Sport/Voetbalmagazine zocht en vond vluchtelingen die op weg naar België hun liefde voor de bal niet verloren. In deel 3 trekt Masoud het shirt aan van SVV Damme. Bij die vierdeklasser traint jeugdverantwoordelijke Rony Vande Woestijne vrijwillig asielzoekers.

Masoud Ibrahim: ‘Toen we in Izmir in een bootje stapten, zeiden ze ons dat de overtocht 25 minuten zou duren. Maar na een uur zaten we nog op zee. En na twee uur ook nog. En die zee was zo woest, man. Toen de Griekse bergen eindelijk in zicht kwamen, leken die eerst dichtbij, maar het duurde nog lang eer we echt in de buurt kwamen. Op zo’n vijfhonderd meter van de kust viel dan de motor van de boot stil. Rond mij zaten kinderen, eentje van twee en eentje van vier. Ze waren zo aan het schreeuwen. Het was moeilijk om hen in het water te zien kruipen. Ik trok dat kind van twee op mijn schouder. Toen kon ik maar met één arm meer zwemmen. Na driehonderd meter was ik totaal uitgeput. Het water was zo koud en de stroming zo sterk. Gelukkig stonden er vrijwilligers aan de kust. Duitsers, denk ik. Zij trokken ons aan land.

‘De tocht over zee was moeilijk, maar het was nog moeilijker om eerst vanuit Syrië de grens met Turkije over te steken. Vanuit Aleppo sta je doorgaans snel in Turkije, maar nu patrouilleren er veel militairen. Dagen moesten we er wachten. Op het goede moment haastten we ons door de bossen naar de overkant. Ik deed dat met enkele vrienden. Mijn ouders en broers bleven in Damascus, want het is duur om naar Europa te komen. Je hebt tot zesduizend dollar nodig. Ik besloot om te vertrekken nadat ik drie vrienden voor mijn eigen ogen had zien sterven. Ze gingen ook naar de universiteit en werden vermoord door een andere vriend, die in het leger zat. Het was met pijn in het hart dat ik mijn land achterliet. Syrië is zo mooi. Als de oorlog vanmorgen ophoudt, sta ik deze namiddag terug in Damascus.

‘Van Griekenland stapte ik naar Macedonië, en dan naar Servië. Telkens weer door de bossen. We sliepen onder bomen. Mijn lijf lag daar te trillen van de kou. In Servië kon ik in een auto kruipen, zo stond ik snel in Hongarije. Van daaruit ging ik naar een broer die in Wenen leeft. Maar ik wilde daar niet blijven, ik wilde naar België. Dit land heeft de beste universiteit van Europa, in Gent. Drie maanden geleden kwam ik in België aan, eerst in Antwerpen, waar ik een nonkel heb, en dan in Brussel, waar ik mijn vingerafdrukken gaf. Ik hoop dat ik nu een paspoort krijg en dat ik in Gent geografie en geologie kan gaan studeren. Ik wacht af in Sijsele.

‘Ik ben blij dat ik intussen kan trainen bij Rony. Voetbal is belangrijk voor mij. Belangrijker nog dan studeren. In Damascus voetbalde ik ook al. Ik speelde er bij de U19 van Al Wahda, een belangrijke eersteklasser. (met blinkende ogen) Ik speelde er vooraan, vanaf de linkerkant. Dankzij die ervaring kan ik hier nu zowel met de vluchtelingentrainingen meedoen als met de jongens van SVV Damme, mijn Belgische vrienden. Ik voel me echt gelukkig als ik zie hoeveel Rony om ons geeft. Twee dagen geleden vond hij echte voetbalschoenen voor mij. Het was alsof hij mij het duurste cadeau van de wereld gaf.’

DOOR KRISTOF DE RYCK – FOTO BELGAIMAGE – CHRISTOPHE KETELS

‘Ik voel me gelukkig als ik zie hoeveel Rony om ons geeft.’ MASOUD IBRAHIM