Hoe zou het nog met onze Belgen in de Premier League zijn? Tussen twee interlands in op bezoek in Manchester, in het spoor van Sporting Telenet, waar de show in het Etihad wordt gestolen door een verfijnde muzikant.
Al twintig jaar komt hij naar wedstrijden van de Premier League, commentator Wim Heidbüchel. De laatste jaren zo vaak in Manchester, hoofdstad van het Engelse voetbal, dat hij op de luchthaven al de oude man die er steevast bij de douane staat, herkent. Een van de geluidstechnici in het Etihad Stadium liet hem onlangs weten dat hij van alle commentatoren al het langst het Engelse voetbal volgt. Gemiddeld twee wedstrijden per weekend, tot eind vorig seizoen zelfs drie, want toen gaf hij ook nog commentaar op maandagavond. Dat zijn wat kilometers op de teller, dit is een man die kennis van zaken heeft.
In het vliegtuig dat ons naar deze telkens weer veranderende en steeds modernere stad brengt, zit er nog eentje met veel kilometers: Vital Borkelmans. Klaar voor zijn eerste opdracht van een week die hem achtereenvolgens naar Liverpool, Lokeren, Birmingham, Rome, Anderlecht en Glasgow zal leiden. Dat zijn veel airmiles op minder dan een week, de bond neemt zijn scoutingopdrachten ernstig. Na 16 november, beloofde Borkelmans het thuisfront, zal hij iets meer aandacht kunnen hebben voor hen.
Allemaal kijken we uit naar het duel tussen Manchester City en Tottenham Hotspur, een match waarop nog een andere scout van de nationale ploeg aanwezig is. Borkelmans gaat zelf naar het duel Lukaku-Benteke.
Het voorbije seizoen stond de match tussen Kompany aan de ene kant en de Belgen Chadli–Dembélé–Vertonghen aan de andere kant steevast garant voor een pak goals. In Manchester werd het 6-0, in Londen 1-5. In de laatste zes onderlinge duels werd 30 keer gescoord, een gemiddelde van vijf. Het is vandaag voor Citycoach Pellegrini, een Chileen, de derde ontmoeting met de Spurs en voor de derde keer zit er een andere coach in de andere dug-out. Vorig seizoen André Villas-Boas en Tim Sherwood, nu Mauricio Pochettino, na Osvaldo Ardiles pas de tweede Argentijnse coach in de Premier League.
Pochettino, uit Santa Fé, is er eentje uit de Bielsaschool. In Frankrijk, waar Marcelo Bielsa Marseille weer hoogtepunten laat beleven, weten ze inmiddels wat het is. Veeleisend, vooruit verdedigen, veel pressing, spektakel, aanvallend voetbal. Het was de Argentijnse wijsgeer die Pochettino, een centrale verdediger, bij Newell’s lanceerde. Later zou Pochettino in Europa komen voetballen, in Spanje (Espanyol) en Frankrijk (PSG en Bordeaux). Gewoonlijk gaan Argentijnen dan terug naar hun land, om daar hun eerste stappen als trainer te zetten. Pochettino niet, die bleef hangen in Europa. In zijn thuisland vinden ze hem daarom een “Europese trainer”.
Inzet, omschakeling en verticaliteit zijn ’s mans ding. In Spanje won hij ooit – verrassend – in zijn beginperiode met Espanyol in Camp Nou bij de stadsgenoot. Hij haalde zijn club uit de kelder van het klassement en parkeerde ze in de subtop. In januari 2013 kreeg hij in de Premier League een kans, bij Southampton, na jaren sukkelen bij gebrek aan geld teruggekeerd op het hoogste niveau.
Pochettino maakte er indruk, zelfs de ervaren Alex Ferguson loofde hem en signaleerde de kwaliteiten van zijn ploeg. De pers vond hem een rare vogel, die steevast een vertaler meebracht naar persconferenties. Pochettino sprak zelf voldoende Engels, maar het stelde hem in staat lastige vragen te vermijden. Eind mei stelde Tottenham hem aan als derde trainer in één jaar, als tiende sinds 2001. Zijn taak: de ploeg een CL-ticket bezorgen. Ook: de spelers die vorig jaar met de transfercenten van Gareth Bale werden binnengehaald, beter laten renderen. Dan werd met name gekeken naar de spitsen Roberto Soldado en Eric Lamela. De eerste een Spanjaard, de tweede een Argentijn.
Beiden hadden een zeer moeilijk eerste jaar achter de rug, met amper goals. Voorzitter Daniel Levy, die naast voetballeider ook zakenman is, heeft altijd oog voor doorverkoop. Van Soldado (29) kon hij niet veel meer maken, maar Lamela, 22 en weggehaald bij Roma, moest wel nog iets kunnen opleveren. Als zijn integratie tenminste lukte. Toen vorig seizoen een journalist aan Tim Sherwood vroeg hoe het met de Engelse lessen van de Argentijn zat, antwoordde die: qué? Zelf kreeg Pochettino van de club trouwens de wenk die vertaler maar achterwege te laten. Intern is de staf zogoed als volledig Latijns, maar naar buiten uit moest Engels de voertaal zijn, ordonneerde Levy.
