Ondanks zijn wisselvalligheid is de Venezolaanse middenvelder geslaagd in zijn eerste seizoen bij Standard. Hij komt opnieuw in vorm, net voor de beslissende fase van de play-offs.
De dag na de Clásico. L’Académie ademt een combinatie van sereniteit en frustratie uit. Standard probeerde de avond voordien de kritiek te doen verstommen door rivaal Anderlecht te domineren. Er was ook de terugkeer van de langdurig geblesseerden ( Nacho González en Luis Seijas), wat het gezicht van Standard volledig veranderde. In een wedstrijd gekenmerkt door veel technische fouten slaagden de Luikenaars er echter niet in te scoren, omdat ze de grootste kansen vakkundig de nek omwrongen. Seijas neemt de tijd om zijn lichaam, dat serieus op de proef gesteld is na een onbeschikbaarheid van verschillende maanden, te verzorgen.
Onvoldoende pit
Sinds het begin van het seizoen symboliseert Seijas (26 in juni) een beetje het hele team. Stilaan vocht hij zich in de basiself en stond hij op het veld in november en december, de beste periode van Standard. Daarna blesseerde hij zich en ging het elftal wankelen. Het kon zich maar net plaatsen voor de play-offs nadat het in schoonheid afscheid nam van Europa.
“We hadden te veel geblesseerden en toonden onvoldoende pit op het veld,” zegt Seijas, “maar natuurlijk gaat het niet zo ver dat Standard zich beperkt tot elf namen. Wanneer Jelle Van Damme, Geoffrey Mujangi Bia of Mémé Tchité niet op het veld stonden, hebben hun vervangers ook belangrijke wedstrijden gewonnen. Hoewel het klopt dat we moeilijker matchen wonnen als het team niet voltallig was. Ons niveau is gedaald in vergelijking met de maand november, maar wat echt het verschil maakt, is dat we niet meer zo efficiënt voor doel zijn als toen. We krijgen kansen, maar maken ze niet af. We speelden dan wel veertien wedstrijden zonder nederlaag en plaatsten ons voor de achtste finales van de Europa League, maar je weet dat cyclussen tot een einde komen. Soms ben je in topvorm en plots ben je veel minder goed. Het enige wat je niet mag doen in een goede periode, is geloven dat je de beste bent. Maar als het even tegenzit, mag je ook niet denken dat je de slechtste bent. Zoiets zal ons niet overkomen. Een constant niveau aanhouden is ongetwijfeld het moeilijkste in voetbal. Anderlecht domineerde bijvoorbeeld de eerste seizoenshelft en dat zorgde voor vermoeidheid. Het stapelde slechte wedstrijden op en zag Club Brugge, dat een volledig omgekeerd parcours aflegde, dichter komen in het klassement.”
Voor Seijas verdient Standard, ondanks de wisselvalligheid, Europees voetbal. “Als we dat niet zouden halen, is dat een ontgoocheling, voor de fans en voor de spelers. Standard verloor deze zomer enkele sleutelspelers en iedereen dacht aan een overgangsjaar. Het zou dus normaal zijn dat we geen Europees ticket halen, maar we willen ons niet neerleggen bij die redenering. We gaan proberen ons niveau op te tillen om alsnog dat ticket te bemachtigen. We hebben alvast het geluk dat heel wat geblesseerden terugkeren. Hopelijk kunnen die snel matchritme oppikken. Je ziet dat Nacho González al negentig minuten speelde tegen Anderlecht, toch een wedstrijd met een hels tempo. Het valt alleen te hopen dat we allebei niet te laat in vorm komen, want zelf speel ik momenteel pas op zeventig procent van mijn mogelijkheden. Toch zit ik boordevol vertrouwen, een gevoel dat ik niet meer had sinds het begin van 2012. I come back!”
Drugskartels
We keren terug naar deze zomer. In de laatste uren van de transferperiode landt Seijas, een Venezolaanse international, in ons land. Hij komt uit het Colombiaanse kampioenschap, waar hij de laatste drie jaar serieuze progressie maakte.
