Pech zit soms in een klein hoekje. Nadat zijn debuut voor Valencia goed was verlopen en hij zijn zenuwen had afgeschud, blesseerde Mathew Ryan zich op speeldag twee van de Spaanse competitie aan de knie. Pas over een week of drie gaat zijn avontuur verder.

Het is vrijdagmorgen iets over negenen als de poorten van de Ciudad Deportiva in Paterna, Valencia, openzwaaien. Cameramensen en fotografen haasten zich naar het trainingsveld, waar de sterren zo dadelijk hun opwachting maken. Langs de lengteas van het oefenveld, in koeien van letters, staan motiverende quotes van bekende sporters.

‘Je mag jezelf geen enkele grens opleggen. Niets is onmogelijk.’ (Usain Bolt)

‘Als je hard werkt, komen de resultaten wel. Daarom concentreer ik me tijdens elke training evenveel als in de wedstrijd.’ (Michael Jordan)

‘Om succes te halenheb je volledige toewijding nodig, moet je de grens opzoeken en altijd het beste van jezelf geven.’ (Ayrton Senna)

Centraal staat de clubslogan: ‘Het is moeilijk te winnenvan iemand die nooit opgeeft.’

Het zijn stuk voor stuk zinnen die van toepassing zijn op Mathew Ryan, de nieuwe doelman van de Spanjaarden. Qua professionalisme een rolmodel: werkbeest en perfectionist. Als hij rond kwart over negen op het veld stapt, is de concentratie totaal, de focus intens. Geen glimlach, geen gedol met ploegmaats of met wat Aziatische gasten van de voorzitter die langs de kant foto’s staan te nemen. Ryan is hier om te werken. Even aanhoort hij de peptalk van de trainer en de opwarming kan beginnen. Na een kwartier worden alle pottenkijkers verzocht het veld te verlaten en gaan de poorten dicht.

SPAANSE LES

Onze eerste afspraak loopt mis, Ryan heeft nog een pak administratieve verplichtingen en moet in het centrum zijn. De afspraak wordt naar de namiddag verlegd, niet meer op de club, maar op zijn appartement, een residentie in de buurt van het nieuwe stadion van Valencia. Nieuw, nou ja, het staat al een paar jaar in de steigers, onafgewerkt. De nieuwe eigenaar van de ploeg heeft de gronden mee overgenomen en beloofde het af te werken. Maar gebouwd wordt er (nog) niet, leert een snelle verkenning.

Ryans residentie is mooi, nieuw en wordt streng bewaakt. Op het gelijkvloers een zwembad. Het appartement is groot, met een ruim terras om te zonnen, maar voorlopig nog vrij kaal. Ryan heeft amper tijd gehad om zich te installeren. Op tafel liggen lijstjes met Spaanse woordjes en hun Engelse vertaling. Dadelijk komt de juf. Ryan heeft nauwelijks de tijd om wat pasta naar binnen te spelen. Met de mond vol: ‘Het is hectisch, op zijn zachtst gezegd. Ik woon hier nog maar twee weken, het is eraan te zien. Nog geen wagen ook, het is telkens behelpen met iemand van de club. Ook de taal: er wordt hier duidelijk veel minder Engels gesproken dan in Brugge, ik heb echt wel Spaanse les nodig. Nu is dat extra werk, maar binnen een paar maanden zal ik blij zijn dat ik een andere taal spreek.’

En hoe loopt het voetbalgewijs?

MATHEW RYAN: ‘Zeer goed. Het was wat zoeken naar regelmaat en naar het respect van de maats en de staf. Op dat vlak was de eerste wedstrijd tegen Monaco belangrijk, in die zin dat de prestatie goed was en mijn zenuwen daardoor wat gekalmeerd. Zo kon ik mijn komst en mijn plaats binnen de ploeg enigszins rechtvaardigen.’

Had je twijfels?

RYAN: ‘Ik denk dat zoiets normaal is voor een nieuwe speler, dat hij zichzelf wil bewijzen. Niet dat ik daarop focus of er té veel over nadenk of zo, maar ze kennen je niet zo goed, betaalden een bepaald bedrag, je wilt tonen dat je dat waard bent.’

Je verdiende deze kans wel, na twee jaar in België.

RYAN: ‘Ik denk dat zelf ook graag, ja. In elke job wil je naar het hoogst mogelijke niveau, maar ergens zijn er wel gemengde gevoelens. Je wilt altijd het hoogste bereiken bij een ploeg en in België heb ik met Club slechts de beker gewonnen. Niet de titel. Ergens voelt dat niet goed. Maar ja, plots stond Valencia daar en zij konden toch iets meer bieden dan Brugge. Deze situatie was te goed om neen tegen te zeggen.’

In hoeverre verstoorde het je vakantie?

RYAN: ‘Ik werd eigenlijk pas op de hoogte gebracht vlak voor ik naar Brugge zou terugkeren.’

