeester is gepasseerd, kost je zeker een paar dagen werkonbekwaamheid. Stel dat ze sneuvelt in de halve finale van het enkelspel (204.750 euro) en de finale van het damesdubbel wint (256.500 euro gedeeld door twee is 128.250 euro) dan schrijft ze alweer 333.000 euro bij op haar Argentijnse bankrekening. Of er daarvan veel naar de fiscus moet ? Valt wel mee. Een tennisser betaalt belastingen in het land waar hij werkt. In Frankrijk is dat hooguit 17 %. Blijft over 275.390 euro. C’est pas mal. Paola wie ? Suarez.

Woensdag 2 juni

Ik durf het mijn vrouw bijna niet te vertellen. Vannacht gedroomd van een andere vrouw. Echt waar. Van Jelena Dokic. Een erotisch geladen droom was het niet, maar ik vraag me wel af hoe Dokic in mijn onderbewustzijn terechtkomt. Ik heb haar hier dit jaar op Roland Garros niet gezien, maar ze was er wel. Bij het napluizen van de tabellen zie ik dat ze in de eerste ronde verloor van de Oekraïnse Tatiana Perebiynis. Zeer diep gevallen, deze blonde engel. En ze is nog altijd maar 21 jaar. Anderhalf jaar geleden stond ze vierde op de wereldranglijst, maar sinds begin dit jaar krijgt ze geen bal meer over het net.

Liefdesverdriet ligt aan de basis van het sportieve falen. Feeling good is playing good. Ze was met Enrique Bernoldi, Braziliaanse F1-ster. Had ze een andere tennisspeelster, Barbara Schett, afhandig gemaakt. Vreemd verhaal. Schett kwam twee jaar geleden met Bernoldi aan op het toernooi van Rome. Na het toernooi vertrok Bernoldi met Dokic. Wat daartussen gebeurd is, weten maar een paar mensen. Wij niet. Maar de conclusie is toch maar weer dat F1-rijders snelheid niet mogen vrezen. Nu heeft die Bernoldi Dokic alweer gedumpt na een passionele relatie van dik een jaar. Voor de broze Jelena een ramp. Na haar moeilijke jeugd û vader Damir elke dag als beul langs de baan en af en toe publiekelijk uit de bocht û leek ze eindelijk wat evenwicht gevonden te hebben. Ze had zich losgerukt van haar familie. En nu dit weer.

Ik herinner me een beeld uit 2000. Het spelersrestaurant van Roland Garros. Dokic zit met haar moeder, coach en broertje aan de tafel naast ons. Zoals het een topsporter betaamt, liggen er op haar dienbord niets dan gezonde dingen. Slaatje, pasta zonder saus, kippenborst, glas water. Bij haar 8 jaar jongere broertje Savo net het tegenovergestelde. Steak, frieten, crème brûlée, cola. Jelena zat het met een kwijlmond te bekijken. Coach en moeder waren sneller klaar en verdwenen. Savo moest naar het toilet. Het moment voor zijn oudere zus om haar slag te slaan. In nauwelijks twee minuten at ze de helft van de frieten op, propte ze de volledige crème brûlée in haar mond en dronk ze zijn colabeker tot op de bodem leeg. Savo liet zijn ontgoocheling duidelijk merken en maakte een kleine scène in het restaurant. Om al te veel aandacht te vermijden sjokte Dokic rustig weg. Ik weet niet of ze ooit nog top-10 wordt. Mannen die zich geroepen voelen, melden zich op haar website : www. jelenadokic.com

Donderdag 3 juni

Elke vrouwelijke bezoeker krijgt op de tweede donderdag van het toernooi een roos aangeboden. Een jarenlange traditie op de dag van de halve finales bij de vrouwen. Toegegeven, het heeft wel iets : Dementieva-Suarez en Capriati– Myskina. Dat zijn de halve finales. Het wordt zowat de saaiste dag van het hele toernooi. Voor A propos Roland Garros (de dagelijkse tennistalkshow op Sporza) hebben we vandaag Joost Zweegers, zanger van Novastar, op bezoek. Joost is een superenthousiaste kerel, huppelt de hele dag rond als een lam bij valavond. Mocht Jennifer Capriati ook maar een derde van zijn energieniveau hebben in haar halve finale tegen Anastasia Myskina, dan wint ze probleemloos. Maar Jen loopt erbij alsof ze al drie weken naéén haar maandstonden heeft gehad. Ze wordt van de baan geveegd : 6-2 en 6-2.