Etihad
Als de taxi ons afzet voor het Etihad, blinkt in de verte het nieuwe oefencomplex van City. De hemel is nog grijs, het waait flink, maar af en toe breekt de zon even door. Ruim 260 miljoen euro heeft het gekost, state of the art, anders kan je de nieuwe oefenvelden van City niet omschrijven. Zeventien in totaal, met fitnesszaal, restaurant en slaapgelegenheid voor de dode momenten tussendoor. “Als je hier bent, wil je nog amper naar huis”, zegt Bacary Sagna, in afwezigheid van Pablo Zabaleta vandaag rechtsachter. Voor het eerst dit seizoen heeft City zich er helemaal op een competitiewedstrijd voorbereid.
Anderhalf uur voor de start van de match zoeken we de commentaarpositie op. Hoog in de nok van het dak, de wind giert door de microfoon. Vergeleken met vorig jaar is het al iets beter, er is een beetje plastic om de ergste windstoten tegen te houden. Maar, zo zegt de geluidsman, volledig dichtmaken mag niet, de wind moet door het stadion kunnen razen om de grasmat goed te houden. Omdat het weer al bij al meevalt, deert het niet, maar in februari kan het hier ijzig koud zijn. Gerard Houllier zat hier vorig seizoen te klappertanden en te bibberen, helemaal in elkaar gekrompen.
Manchester City-Tottenham is de early kick-off. Dat betekent starten om kwart voor een, lunchtijd. Het is ook te merken aan de sfeer vooraf. De spelers beginnen in een nagenoeg leeg stadion aan hun opwarming. Ze zijn nochtans met ruim 45.000, de fans, maar ze komen pas iets voor de aftrap piepen, net op tijd om Blue Moon te zingen, de klassieker waarmee hier elke partij begint. Negentig minuten later – op het scorebord staat dan 4-1 – zullen ze ook vijf minuten voor het einde van de match al massaal het stadion hebben verlaten. Geen ereronde hier. Wim Heidbüchel heeft het Engelse voetbalpubliek in twintig jaar Premier League helemaal zien veranderen. Het is posh geworden. Iedereen zit, de intensiteit is weg. Het is beschaafd entertainment, van hoog niveau weliswaar.
Tottenham, dat voor de aftrap van deze wedstrijd maar een van zijn voorbije zes wedstrijden heeft kunnen winnen, zit na afloop alweer in het verliezende kamp. In de basis start maar één Belg: Nacer Chadli. Bezig aan een goed seizoen, betrokken bij vijf van de negen goals die de Spurs tot dusver in de Premier League maakten. Topschutter met vier doelpunten, aanbrenger van één.
De Spurs voetballen in Manchester leuk, in een 4-2-3-1, met in de spits Soldado en in zijn rug drie nummers tien, die mogen zwerven. Chadli start links, Eriksen centraal en Lamela rechts, maar hun taak is voor verwarring zorgen, switchen. De eerste kans van de match is voor de bezoekers, maar de jonge Mason verknalt ze.
Mason (23) krijgt de voorkeur op Dembélé, onder Villas-Boas een vaste waarde op het middenveld. Pochettino is niet bang om jongeren een kans te geven en kiest voor een veel verticalere aanpak dan de Portugees, die meer speelde op balbezit. Maar: modern voetbal is omschakeling, en diepgang, iets wat Dembélé ook hier weleens wordt verweten, dat het allemaal niet snel genoeg gaat. Voor de Antwerpenaar lijkt het een moeilijk seizoen te gaan worden, op een middenveld waar de concurrentie hard is. Pochettino houdt ook van bikkelaars, en dat is Dembélé evenmin. Hij zal wel invallen na de rust en direct zijn kwaliteiten tonen: nauwelijks van de bal te zetten, een rustpunt. Maar als de Spurs eerst zelf een strafschop missen en City vervolgens de zijne wel omzet, kan ook hij met zijn kwaliteiten het tij niet meer keren.
Verrassend is ook de afwezigheid van Jan Vertonghen in de basis. Alhoewel, dat is niet de eerste keer, Vertonghen zat ook al tegen West Brom op de bank. Toen Pochettino in het begin van het seizoen op zoek moest naar een nieuwe aanvoerder, koos hij evenmin voor onze landgenoot – voor velen een logische keuze, gezien diens persoonlijkheid – maar wel voor Younes Kaboul, een andere centrale verdediger. Hugo Lloris en Emmanuel Adebayor werden de twee vice, Vertonghen viel uit de boot.
