‘De ziel van een voetballer is soms moeilijk te ontraadselen.’ Het jaaroverzicht van Robert Waseige, trainer zonder ploeg.

Voor Robert Waseige is 2002 een bewogen jaar geweest. Voor Sport/Voetbal Magazine pakt hij nog eens de herinneringen aan zijn jaar als geen ander uit. Hij doet dat door bepaalde evenementen en personen een quote tussen nul en tien te geven.

10/10 : Ronaldo en Wilmots

Waseige : “In een interview met zijn vriend Leonardo, ter gelegenheid van de start van Radio +, verklaarde Ronaldo dat België Brazilië op de wereldbeker de meeste problemen bezorgde. Hij zei dat de Rode Duivels in die match tactisch perfect hadden gespeeld en nog gevaarlijk waren geweest ook. Let wel, Ronaldo vertelde dat aan een landgenoot, niet aan een Belgisch journalist die hij even plezier wilde doen. Hij had, met andere woorden, geen enkele reden om niet de waarheid te spreken. Elders zouden zulke lofbetuigingen op de voorpagina’s terechtkomen. In België bleven de woorden van Ronaldo onopgemerkt. Jammer toch dat de Belgen niet wat chauvinistischer zijn.

” Marc Wilmots is een levend voorbeeld van een sterke, eerlijke man. Het is een goed idee van Louis Michel om hem naar de politiek te halen. Marc zal als politicus zijn eigen ideeën volgen zoals hij dat ook in zijn voetbalcarrière heeft gedaan. Een aanwinst voor de politiek, zeker weten.

“Ik hecht ook veel belang aan de Trofee van de Fair Play die België op de wereldbeker kreeg. Een schitterende beloning, waarover bij ons wat misprijzend wordt gedaan, maar die bewijst dat de ploeg sportief even sterk presteerde als mentaal, fysiek en tactisch.

“En het maximum van de punten verdient ook mijn familië. Zonder mijn familie was niets mogelijk geweest.”

9/10 : Brazilië-België

Waseige : “Tegen Brazilië spelen op een wereldbeker moet de droom van elke voetballer zijn. Tijdens de voorbereiding op onze wedstrijd tegen Rusland wees ik er de spelers op dat ze de kans kregen om deze droom waar te maken. België heeft tegen Brazilië indrukwekkend gespeeld. De hele wereld heeft onthouden hoe waardig en kalm de spelers reageerden toen het doelpunt van Marc Wilmots werd afgekeurd. We hebben het Brazilië zeer lastig gemaakt. Uiteindelijk besliste een flits van Rivaldo de wedstrijd, maar we konden de wereldbeker met opgeheven hoofd verlaten.”

8/10 : de KBVB, Gert Verheyen

Waseige : “De Rode Duivels werden onbarmhartig bekritiseerd door een deel van de pers, die op de man speelde en niet op de bal. In die periode kon ik rekenen op de steun van Michel D’Hooghe, de moed van Jan Peeters – die uitlegde dat democratie soms ook een kwestie is van niet te spreken -, de aanwezigheid van Karel Vertongen. Ik bewaar ook goede herinneringen aan Gert Verheyen. Een integer mens.”

7/10 : een journalist

Waseige : ” Jean-Louis Donnay van Le Soir was de enige die in Japan een persconferentie van de technische staf bijwoonde. Alle andere journalisten boycotten die persconferentie omdat de spelers niet met de pers wilden spreken – een beslissing waarmee ik niets te maken had. Die persconferentie, dat waren folkloristische, bijna hilarische taferelen. Donnay was de enige die de sensatiejournalistiek durfde te trotseren. Zijn moed in die gekke, surrealistische ogenblikken zal me bijblijven.”

6/10 : Tsjechië-België

Waseige : “Onderweg naar de wereldbeker zijn er natuurlijk die twee barragewedstrijden tegen Tsjechië. We speelden tegen hen twee perfecte wedstrijden en kwalificeerden ons verdiend voor Japan. Aan de wedstrijd in Tsjechië bewaar ik sterke herinneringen. Te vergelijken met de herinneringen aan de 5-5 op Nederland, de 2-2 op Schotland, de vriendschappelijke wedstrijden met overwinningen op Italië en Frankrijk. Grote momenten genoeg, dus.”

5/10 : de terugkeer naar Standard

Waseige : “Ik heb nog altijd geen spijt dat ik de Rode Duivels heb verlaten. Met de nationale ploeg had ik alles meegemaakt, de cirkel was rond. En ik keerde terug naar mijn eigen stad met een moeilijke maar interessante uitdaging. Men heeft het me niet gegund om lang van dat geluk te proeven en van wat dat allemaal teweegbracht in Luik. Ik vergeet niet hoe het Luikse publiek me verwelkomde. Het moment van mijn keuze voor Standard, was op zich een goed moment.”