“Een log paard tegen een elfje”, analyseert Joost achteraf. We dachten voor hem een bijna onmogelijk scenario voor een reportage te hebben. Hoe kom je zonder de nodige toelatingen op le court central ? Voor een doorsnee mens onmogelijk. Tot onze verbazing omzeilt Zweegers probleemloos elke controle. Voor hij het goed en wel beseft, staat hij met beide voeten op de gravel. Iets wat hem op Wimbledon nooit zou lukken. Twee jaar geleden heeft RTBF-collega Erik Krol het in Londen aan den lijve ondervonden. Hij wou een vriendin zonder geldig doorgangsbewijs meenemen naar zijn commentaarcabine. De bewaker weigerde vriendelijk maar kordaat. Krol maakte een scène en loodste zijn vriendin toch voorbij de man, maar niet zonder hem eerst publiekelijk belachelijk te maken.

Een uur voor de halve finale van Henin werd hij door vier veiligheidsagenten uit zijn cabine geplukt en van the grounds verwijderd. Er is hem later voor een paar jaar de toegang tot Wimbledon ontzegd. Iemand werd in Brussel in een commentaarcel gedropt en toen Justine – tot overmaat van ramp voor de RTBF – ook nog eens won, werd Laurent Bruwier uit de Tour geplukt. “Hoe je het doet, maakt niet uit. Maar zorg dat je morgen op tijd in Londen bent !” Gelukkig voor hem startte de Tour dat jaar in Duinkerke. Zelfs al zwemmend zou hij het nog gehaald hebben.

Vrijdag 4 juni

Xavier Malisse en Olivier Rochus hebben zich geplaatst voor de finale van het dubbelspel. Dat gebeurde gisteren. Ze wonnen van Mahesh Bhupati en Max Mirnyi. Stuntwerk. Totaal onverwacht. Dubbel is op een grandslamtoernooi vaak alleen het werk van gespecialiseerde teams. De beste enkelspelers doen er niet aan mee en zij die daar net onder zitten, overleven normaal hooguit één ronde. Hoe Malisse ineen steekt, weten we ondertussen al. Olivier Rochus is een stuk eenvoudiger. Fulltime prof, dag en nacht. Jammer dat zijn lengte en het daarmee gepaard gaande minderwaardigheidsgevoel hem beperken. De jongen kan echt alles met een bal. En naast de baan is hij altijd goedgemutst. Schalks, een lach om de lippen, hoge aaibaarheidsfactor. Zou als teddybeer niet misstaan in de etalage van een speelgoedwinkel.

Alleen over het thema vrouwentennis kan Olivier zich opwinden. ” Ça ne m’intéresse pas !‘” Een paar speelsters misschien wel, maar het spel dat ze spelen, is veel minder opwindend dan het zijne. Waarom zou hij er zich voor interesseren ? Wij doen dat wel. Waarom ? Niet alleen omdat het spel dat zij spelen beter is dan het onze, maar ook omdat Justine en Kim samen met de Williamszussen het hedendaagse vrouwentennis overstijgen. Wat daaronder zit, is effectief een stuk minder. Wees gerust, de finale van morgen wordt geen reclame voor het vrouwentennis.

De finale van de mannen zondag daarentegen belooft wel kwaliteit op te leveren. En dat zonder de bekendste namen. Argentinië zal 27 jaar na Guillermo Vilas nog eens een Roland Garroskampioen baren. Guillermo (genoemd naar Vilas) Coria ten koste van Tim Henman en Gaston Gaudio ten koste van David Nalbandian plaatsten zich vandaag voor de finale. Zo’n bericht wordt in de mannenkleedkamer niet meteen op gejuich onthaald. De Argentijnen leven in hun eigen wereldje. Verdachtmakingen zijn nooit uit de lucht. Coria heeft al eens zes maanden aan de kant gestaan na een positief plasje en is sindsdien gestigmatiseerd.