In je hoofd dacht je: ik blijf nog een jaar?

RYAN: (stilte) ‘Go with the flow, dát zat in mijn hoofd. Zonder veel plannen, wachten op wat op me afkwam. Vertrekken was mooi, maar een derde jaar in België, op jacht naar die titel, ook. Ik was lang niet klaar met België, ik had nog beter kunnen doen.’

Van buitenaf gezien is Valencia net onder de absolute Europese top.

RYAN: ‘Een regelmatige progressie is zeer belangrijk. Zelf zien ze zich hier op het niveau van Barça en Real, maar als we het vanop wat afstand bekijken, is het er toch nog iets onder, ja.’

Ze verwachten van jou niet dat je de Champions League wint?

RYAN: ‘O, jawel. Dat willen ze hier, uiteindelijk. Er is maar één speler in de kern wiens contract niet van lange duur is. De ambities zijn echt wel hoog en werden tijdens de onderhandelingen duidelijk uitgesproken: La Liga en de Champions League winnen, zo snel mogelijk. Waarom zou het niet kunnen? Atlético is er ook tussen geraakt, twee jaar geleden. Kampioen, finalist Champions League. Waarom zou dat Valencia niet lukken? Dat strookt ook met mijn ambities.’

FYSIEKE FRISHEID

Heb je je stijl moeten aanpassen?

RYAN: ‘De kwaliteit van de spelers ligt echt wel hoger, dat heb ik direct gemerkt. In België kan Danijel Milicevic van Gent dezelfde ballen trappen, maar bij andere clubs dwarrelen ballen toch maar wat binnen. En eerlijk: ik sta zelf nog niet op mijn best, zo vroeg op het seizoen. Het leren lezen van het spel, dat komt met match fitness. Zag je de wedstrijd in Monaco? Er waren een paar voorzetten… Ik dacht iedere keer: ik ga, ik kan bij die bal. Maar dan viel die sneller dan verwacht. Bij de eerste tegengoal maakte ik een foutje. We konden allemaal wel wat beter hebben verdedigd, maar ik steek mijn eigen verantwoordelijkheid niet weg. Als ik op de lijn blijf staan, is er geen probleem. Daarna ben ik wat gaan twijfelen bij andere beslissingen. Als je een bal verkeerd leest, gaat dat ten koste van je vertrouwen. Na de rust voelde ik me meer ontspannen. Ik ga mijn manier van keepen zeker moeten aanpassen. Zonder echt te twijfelen, want ik ben hier om wat ik in het verleden presteerde.’

Zijn er andere accenten op training?

RYAN: ‘Onze keeperscoach is ook de trainer van de doelmannen van de Spaanse nationale ploeg. In mijn eerste jaar in België lagen we snel uit de Europabeker en de nationale cup en was er alleen de competitie. Toen heb ik héél veel trainingssessies gehad en heb ik mezelf fysiek hard gepusht. Vorig jaar was het anders, drukker, en heb ik voor het eerst in mijn carrière wat gesukkeld met fysieke frisheid. Als een Australiër naar Europa komt, is een van de topics altijd het aantal wedstrijden. Dat tweede jaar heb ik dat meegemaakt: toen de play-offs bezig waren, was ik niet meer op mijn scherpst.’

Had het een effect op je spel?

RYAN: ‘Yeah. Jullie zagen het niet, maar als ik uit bed kwam en naar training moest, of naar de wedstrijd, had ik zoiets van: neen, ik wil weer gaan slapen! Het leek plots zo veel moeilijker om te blijven gaan, moeilijker om me te concentreren. Ik sliep ook heel slecht. Toen heb ik moeten leren op training wat gas terug te nemen. Bij Valencia is de keeperstrainer eerder voor kwaliteit dan kwantiteit. Bij technische oefeningen misschien slechts twee tot vier ballen. Ik zou er in Brugge altijd acht tot tien hebben gedaan, de hartslag omhoog jagend, voelen dat je werkt. Klinkt stom, maar ik dacht: als ik niet hard genoeg werk, gaat dat ten koste van mijn wedstrijd.’

Het bracht je waar je nu bent, stom is het niet.

RYAN: ‘Yeah, dat is de controlefreak in mezelf. Ik ben iemand die vindt: zonder hard werken bereik je niks. Maar goed, dit is een grote club, die ook veel wedstrijden speelt. Misschien gaat de keeperscoach ervan uit dat de wedstrijden het belangrijkst zijn en dat er straks veel komen. We werken hard en correct, maar doen het fysieke minimum. Wie ben ik om met hem in discussie te treden als hij met Iker Casillas werkt, Pepe Reina, David De Gea… Maar hij zegt zelf ook: misschien heb ik het wel volledig verkeerd.’ (lacht)

Misschien heb jij het wel nodig om je goed te voelen?