Zaterdag verloor hij ook het ‘duel’ om een plaats naast Kaboul van de Argentijn Federico Fazio, een verdediger die de Spurs bij Sevilla weghaalden en die voor het eerst dit seizoen aan de aftrap kwam. Hij noch Kaboul kreeg evenwel grip op Sergio Agüero, nu Luis Suárez weg is in Engeland en Radamel Falcao nog op zoek is naar zijn beste vorm wellicht de beste spits op de Engelse velden (ook al denken ze bij Chelsea dat die eretitel Diego Costa toekomt). Als Fazio na de rust rood krijgt, mag Vertonghen invallen, maar ook hij ‘scoort’ niet bij Pochettino. Al te makkelijk draait Agüero rond onze landgenoot zijn vierde van de dag binnen. Gaat na Dembélé ook Vertonghen, een verdediger van de Nederlandse school, die graag anticipeert en op positiespel zijn duels wint, een moeilijk seizoen tegemoet? De toekomst zal het uitwijzen.
Een klein ploegje
City-Tottenham was niet alleen het duel der Belgen, met Vincent Kompany in een opvallend sobere rol, hoofdzakelijk verdedigend, en Chadli iets discreter dan in eerdere wedstrijden. City-Tottenham was ook een duel onder Zuid-Amerikanen. Pellegrini-Pochettino, Chili versus Argentinië. Lamela-Agüero ook, twee Argentijnse spitsen. De ene kreeg wat kansjes, maar verprutste die. De ander toonde zich ongrijpbaar.
Dat City in de stand moet achtervolgen op Chelsea (het verschil is nu 5 punten), heeft te maken met twee factoren: de moeizame start van Yaya Touré op het middenveld, en de blessure van Aguëro, die ook al de kansen van Argentinië op WK-winst hypothekeerde. Met Edin Dzeko heeft City weliswaar een sterk alternatief in de punt, maar Agüero is qua zuiverheid in de afwerking toch nog andere koek. Vrijwel vanuit stand opende hij zaterdag de score, Kaboul, Fazio en Vertonghen konden zijn wendbaarheid niet afremmen. Met negen goals, waarvan vier tegen de Spurs, hijst hij zich naast Costa op de plaats van topschutter. Het hadden er tien moeten zijn, maar de Argentijn miste nog een strafschop.
Voor de match vergeleek Pochettino hem met Mozart. Niet Beethoven, die was volgens de coach té chaotisch. Agüero is dat allerminst. Europees koppelde Pellegrini hem tegen Roma nog aan Dzeko, dit keer is Silva de assistent, met op de flank Navas als aangever. Qua verzameling van talent blijft de Premier League indrukwekkend. Met wat op de bank zit, kan je zo een ploeg maken die zelf ook meedraait op het hoogste niveau. Of het Europees zal volstaan, moet deze week nog blijken want na de 1 op 6 tegen München en Roma moet City in Moskou de volle buit halen om nog mee te blijven draaien.
Volgend weekend is er Manchester United-Chelsea, het weekend daarna Manchester City-Manchester United. Daarna weten we wellicht iets beter of de titelstrijd er eentje wordt tussen twee ploegen (City en Chelsea), dan wel of United zich in de strijd kan mengen.
De Engelse journalisten schuiven in elk geval alweer een nieuwe clash tussen coaches naar voren. Eerst had je Ferguson-Wenger, maar toen Arsenal wat weggleed als concurrent verminderde die scherpte. Daarna was er Mourinho versus de rest. En nu pookt men de tweestrijd tussen Pellegrini, vorig seizoen kampioen met City, en Mourinho op. Naar buiten uit lijkt hij een gentleman, Pellegrini, maar in hem schuilt duidelijk ook een vulkaan. Dat willen de Britten nog iets meer in evidentie zien.
In de aanloop naar het duel tussen City en Chelsea, op 21 september, lukte dat al goed. Toen noemde Mourinho de coach van City consequent Pellegrino (naar het water San Pellegrino), ook al hadden ze elkaar eerder in Spanje al wel vaker gekruist. Mourinho volgde de Chileen in Madrid op, hij kent maar al te goed diens juiste naam. Omgekeerd vond Pellegrini na afloop van het duel, dat op 1-1 eindigde, dan weer Chelsea maar “een klein ploegje”, dat slechts oog had voor verdedigen. Het “speelde zoals Stoke City”. En dat mag in Engeland, waar Stoke City onder Tony Pulis jarenlang ouderwets saai voetbal speelde, gerust als een belediging worden gezien.
Het duel was wel atypisch voor het Chelsea van vandaag, dat in andere wedstrijden voluit aanvalt. Zondag wordt het uitkijken of Mourinho ook op bezoek bij Louis van Gaal het weer zo aanpakt. In de coulissen kijken Mozart en co aandachtig toe. ?
DOOR PETER T’KINT IN MANCHESTER – BEELDEN BELGAIMAGE
Het Engelse voetbalpubliek is in twintig jaar tijd posh geworden. Iedereen zit, de intensiteit is weg.
Gaat na Dembélé ook Vertonghen een moeilijk seizoen tegemoet?