Toegegeven, als je ziet hoe ze ook na vier uur nog lustig heen en weer draven, kan je je vragen stellen. Epo en Nesp. Het zijn producten die in andere sporten al gedemodeerd zijn, maar in het tennis wordt er slechts sporadisch controle naar verricht. Nochtans kunnen ze tijdens het gravelseizoen, als de balwisselingen echt lang gaan duren, zeer nuttig zijn. Maar geef ze toch maar het voordeel van de twijfel tot het tegendeel bewezen is. Zo lang zo snel lopen lukt niet zonder keihard te trainen.

Zaterdag 5 juni

Le jour des Belges. Zo lijkt wel. Van Roeselare, Bommerskonte, Papegem en Auvelais komen ze. Allemaal hebben ze tickets voor de vrouwenfinale in de hoop Kim en/of Justine te zien. Driewerf helaas. Gelukkig zijn er Xav en Olli. Meer dan een doekje voor het bloeden. Na het betreurenswaardige vertoon in de vrouwenfinale met Myskina als winnares zullen zij de 14.000 aanwezigen vermaken en voor België alweer een luikje tennisgeschiedenis schrijven. Malisse/Rochus- Llodra/ Santoro : twee keer 7-5. Een dubbel op het scherp van de snee, maar in een geest van fair play. Rochus en Llodra zijn dikke copains. Rochus is zelfs naar het huwelijksfeest van de Parijzenaar geweest en bij Llodra staat er altijd een kamer ter beschikking als Olivier in de lichtstad is. Tijdens de match is er van die vriendschap weinig te merken. Na de match een knipoog van Llodra in zijn toespraak : “Ik kan moeilijk zeggen dat het plezier doet om te verliezen. Maar als het moet, dan liever van vrienden dan van twee anderen ( lees misschien : Argentijnen) !” Fijn, bedankt en tot ziens, Michael !

Zondag 6 juni

Opgestaan zonder houten kop ondanks de Belgische zege van gisteren. Dat was drie jaar geleden anders. Toen zijn we na de nederlaag (maar op dat moment evenveel waard als een overwinning) van Kim Clijsters tegen Capriati samen met Carl Maes op stap geweest in Parijs. Carl, de toenmalige coach van Kim, is altijd wel in voor een portie gezelligheid, een stevige pint of… een B-52. Een mix van dat laatste (vraag me niet hoe het is samengesteld, maar ze steken het in de fik voor je eraan moet slurpen) en bier heeft ons een bijzonder mooie nacht bezorgd. Dat moet zowat de laatste keer geweest zijn dat ik echt zat was.

Het nachtje eindigde met een rit in de auto van een Griek. We hadden onze vrouwen wijselijk laten liften om daarna mee in zijn wagen te springen. De brave mens vroeg ons van waar we afkomstig waren. “België ?” Terwijl hij alle details van de vrouwenfinale uit de doeken deed, speelden wij dat we niet wisten dat een Belgische de finale had gespeeld. Tot we plots beseften dat ons geld bijna op was en we dringend een deal moesten sluiten. “Wat als de man naast je (en ik wees naar Carl Maes) nu eens de coach van dat Belgische meisje zou blijken ? Rij je ons dan gratis Parijs door ?” De Griek kwam nauwelijks bij van het lachen en zei dat hij ons toch niet geloofde en de weddenschap dus aanging. Tot Carl zijn officiële toernooibadge boven haalde.

De blik op ’s mans gezicht vergeet ik nooit meer. Maar het was een sportieve verliezer. Hij liet ons alle mooie monumenten van Parijs zien om ons uiteindelijk voor het hotel af te leveren. Ook al wilden wij hem alsnog betalen, hij wou niks aanvaarden. Carl heeft hem dan maar uitgenodigd op zijn hotelkamer. Na het leegmaken van de mini-bar gaf Carl hem de nieuwste Nike-outfit mee. De mens dolgelukkig naar huis en wij in bed. Al hebben we deze belevenis achteraf met vier mensen moeten reconstrueren omdat we ons niet alle details herinnerden. Ik ben dringend toe aan een sightseeingtour in Londen. Justine en/of Kim weten wat hen te doen staat.

Karl Vannieuwkerke

Cultuur en belezenheid zullen nooit de sterkste punten van de meeste tennissers zijn.

Liefdesverdriet ligt aan de bais van het sportieve falen van Jelena Dokic.