RYAN: ‘Dat zegt hij ook: elke keeper is anders. Dus tast hij nu af hoe ik ben. Hij observeert me de hele tijd om te zien welke details nog beter kunnen.’

Wat vindt hij van je kwaliteiten?

RYAN: ‘Op het WK hebben we tegen Spanje gespeeld en hij vertelde me dat hij toen al tegen Casillas en Reina zei hoe goed hij me als jonge doelman vond.’

Kijk, uiteindelijk dan toch nog iets goeds uit dat WK, waar jij vooral somber op terugkeek.

RYAN: ‘De eerste helft van de match tegen Spanje was wellicht wel mijn beste daar. Achteraf bekeken was het een leerproces, leren presteren. Ik wilde daar de hero zijn, méér betekenen voor de ploeg, en dat is niet gelukt. Wellicht snapte hij dat een jonge doelman zonder Europese ervaring, voor het eerst op dat niveau, nog alles moet leren, met ups en downs. Nu snap ik dat allemaal ook beter, maar de ontgoocheling dat ik toen niet aan de verwachtingen kon voldoen, overschaduwde dat in een eerste fase.’

Analyseerde je de tegenstander te diep, te intens?

RYAN: ‘Misschien wel. Daar moet je evenwicht vinden. Voetbal is geen boek, ik kan onmogelijk het script van een match vooraf schrijven. Er zullen altijd dingen gebeuren waarop ik niet heb getraind. Maar tegelijk probeer je vooraf zo veel mogelijk te weten. Leren is studeren, hier misschien nog meer dan in Brugge. Daar bespraken we voor de wedstrijd vooral de strafschoppen. Bij de nationale ploeg en hier gaan ze iets dieper, tonen ze me nog meer clips van tegenstanders, om ze beter te leren kennen.’

LIEVER GEEN ORANJE

Kijk je uit naar Messi en Ronaldo?

RYAN: ‘Wie zijn dat?’ (lacht luid)

Hoe leuk is het om Gent te treffen in de Champions League?

RYAN: ‘Ik zat te duimen tijdens de loting. Terug naar België, tegen Gent! Ik ben er beroepshalve, of ik tijd zal hebben om vrienden te ontmoeten valt af te wachten. Maar ik heb nog wel een eitje met Gent te pellen. I dislike them. Omdat ze ons klopten, de titel van ons afpakten. Ik hoop dat we winnen, uiteraard voor Valencia, maar ook een beetje voor Brugge.’

Klopt het dat je na het WK niet meer in het oranje wilde spelen? Dan ben je bij Els Taronges, ‘de appelsientjes’, aan het verkeerde adres?

RYAN: ‘Maar neen, wie zegt dat? Jan Van Steenberghe, de Brugse keeperstrainer? Ik weet niet waar hij dat haalde. Ik heb ooit wel eens gezegd dat ik liever geen oranje droeg tijdens de wedstrijd, maar dat is omdat ik liever in rood of geel speel. Dat had niks te maken met Nederland. (lacht) Als ik niet meer zou willen spelen in de kleur waarin ik een fout maakte, zal ik naakt op het veld moeten, want in elk shirt ben ik al wel eens in de fout gegaan.’

Naakt ga je alleen als je kampioen wordt?

RYAN: ‘Ja. Ze vroegen op de presentatie of ik mijn lichaam wilde laten zien. Ik zei toen: alleen als we kampioen worden. Er was 6000 man op de voorstelling. Zesduizend! Je weet dat het een grote club is en ik verwachtte ook wel iets groots, maar de ontvangst voor de thuiswedstrijd tegen Monaco, fans die rockten rond de spelersbus… Dan pas realiseer je je hoe groot de club is. Meer kinesisten, meer dokters, meer staf, allemaal wat meer.’

Kijk nog even terug op vorig seizoen. Wat liep er mis in de play-offs?

RYAN: ‘Het is moeilijk om daar de vinger op te leggen. Een combinatie van vermoeidheid, blessures bij sleutelspelers en uiteindelijk niet meer goed genoeg zijn, denk ik. Ik zoek geen excuses, maar vlak voor de start van de play-offs waren er twee vrije weekends: de bekerfinale en een interlandbreak waarin spelers van Brugge en Anderlecht verplichtingen hadden. Gent had twee weken om te verfrissen, wij niet. Europees spelen is niet slecht, maar het helpt de teams niet in een systeem waarbij de punten worden gehalveerd. Maar het is wat het is, op het einde waren we gewoon niet goed genoeg.’

DOOR PETER T’KINT IN VALENCIA – FOTO’S BELGAIMAGE

‘Atlético is ook tussen Barcelona en Real Madrid geraakt, twee jaar geleden. Waarom zou dat Valencia niet lukken?’ MATHEW RYAN

‘Ik hoop dat we winnen tegen Gent. Uiteraard voor Valencia, maar ook een beetje voor Brugge.’ MATHEW RYAN