Limburgse kakkers

Niet enkel vanuit Mechelen zal een geel-rode stoet richting Heizel rijden, ook vanuit Limburg. In de jaren 80 speelden bij KV toppers uit die provincie. Sindsdien huist de Malinoismicrobe ook daar. ‘Drieënhalf uur rijden om een training te zien, daar schrik ik niet voor terug.’

Pelt, zijn woonplaats, ligt in vogelvlucht op 80 kilometer van het stadion van KV Mechelen. Toch is Maxim Bergs (22) een diehard van Malinois. En dat terwijl hij zich niet eens een rasechte voetballiefhebber noemt. ‘Mijn vrienden op de middelbare school snapten het ook niet zo goed. Zij droegen sjaals van KRC Genk en Anderlecht. Ze vroegen waarom ik supporterde voor een kleine club die zo ver weg speelde en niet eens goed presteerde. Maar mijn vader voetbalde bij Hamont 99 nog met Marc Emmers. ‘ Hamont is de geboorteplaats van Emmers. Pelt, waar het gezin Bergs woonde, ligt er vlak naast. ‘Toen Marc naar KV trok ( in 1987, nvdr), gingen veel mensen uit Hamont en Pelt eens naar Mechelen kijken, onder wie mijn vader. Velen bleven er plakken, ook toen Marc later naar Anderlecht ging. Ik hoor bij de tweede generatie.’ Al tijdens de eerste match van KV waar zijn vader hem mee naartoe nam, sloeg bij Maxim de vonk over. Medio 2007 was dat, in Lommel. ‘Het werd 3-4, maar de match zelf heb ik niet gezien. Ik zat de hele tijd naar de Mechelenfans te staren en dacht: daar wil ik tussen staan.’

De diepvries in

Same story in Bree, bij de familie van Lei Clijsters. Die voetbalde van 1986 tot 1992 bij KV en was er in 2000 even hoofdtrainer. Ivo, een broer van Lei, ging overal kijken waar Lei trainde: bij Patro Eisden, bij KAA Gent en dus ook in Mechelen. Af en toe mocht Ivo’s zoon Sem mee. ‘Toen ik de begeestering bij KV proefde, was ik op slag verliefd.’

Zelfs Limburgse spelers van KV raakten in de ban van de Malinoisgekte. Bij die fameuze 3-4 in Lommel stond Jeroen Mellemans op het veld. Hoewel niet begiftigd met uitzonderlijk veel voetbaltalent was hij een jaar eerder toch bij KV Mechelen beland, in de herfst van zijn voetbalcarrière. Onverhoopt kon hij nog de sprong naar de hoogste klasse maken. Maar vooral de beleving rond de mat trof Mellemans. ‘Dat seizoen stonden we na elke overwinning tussen de fans te dansen op de toog van De Nieuwe Kantine, met pinten in onze handen. Het was gek om in de voetbalwereld zoveel genegenheid te voelen, zeker op dat niveau. Ik verloor meteen mijn hart aan KV. Limburgers zijn warme mensen. Die zoeken warmte. Dan zit je bij KV Mechelen goed. Voilà, ik heb de link tussen Limburg en KV al gevonden’, lacht hij.

Tegenwoordig werkt Mellemans in de Delhaize van zijn woonplaats Stevoort. Dat doet hij in de stijl die hem ook als speler kenmerkte: met volle overgave. En zo gedraagt hij zich nu ook als KV-supporter, sinds zijn scheiding fanatieker dan ooit. Met blinkende ogen zegt hij: ‘Ik ben altijd zielsgelukkig als ik naar KV mag. Ik beleef het nu weer heel intens.’ Mellemans ging dit seizoen als een gek tekeer in de tribunes. Toen KV zich tegen Union plaatste voor de bekerfinale was hij de eerste Malinoisfan die in het Dudenpark aan de hekken bengelde. Ook na de wedstrijd geeft hij vaak nog het volle pond. ‘Een paar keer al reed ik op zondag van het feestgedruis rechtstreeks naar mijn werk. Maar dan werk ik net heel goed. En als ik een lastig moment heb, kruip ik even in de diepvriesruimte van de supermarkt. Na een half minuutje ben ik dan weer helder’, lacht hij.

