Jullie hebben net een villa gekocht in Embourg. Is het de bedoeling om na je carrière hier te blijven wonen ?

Liviu Ciobotariu : Dat zullen we nog zien. Ik heb een contract bij Bergen voor twee seizoenen en ik hoop zeker nog vier jaar te kunnen spelen. We zijn nu drie jaar in België en ik wilde niet dat de kinderen opnieuw ergens anders naartoe moesten. Cosmin is negen jaar en startte hier met de lagere school. Denis is de helft jonger en denkt dat België zijn land is. Als ze samen spelen, spreken ze Frans. Dat brengt Carmen en mij wel eens aan het lachen. Toen we eens in Roemenië bij onze familie op bezoek waren, vroeg Denis wanneer we naar huis gingen. Het is in Embourg alleszins erg rustig en het onderwijs is er van een goed niveau.

Denis is geen Roemeense voornaam.

Neen. Carmen is bevallen tijdens het WK van 1998 op een dag dat Roemenië in het Stade de France in Saint-Denis speelde. Vandaar.

Welke opvoeding wil jij je zonen geven ?

Ik ben een winnaar en ik probeer die winnaarsmentaliteit ook aan hen door te geven, al hangt alles uiteindelijk af van hun persoonlijkheid. Zelf hebben we een strenge opvoeding gekregen. Het is goed dat zij hier een andere cultuur leren kennen. Het Belgische schoolsysteem is interessant en ik ben heel blij dat ze nu al tweetalig zijn. Cosmin had het in zijn eerste jaar erg moeilijk, maar hij mocht toch naar het volgende leerjaar overgaan. Dat is een goed teken, het bewijst dat hij veel karakter heeft. We proberen veel dingen samen te doen met de kinderen, zoals naar een pretpark gaan.

Hoe heb je Carmen leren kennen ?

Elf jaar geleden bij Progressul, zij speelde er in het handbalteam. Haar sterrenbeeld is dat van de leeuw, ze is dus heel dynamisch. Zelf ben ik een ram. Blijkbaar gaat dat goed samen. Ik ben nog altijd verliefd op haar en ik ben fier op onze kinderen. We vormen een hechte familie.

Heb je gestudeerd ?

Ik heb tien jaar in het lyceum gezeten, maar ik was geen goede leerling. Dus heb ik alles maar op het voetbal gezet.

Wat zijn je hobby’s ?

In de eerste plaats mijn vrouw en de kinderen. Ik ben het liefst bij hen. Uitgaan doe ik alleen uitzonderlijk eens met de ploeg. En ik ben bezeten van sport. Als er vijf voetbalwedstrijden op televisie zijn, kijk ik ze allemaal uit. Carmen vindt dat niet zo leuk, maar ik kan het niet missen. Tijdens het WK zat ik al om zeven uur ’s morgens aan het scherm gekluisterd en ik bleef kijken tot de laatste minuut van de derde wedstrijd. Ik surf op internet om in de Roemeense kranten alle sportbladzijden te lezen. En ik heb ook een volledige collectie van Sport/Foot Magazine.

Ben je gelovig ?

Carmen en ik zijn orthodox en dat geven we ook de kinderen mee. Onze godsdienst verschilt niet zo erg van de katholieke. Het gebeurt trouwens wel eens dat we naar de mis gaan. Eigenlijk zit het verschil er alleen in dat er bij ons meer rituelen en meer ceremonieel zijn, vooral bij huwelijken. En de jonge mensen moeten tijdens de dienst rechtstaan, er zijn enkel stoelen voor oudere mensen.

Hoe gaat het tegenwoordig met Roemenië ?

Sommige mensen hebben niet goed begrepen wat democratie is. Van de dicatatuur van Ceaucescu zijn we in de totale vrijheid en de chaos terechtgekomen. Vroeger was er geen werkloosheid, nu is ze enorm. Het is niet makkelijk om met de kinderen over vroeger te spreken. Als zij ons soms vragen of Ceaucescu een stoute mijnheer was, is het moeilijk daarop te antwoorden. Wij behoren tot een generatie waarvan zeer veel talent is vergooid, maar we zijn blij dat de toestand veranderd is. Roemenië is een schitterend land. Zee, bergen, mooie kerken, het is er allemaal. De toeristen zouden er hun hartje kunnen ophalen, maar tot nu toe wordt het land een beetje miskend. Met Kerstmis gaan we terug, het is ondertussen een jaar geleden dat we onze ouders zagen.