Kranige gepensioneerden kuieren door de straten en genieten op zonnige terrassen van bier en Wurstsalat opgediend door diensters in traditionele klederdracht. Het opwindendste aan Hinterzarten, vreedzaam vakantieoord in de groene heuvels van het Zwarte Woud, is een kleine fontein. Op de hoogste dorpsheuvel pronkt het pompeuze Parkhotel Adler. Hier verblijft de Nederlandse WK-selectie.
Vrees voor langs de regenpijp ontsnappende voetballers is ongegrond. Het basiskamp van Oranje past bij de selectie van bonds- coach Marco van Basten. Een brave, beetje saaie selectie. Helemaal naar het beeld ook van de anders o zo opwindend voetballende Arjen Robben. Robben speelt sinds twee jaar in Londen, bij het wufte Chelsea van de Russische oliemagnaat Roman Abramovitch. Zijn spannendste ervaring met de Britse metropool het afgelopen seizoen was dat hij er een nieuwe visstek had gevonden. Robben, 22 jaar jong, houdt erg van vissen.
Twee jaar geleden riep Van Basten al dat hij een van de beste spelers ter wereld kan worden, terwijl zijn coach bij Chelsea, José Mourinho, geen betere kent in het een-tegen-eenduel. Na zijn beslissende optreden tegen Servië & Montenegro verkondigde de verliezende bondscoach, Ilija Petkovic, dat Robben thuishoort in de categorie van Ronaldinho. Dat is te veel eer. Collega-aanvaller Pierre van Hooijdonck typeerde hem eens als “een blinde dribbelaar”, en na de zege tegen Servië merkte Robin van Persie op, zonder kwade bedoelingen overigens, dat Robben soms meer oog zou moeten hebben voor een beter geplaatste ploegmaat. In het maken van de juiste keuzes, het kenmerk van de échte groten, moet de jonge linksbuiten nog beter worden.
Maar bovenal mist Robben de uitstraling van een groot kampioen. Hij is niet iemand met invloed op een groep, noch lijkt hij de persoonlijkheid te hebben om uit te groeien tot een clubicoon, zoals Dirk Kuyt, zijn beste vriend bij Oranje, dat wel is bij Feyenoord. Robben is, zoals Dennis Bergkamp, wat Italianen zo mooi noemen : un fiacco. Een speler van uitzonderlijke klasse, maar wat saai en na de carrière snel weer opgelost in de nevelen der geschiedenis. En dus geen campione, zoals Ruud Gullit en Van Basten dat wel waren bij AC Milan, en nadien in de overlevering zijn gebleven. Niet toevallig ook wellicht is shadow Robbens bijnaam. Een naamgeving die teruggaat op zijn PSV-tijd, toen hij als nieuweling steeds als een schaduw achter Remco van der Schaaf, een wat oudere kernspeler, aanliep.
Zo, meissie !
Robben is afkomstig van Bedum, in het noorden van Nederland. Hij debuteert in het eerste elftal van FC Groningen met een invalbeurt tegen RKC Waalwijk op 3 december 2000. Hij moet nog 17 worden dan. Hij zal dat seizoen uiteindelijk 19 keer in de basis staan en 2 doelpunten maken. Tot vandaag is zijn toenmalige trainer, Jan van Dijk, het voorbeeld waaraan Robben en zijn vader zich optrekken als de blessuregevoelige Chelseaspeler weer eens aan de kant staat. Van Dijk voetbalde zelf tot op hoge leeftijd voor Groningen, naar verluidt dankzij zijn grenzeloze plezier in het spelletje. Als Robben iets gemeen heeft met Ronaldinho, is het dát. Net zo graag traint hij tijdens een revalidatie met het tweede van Chelsea, als dat hij Champions League speelt. Het kwartiertje dat Van Basten zijn internationals na de training vrij laat, is zijn heerlijkste moment.
Na twee jaar eredivisie komt PSV hem halen. Met dank aan Leo Beenhakker, op dat moment de technisch directeur van concurrent Ajax, dat als eerste interesse heeft voor de tiener. Als moeder Robben de deur opent, wordt ze met een “zo meissie” begroet door de zich wat bot uitdrukkende Rotterdammer. Dat valt slecht. Als Beenhakker vervolgens een map op tafel gooit met daarop Arj an Robben – de juiste schrijfwijze van zijn naam ligt erg gevoelig bij Arj en Robben – zijn Ajax’ kansen al verkeken. En helemáál als Beenhakker, wanneer het gesprek op de school komt, schijnbaar ongeïnteresseerd het woord aan de meegereisde schoolbegeleider laat. Het contact daarna met Frank Arnesen bevalt de familie Robben wél meteen. Arjen verhuist naar de Eindhovense club en behaalt keurig zijn diploma middelbare school.
Nieuwe Cruijff
Hoe onbesproken hij ook is, in zijn twee jaar bij PSV verschijnt toch een smet op Robbens reputatie. Coach Guus Hiddink is de eerste die openlijk zijn irritante trekjes in het veld – schwalbes uitlokken en tegenstanders kaarten aannaaien – aanklaagt. Ook in Engeland heeft Robben ondertussen het imago van een duikelaar. De speler zelf is zich van geen kwaad bewust. Van Basten heeft de controverse voorlopig diplomatisch ontweken.
Sinds de winterstop van het afgelopen seizoen is een nieuw twistitem gerezen. Voor de grote interviews laat de Chelseavedette zich voortaan betalen. Dat betekent : het medium dat hem te spreken wil krijgen, wordt verplicht te doneren voor zijn goede doel, met name de oprichting van een ziekenhuis in het Afrikaanse land Benin door een plaatsgenote van Robben. De voetballer steunt het initiatief financieel, ook zijn vriendin is erbij betrokken en reist er soms zelfs naartoe. “Is de nieuwe Cruijff opgestaan ?” vragen de Nederlandse media zich inmiddels af, terugdenkend aan de commerciële fratsen waar hun beste voetballer ooit zich ten tijde van het WK 1974 begon mee in te laten. Vooralsnog zijn ze er niet uit of het de eerste tekenen van kapsones zijn, dan wel gewoon een uiting is van Robbens afkeer van publiciteit.
Vooralsnog geniet hij het voordeel van de twijfel. Noord-Hollanders zijn nuchtere mensen. Gewoon is al gek genoeg en geld hoort een mens niet te veranderen. Een anekdote met zijn vader, Hans Robben, tevens zowat zijn makelaar, illustreert dat. Hans Robben heeft geen voicemail op zijn mobiele telefoon. De reden daarvoor, legde hij eens uit aan een journalist, is dat hij, door de carrière van zijn zoon, vaak in het buitenland vertoeft. “Weet jij wel wat dat kost, als je in het buitenland je berichten beluistert ?”
