verdediger

Zwitser, geboren op 11 april 1974 in Schlieren. 1,84 meter – 75 kilo.

Profiel: de ambitieuze papa.

M ario Cantaluppi: “Voetbal is op dit moment moeilijk te combineren met mijn privéleven. Mijn vrouw leeft nu in Aken en studeert weer. Veel lastiger dan destijds op school, op die leeftijd. Ik bewonder het geduld dat ze heeft. Ik pendel tussen hier en Duitsland, maar ga niet alle dagen terug. Gemiddeld twee keer per week. Mijn zoon vraagt af en toe: wanneer zien we je nog een keer? Natuurlijk doet dat pijn, maar als je een doel hebt, houdt dat in dat je erin investeert. Eén, misschien twee jaar. Elke zakenman zal je zeggen: dan moet je iets opofferen. In de meeste gevallen de familie. Er komt een moment waarop ik opnieuw meer tijd voor de familie zal hebben. Dat zal elk succesrijk mens je zeggen.

“Mijn vrouw en ik investeren nu in ons verdere leven. Zij via de studies, ik in het voetbal. Als je dat niet doet, sta je stil. Ik haal mijn trainersdiploma, zij haar schooldiploma. Ze is vroeg zwanger geworden en heeft daarvoor dingen moeten opofferen. Ze haalt nu haar Abitur, diploma van de middelbare school. Als ze dat haalt, kan ze verder alles leren. Ze draagt al elf jaar verantwoordelijkheid voor haar zoon, dat is ook wat. Een halve man is hij al. Beginnende puber, alleen met de bus naar school, eigen telefoon … Je merkt dat hij zijn eigen weg zoekt.

“Ik ben niet iemand die elke dag zijn kinderen bij zich moet hebben. Anderen hebben daar wel nood aan. Voor mij volstaat het dat ik er twee keer per week ben. Want wat zie ik als ik er ben? Ze zijn weg, om te gaan spelen. Ik ben voor zelfstandigheid. Als ik andere kinderen zie: Mami, Mami, Papi, Papi … Nein. Op een dag staan ze er alleen voor. Ik ben er voor hen, maar ze moeten hun plan leren trekken. Ik kan mijn zoon overal even achterlaten. Twee, drie uur bij iemand, daar maakt hij geen probleem van. Omdat hij weet dat ik terugkeer. Zo lang mijn kinderen lachen, en mijn vrouw ook – af en toe – ( lacht zelf) is alles in orde voor mij. Als ik merk dat ze eronderdoor gaan, zal ik wel meer tijd vrijmaken. Als ze niet meer lachen, heb ik een probleem. Maar dan kan ik veranderen.

“Mijn vrouw was hier niet gelukkig, vandaar de verhuis. Dat had niks met de mensen hier te maken, ze verveelde zich gewoon. Een hele dag niks doen. Poetsen kon ze, de hele dag, maar hallo: daarvoor is ze mijn vrouw niet. Zij heeft ook een leven. En we leven maar één keer. Geef geen tien jaar weg. Zolang je er op de belangrijkste momenten voor je familie en je kinderen bent, neem je je verantwoordelijkheid.

“Als ik mijn doel wil bereiken, moet ik veel tijd investeren. En dat kan ik hier. Dat doel is trainer worden. Een functie hebben in het voetbal. Ik heb het voetbal van binnenuit beleefd, die ervaring wil ik doorgeven. Ik ben niet extreem, ik kan me op een maandag afsluiten en niks met voetbal te maken hebben. Maandag is mijn familiedag. Dan geniet ik honderd procent en denk ik niet eens aan de bal. Maar vanaf dinsdag denk ik weer voetbal. Dat ga ik ook als coach proberen, denk ik.”

door peter t’kint

“Maandag is familiedag.”