4/10 : enkele spelers

Waseige : “Na de wereldbeker vergalden enkele spelers van wie ik de naam niet zal noemen, volgens mij hun eigen geluk. Niet iedereen kan spelen, dat is onmogelijk, maar is het al niet geweldig dat je bij de 22 bent om zoiets te beleven ? Hoe kun je nu met een pruillip rondlopen als je zoiets mag meemaken ? De ziel van een voetballer is soms moeilijk te ontraadselen.

“Ik voel me triest bij de vaststelling dat ondankbaarheid één van de grootste fouten in het voetbal is. Erkenning, dat overkomt je zelden. Daar is nochtans niet veel voor nodig, iemand die naar je lacht volstaat al. Bij Standard zei Ali Lukuku dat de spelers van Standard zich beter bij Robert Waseige zouden verontschuldigen voor hun fouten in het begin van het seizoen. De moed van Lukunku waardeer ik. En zijn positieve zelfkritiek, want die steekt schril af bij het gedrag van anderen.”

3/10 : het verloop van Tunesië-Belgiê

Waseige : “Ik heb altijd beweerd en beweer nog altijd dat je eerste WK-match spelen tegen een organiserend land geen geschenk is. Maar de grootste problemen kenden we tegen Tunesië, dat zijn verdediging goed organiseerde en op het middenveld technisch vaardige voetballers had rondlopen. België heeft het altijd moeilijk tegen mindere tegenstanders. Onze wedstrijd tegen Tunesië was één van mijn weinige ontgoochelingen bij de nationale ploeg. Maar daarom nog geen reden om ons onder de kritiek te bedelven. Sommigen vonden dat alles verloren was, terwijl we nog alles te winnen hadden.”

2/10 : een teveel aan vertrouwen

Waseige : “In mijn keuze voor Standard beging ik de vergissing om, voor het eerst en het laatst, geen persoonlijke analyse van de spelersgroep te maken. Ik had Standard sporadisch bezig gezien tijdens mijn scoutingswerk voor de nationale ploeg. Ik heb naar ‘vrienden’ geluisterd en ik heb hen ja gezegd zonder er verder bij na te denken. Dat teveel aan vertrouwen heb ik zwaar moeten betalen. Maar ik had nu eenmaal veel zin om naar Standard terug te keren. Ik heb nooit aan carrièreplanning gedaan. Ik had rustig bij de Rode Duivels kunnen blijven, dat is waar. Maar dan moet je plannen maken, dingen berekenen, enzovoort. Ik heb mijn hart laten spreken.”

1/10 : het vertrek bij Standard

Waseige : “Voor mij is en blijft het een grap. Wat een absurde beslissing. Men heeft verschillende scenario’s bedacht om dat vlugge ontslag te verklaren. Het had kop noch staart, ik heb dat meteen achter me gelaten. Standard kwam van ver terug en de ambitie was om het weer een ziel te geven. De crisis bij Standard begon meer dan zes maanden voor ik er trainer werd. Het kwam er op aan veel met de spelers te praten. Ik wist dat het wiel uiteindelijk zou beginnen rollen.

“Pech, een gemiste strafschop, verkeken doelkansen en een zwaar programma hebben de wederopstandig van Standard bemoeilijkt. Het was een zaak van tijd en geduld. Maar na de vijfde wedstrijd werd ik ontslagen. Belachelijk. Na mijn vertrek bij Standard werd ik overvallen door een zware fysieke en mentale vermoeidheid. Ik was kapot, leeg. Ik had ook al drie, vier jaar geen vakantie genomen. Maar ik heb de knop vlug kunnen omdraaien.”

0/10 : een zekere pers

Waseige : “De manier waarop ik mijn vertrek bij de nationale ploeg aankondigde was logisch. Ik had mijn beslissing genomen op de avond voor de afreis naar Japan. Standard is toen bij me thuis gekomen. Ik heb Jan Peeters en Karel Vertongen verwittigd. Die maakten een perscommuniqué klaar. Dat werd verstuurd op het moment dat wij de bus naar Parijs namen om vandaar naar Japan te vliegen. Ik hield eraan zelf de spelers in te lichten over mijn besluit. Dat heb ik in de bus gedaan. Op de luchthaven Charles de Gaulle werd ik agressief benaderd door een zekere pers, die uit was op sensatie, valse emoties en bloed. Het was onwaardig, het was schandalig. Maar het publiek heeft de waarde van onze wereldbekerprestaties goed ingeschat, dat leerde ons de ontvangst bij onze aankomst in Brussel. Nul op tien. Ja, nul en geen punt meer.”

door Pierre Bilic

‘Na Standard werd ik overvallen door een zware fysieke en mentale vermoeidheid.’