Geen jannemannen

Als Mellemans naar KV gaat, doet hij dat vaak in het gezelschap van een andere Limburger, Patrick Reners (53). Zijn hart kleurt al geel-rood sinds 1983 en daar heeft geen enkele Limburger iets mee te maken. In Hasselt, waar hij opgroeide, supporterde Reners eerst fervent voor het plaatselijke Sporting. ‘Maar op tv had ik Club Brugge op Wembley gezien.’ Dat was in 1978, toen blauw-zwart de finale van Europacup I speelde. ‘Sindsdien wou ik per se eens naar Club gaan kijken. Toen ik 36 jaar geleden pas mijn rijbewijs had, moest Club net naar KV, dat was voor mij al een pak minder ver dan Brugge. Met bibberende knieën joeg ik de witte Toyota Carina van mijn ouders de snelweg op, mijn eerste lange rit. In de tiende minuut van die match dacht ik al: ik ga nooit meer naar Club, ik ben KV-supporter. Die sfeer, dat gevoel, het is zo apart. Kijk ( toont zijn arm, waarop alle haartjes rechtstaan), ik krijg er weer kiekenvel van. Intussen heb ik meer vrienden in Mechelen dan hier in Hasselt.’

De Limburgse KV-fans rijden niet in groep naar wedstrijden. Vroeger was er wel een bus van De Limburgse Kakkers die naar de uitmatchen tufte, maar tegenwoordig vertrekken uit verschillende uithoeken van de provincie eenlingen of kleine groepjes richting Malinois. Onlangs, bij een van de bekermatchen tegen Union, nam Mellemans via de Facebookgroep Limburgse Kakkers wel het initiatief om eens samen te komen aan de carpoolparking in Lummen. Er daagde zo’n veertig man op. Maar van daar ging iedereen weer zijn eigen weg.

Ook in het stadion van KV zitten de Limburgers verspreid. Als oud-speler krijg Mellemans vrijkaarten voor de hoofdtribune, maar daar nemen hij en zijn maat Patrick Reners nooit plaats. ‘We voelen ons er niet op ons gemak.’ Liever gaan de twee in de buurt van sfeergroep 25/7 staan. Reners: ‘Ik hoef geen rode Ferrarikuipstoel met het clubembleem op. Voor mij mag het gerust weer die gele lat zijn waarop ik jaar en dag heb gezeten, vaak met een fleecedeken over mijn rug.’ Mellemans: ‘Voor velen is het vernieuwde stadion te chic. Vroeger stond je op KV in een stal, nu in een paleis. Maar vraag aan duizend supporters wat ze verkiezen en meer dan de helft antwoordt: de stal.’ Reners: ‘Aan de ene kant moet je als club mee met de tijd, maar aan de andere kant staan er nu aan elke deur ventjes in kostuum.’ Mellemans: ‘Dat is on-Mechels. KV, dat is: gewone, blije, dankbare mensen met héél veel passie. Geen jannemannen. ‘ Reners: ‘Neem nu de harmonie. Sommigen die daarin meelopen, verdienen 1100 euro per maand, maar als ze in hun zwart kostuum het plein mogen opstappen, zijn ze gelukkig. Je ziet achter die harmonie mensen stappen die openbloeien omdat ze een stomme vlaggenstok mogen vasthouden. Kijk ( wijst opnieuw naar zijn arm): weer kiekenvel. Al duizend keer heb ik die optocht gezien en toch zal ik nooit de kantine binnenstappen als de harmonie passeert. Het familiale aspect is heel belangrijk bij KV. Je ziet er ook mannen van tachtig jaar die drie KV-sjaals rond hun nek wikkelen en dan ook nog een Malinoismuts op hun hoofd zetten. Er lopen KV-dames van zeventig met een gele broek en een rooie blouse. Het is lachwekkend, maar o zo schoon.’

Handdoeken opplooien

Passie – dat is geweten – laat zich niet temperen door afstand. ‘Voor mij ligt de club op 119 kilometer enkel’, zegt Sem. ‘Een uur en drie kwartier uur rijden. Maar in totaal drieënhalf uur onderweg zijn om een training van KV te zien, daar schrik ik niet voor terug.’ Reners spreekt dezelfde taal: ‘Toen Gunter Jacob – ook een Limburger – nog trainer was van KV, kwam die mij geregeld oppikken om mee te gaan naar de training. Eigenlijk is dat genoeg om iemand gek te verklaren, hé. Als het over voetbal gaat, blijf ik een kind. Dat gaat maar niet over.’

