8 september 1980 – Luik – Voetballer bij Auxerre (Frankrijk)

“Ja, ik ben altijd vriendelijk geweest en dat heeft mij, denk ik, vooruitgeholpen in mijn carrière. Als je in het voetbal een te hard karakter hebt, kom je er misschien niet. Je moet altijd kalm blijven, je kan niet anders dan blijven werken en de voeten op de grond houden. Er zijn momenten geweest dat het lastig was om beleefd te blijven, momenten waarop je zou willen spreken, maar niet kunt spreken omdat een trainer nu eenmaal je chef is. Ik heb nooit problemen gehad met trainers, met werken onder een chef. Misschien stond ik met een ander karakter nu elders, maar, denk ik, zeker niet verder.

“Het was voor mij van bij het begin duidelijk dat ik voetballer wou worden. Maar ik sta nu, op mijn vijfentwintigste, toch niet waar ik vooraf dacht. Mijn carrière heeft een wending genomen die ik niet zo snel had verwacht. Ik ken de eerste klasse pas sinds vorig seizoen bij Moeskroen. Het ging allemaal heel snel. Dat is dus wel een keerpunt geweest : het feit dat ik meer kon trainen en bij een profclub terechtkwam. In elke carrière komen moeilijke momenten voor, momenten waar je door moet. Dat maak ik in deze periode mee bij Auxerre. Het gaat wat moeilijker nu. Ik speel hier niet zoveel, dat is hard. Je probeert daar goed mee om te gaan. Dit is een seizoen van aanpassing. Ik ben er zeker van dat die aanpassing binnenkort voorbij zal zijn, dat ik er zal staan.

“Ook op dergelijke moeilijkere momenten moet je blijven openstaan voor raad en blijven proberen om op dezelfde golflengte te zitten met de trainer. Je moet flexibel zijn. Veel speciaals vraagt de trainer niet van mij, alleen om in beweging te blijven, de ruimte op te zoeken, dingen die de meeste trainers van hun aanvallers vragen. Meestal spelen we in een 4-5-1 en ben ik – als ik speel – de enige aanvaller voorin, wat het wel moeilijker maakt. Hoeveel wedstrijden ik ondertussen al bij Auxerre gespeeld heb ? Ik weet het niet, ik weet alleen dat ik aan tien doelpunten in officiële wedstrijden zit.

“De adrenaline van het scoren mis je wel, ja. Scoren is altijd bijzonder, zeker vorig seizoen was het dat, toen ik er achtentwintig maakte. Die sensations moet ik nu proberen terug te vinden. Hoe ik daar mentaal mee omga ? Ik word daar zeker niet depressief van ( lacht). Mijn ervaringen in Frankrijk hebben mij wel in die mate veranderd dat ik mentaal wat sterker ben geworden, vind ik. Dat is een goede zaak. Elke week op de bank zitten is niet makkelijk, maar het maakt je wel geestelijk sterk. Fysiek wordt er, schat ik, iets harder gewerkt dan in België en het technische niveau ligt hoger. Ook daar ben ik beter van geworden. Qua fysieke duels kunnen we de Fransen niet benijden, want in België staan we wat dat betreft goed ( lacht). Technisch voel ik wel een achterstand, omdat ik in tegenstelling tot de meeste Franse spelers nooit een centre de formation doorlopen heb. Maar het is ook maar dát wat ik achtersta. Sinds het begin van het seizoen wordt die achter-stand, voel ik, minder en minder. Ik leer bij. Spelen met één baltoets, twee baltoetsen, in de kleine ruimte.

“Vorig seizoen is er zoveel veranderd omdat ik voor het eerst in mijn carrière in eerste klasse uitkwam, en nu speel ik al in een kampioenschap waar het niveau ook hoger ligt dan in de Belgische competitie. Alles verandert. Die overstap van België naar Frankrijk is niet simpel geweest. Ik ben nogal gehecht aan mijn familie, we stonden in België heel veel met elkaar in contact. Ik zit hier met mijn vriendin assez seul, ver van de familie, ver van wat je kent. Auxerre is een kleine stad, de taal is wel dezelfde als in Wallonië, maar het is veel rustiger dan Luik. Dat het zo ver is, is niet altijd makkelijk, want mijn familie is belangrijk voor mij en mijn vriendin nog het belangrijkste. Zij staat er hier in Frankrijk altijd voor mij, als het goed gaat, als het slecht gaat. Maar mijn hele familie, ik mis ze en zij mij. De enige kans die ik heb ze te gaan bezoeken, is als we voor de nationale ploeg naar België moeten. Maar dan nog kan ik ze maar een paar uurtjes zien.”

door Raoul De Groote