“Na Brazilië en Argentinië is Colombia ongetwijfeld het land dat het meest leeft voor voetbal”, zegt hij. “Het niveau is er erg hoog. Ik was 21 toen ik transfereerde naar Santa Fé uit Bogotá, een prestigieuze club die ooit de allereerste titel pakte in het Colombiaanse kampioenschap. Omdat men al dertig jaar geen kampioen meer werd, hing er steeds veel druk rond de club. Elk seizoen moesten we de felbegeerde prijs pakken. Als we onze ambities niet waarmaakten, konden we steeds het ergste verwachten. Het Colombiaanse voetbal werd lange tijd gecontroleerd door drugskartels, wat zorgde voor speciale situaties in verschillende clubs. We grepen altijd naast de titel maar wonnen wel de beker. Ik voelde me overigens erg goed in Bogotá en verbleef drie jaar in de stad. Een voetballer die veel reist, apprecieert de zeldzame momenten van stabiliteit. Als ik mijn carrière beëindig, sluit ik niet uit dat ik in Bogotá ga wonen. Ik liet er ook heel wat vrienden achter. Maar Europa is altijd een van mijn grote dromen geweest. Daarom besloot ik ook om naar de Colombiaanse competitie te verkassen: dat kampioenschap wordt grondig doorgelicht door Europese scouts. En na drie jaar wierp dat dus vruchten af. Ik kende de Belgische competitie al dankzij Ronald Vargas, met wie ik opgroeide in Caracas. Hij probeerde me constant te overtuigen om naar hier te komen. De Jupiler League heeft misschien niet de uitstraling van de Premier League of de Primera División, maar het is een uitstekende tussenstap. Het niveau ligt hier hoog en het accent ligt op fysiek en tactiek. Het spel, dat veel verticaler is dan in Zuid-Amerika, ligt me ook. Ik hou van lopen, lopen en blijven lopen.
“Het was de makelaar van Vargas die me vertelde dat hij in België een club zou zoeken voor mij, maar daar leek eerst niks van in huis te komen. Na de Copa América zou ik op 27 augustus weer aansluiten bij Santa Fé, maar plots belde hij me: ‘Hier is je vluchtnummer, we gaan voor twee dagen naar Luik.’ Ik kende Standard toen al dankzij een Venezolaanse legende die er speelde, Stalin Rivas. Hoewel hij niet slaagde bij de club, hoorde ik er veel over. Voor mij was het dan ook een ideaal aanbod.”
Play-offs in Colombia
“Zodra ik aankwam in België, ontvingen de staf en de medewerkers me erg goed”, vertelt Seijas. “Ik had geen vakantie gehad door de Copa América en de eerste zes maanden voelde ik me eigenlijk niet moe. Ik was enorm gefocust om me te integreren in mijn nieuwe ploeg en me aan te passen aan de speelwijze. In januari begon ik echter te sukkelen met blessures, eerst aan de achillespees later aan de adductoren. Het eerste Europese seizoen is zonder twijfel het lastigst op fysiek vlak. Ook het fenomeen midweekmatchen was me niet bekend en mede daardoor liep ik een blessure op. Het leek onafwendbaar. Het eerste seizoen op het oude continent is voor de meeste Zuid-Amerikanen een aanpassingsjaar. Toch kreeg ik voldoende speelgelegenheid, dus de balans is zeker positief. Ik verwacht wel nog meer van mezelf, zoals iedereen hier trouwens. Maar desondanks wil ik vooral constanter worden in mijn prestaties. Ik maakte al te veel hoogtes en laagtes mee.”
Seijas kreeg in België niet alleen te maken met een andere speelwijze, ook de competitieformule is speciaal voor nieuwkomers. Of toch niet? “Ook in Colombia zijn er play-offs. De eerste acht ploegen worden onderverdeeld in twee groepen van vier teams. De groepswinnaars spelen de finale, met als inzet de titel. Uiteraard heeft zo’n nacompetitie voor- en nadelen. Ik kan Anderlecht wel begrijpen als ze het systeem niet eerlijk zouden vinden. De eerste, en dus het beste team, is niet zeker dat het daarvoor beloond wordt. Er is anderzijds wel spektakel omdat een ploeg zich opnieuw kan lanceren.”
DOOR STEPHANE VANDE VELDE – BEELDEN: IMAGEGLOBE
“Het is te hopen dat Nacho en ik niet te laat in vorm komen.”