En het wordt nóg gekker. Reners: ‘In 2000 lag ik eens met mijn vrouw op het strand aan de Côte d’Azur. We hadden nog drie dagen vakantie. Ik sloeg mijn krant open en las dat er voor de volgende match van KV maar 800 tickets meer waren. Ik zei tegen mijn vrouw: ‘Plooi de handdoeken maar op.’ We sprongen in de auto, reden 1200 kilometer en ik had mijn ticket. ( smalend) Nu plan ik onze vakanties beter, altijd in functie van KV.’

Ook Bergs ontbreekt het niet aan fanatisme. Hij hoort bij sfeergroep 25/7 en engageert zich dus niet enkel om KV – waar ook in Europa – luidkeels te volgen, maar ook om tifo’s te helpen maken. Praktisch is het niet altijd makkelijk om ook op niet-wedstrijddagen vanuit Limburg naar Mechelen af te zakken voor vergader- of schildersessies. ‘Het wringt heel erg als ik niet kan komen, maar heen en terug duurt de verplaatsing alleen al vaak 2.20 uur. Daarom polste ik vorig jaar bij enkele leden van 25/7 of ik de groep niet beter zou verlaten. Maar zij zeiden: ‘We zien dat je doet wat je kunt, voor de groep en voor de club.’ Ik ben blij, want anderzijds geeft de grote afstand mij ook voldoening. Als KV op Club speelt, vertrek ik thuis om vier uur in de namiddag en ben ik pas om drie uur ’s nachts terug. Dan ben ik blij dat ik dat gedaan heb voor de club. En onze inspanningen doen wij niet voor het bestuur of de spelers – die komen en gaan – maar voor het publiek. We willen een community creëren met positivisme, een plaats waar je je problemen even kunt vergeten. Dat is nóg een voordeel van de afstand: die geeft me echt het gevoel dat ik mijn worries kan achterlaten in Limburg.’

Plastic KRC Genk

In dat Limburg zijn er ook profclubs – was het nooit een optie om daarvoor te supporteren? ‘STVV speelde vroeger vooral met jongens uit de eigen streek en lokte vooral lokale fans’, zegt Bergs. ‘Dat is nog altijd een beetje zo. Ik snap wel dat je voor die club supportert als je van daar bent, maar vanuit Pelt is Sint-Truiden al een uur rijden.’ Sem Clijsters: ‘En in het Maasland zijn we fanatieker. Bij STVV vinden mensen het niet erg om gewoon klap-klap-klap te doen.’ KRC Genk dan misschien? Die club ligt al een pak dichter bij Bree en Pelt. Bergs: ‘Vroeger ging ik er weleens naar een Europese match, maar ik krijg er altijd zo’n koud gevoel. Ik vind ook dat daar veel geklaagd wordt in de tribunes. Mijn opa is Genksupporter, je wilt op zondagavond niet naast hem zitten in de zetel.’

Ook Sem kwam nooit in de verleiding om naar KRC Genk te gaan, al zag hij velen rond hem wél hun kar keren. ‘Toen nonkel Lei nog voetbalde, waren hier in Bree alleen al vier supportersclubs van KV. Nu zijn dat allemaal supportersclubs van KRC Genk. Maar ik heb bij Patro gevoetbald. Na de sluiting van de mijnen liet men Patro volledig links liggen bij de verdeling van de reconversiegelden. Men had enkel oog voor KRC Genk. Dat zit mij nog altijd hoog. Genk-Mechelen is de enige uitmatch waar ik weiger naartoe te gaan. Daar zal ik nooit één cent achterlaten. Ik vind Genk een plastic club.’ Bergs: ‘Ik heb het ook niet voor fusieclubs. Traditie is belangrijk.’

Reners vertelt hoe mensen uit zijn straat enkele jaren geleden bij hem kwamen aanbellen toen KRC Genk op het punt stond om kampioen te worden. ‘Ik deed de deur open en ze stonden daar met hun gezicht in het blauw en wit geschilderd. Ze kwamen vragen waar het stadion in Genk lag. Van zoiets word ik echt wild. En dat zijn dan de eersten om te zeggen: ‘Wat heb ik nu gehoord, heeft KV zich laten omkopen?’ Ik heb echt veel problemen met Genk. En sowieso zat ik al bij KV vóór KRC Genk bestond. Van club veranderen gaat niet voor mij. Anderlecht mag morgen in mijn tuin komen spelen, dan laat ik de rolluiken af en rijd ik toch nog naar Mechelen.’

Dankbaarheid primeert

In Mechelen voelen de Limburgers zich volledig opgenomen in het geel-rode legioen. Te midden van de Mechelaars van 25/7 staat Bergs de ene keer uitgelaten te trommelen, de andere keer zwaait hij enthousiast met de gigantische vlag van 25/7 waarop de karakterkop van Lei Clijsters prijkt. ‘Dat ik als Limburger kan zwaaien met de afbeelding van een Limburger, vind ik een prettig gegeven. En de Limburgmopjes neem ik er maar bij, altijd is er wel iemand die zegt dat de vlag in mijn handen nogal traag lijkt te bewegen… Maar het voelt alsof ze de Limburgers hier echt appreciëren. Waarschijnlijk is dat te danken aan die typisch Limburgse vechtersspirit. Kijk naar Wouter Vrancken en Rob Schoofs, kijk naar Mellemans en Lei Clijsters. Hoe die laatste hier geëerd werd bij zijn dood, dat was echt spectaculair.’ Sem: ‘Het schoonste wat ik ooit meemaakte in Mechelen. Ze tonen in Mechelen zoveel respect.’ Bergs: ‘Het is ook de mentaliteit van Lei die ik probeer te tonen in mijn supporteren: er altijd vol voor gaan.’

Bergs praat over Clijsters alsof hij hem zelf bij KV zag spelen, terwijl dat tien jaar vóór zijn geboorte gebeurde. ‘Zulke zaken worden hier van generatie op generatie doorverteld’, zegt hij. ‘Op den duur lijkt het alsof je er zelf bij was. Ook de redding van de club, in 2003, maakte ik niet bewust mee – ik was toen vijf. Toch voelt het alsof ik erbij was. Die redding verklaart waarom het voetbal op zich hier niet het belangrijkste is. Bijna bestond KV niet meer. Mensen beseffen dat ze de club en hun bijhorende vrienden evengoed kwijt hadden kunnen zijn. De dankbaarheid omdat dat niet gebeurd is, primeert hier op pakweg een ticket voor play-off 1. En door zulke zaken niet te vergeten draagt ook onze generatie haar steentje bij. Die mentaliteit waarbij het voetbal niet op de eerste plaats komt, zorgt ervoor dat ik me hier als niet-voetbalverslaafde zo goed voel: voetbal kan mij enkel bekoren als de beleving rond het veld top is.’

Omgekocht?

Mellemans herkent wat Bergs zegt over dat doorvertellen. ‘Wanneer ik in Mechelen ben, zie ik supporters tegen hun zoontje zeggen: kijk, dat is de Melle. ‘ Apetrots is de ex-verdediger als ook hij in dat rijtje wordt gezet van ex-KV-spelers met een groot strijdershart. Nog altijd is hij waanzinnig geliefd bij de fans, ook dankzij zijn totaal gebrek aan franjes. ‘Ik ben een mens van het volk en ik ben altijd mezelf gebleven, blijkbaar wordt dat hier erg geapprecieerd.’

Dat de supporters Mellemans nog zo op handen dragen, is des te opvallender in het licht van de vorige bekerfinale van KV. Wat in 2009 een sportief summum moest worden, draaide voor Mellemans uit op een nachtmerrie. Halfweg de eerste helft haalde hij de doorgebroken Marvin Ogunjimi neer en hield Frank De Bleeckere hem een rood karton voor, terwijl de wedstrijd pas 25 minuten oud was. ‘Zo vroeg in de match had hij toch nog geen rood moeten trekken? Waarschijnlijk omgekocht, hé’, lacht Mellemans. Nu kan hij er grapjes over maken, maar: ‘Ik heb me nooit slechter gevoeld dan toen. Na de match gingen we met de ploeg nog naar de Grote Markt van Mechelen, waar 12.000 man stond. Daar heb ik de micro gevraagd, mijn excuses aangeboden en het liedje ‘ You’ll never walk alone‘ aangevraagd voor de supporters. Ergens anders zouden ze je misschien lappen verkopen, maar de KV-fans scandeerden mijn naam. Ongelooflijk. Mocht KV de beker nu wel pakken, zou dat voor mij veel goedmaken. Dan kan ik het misschien vollédig loslaten. En ze gáán hem pakken. Je voelt het aan alles. Er hangt iets in de lucht.’