Als Anderlecht straks vice-kampioen wordt, mag het zijn jeugd danken. ‘Dit is het moderne voetbal waar ik al lang naartoe wilde’, stelde Hugo Broos. Maar wat met Zetterberg ?
Het was een rustige week geweest, liet algemeen directeur Antoine Vanhove zondagmiddag zelfverzekerd op de radio weten. De zon stond de hele tijd hoog in het zwerk, de eerste grasmaaiers hadden hun werk gedaan, de eerste barbecues werden aangestoken, de lente was in de lucht. En dus had Club als aanloop naar de wedstrijd van de fair play een rustige opbouw gekend, ze hadden wat op het strand geoefend. Leuk als afwisseling, ontspannend, zegezeker, zelfverzekerd. Het thuisverlies tegen Charleroi was slechts een accident de parcours.
Iets te lang werd de strandwandeling zondagavond verder gezet, te weinig scherpte in de duels, te laks in het balbezit, te weinig inspiratie voorin. Zeker na de rust was het bij wijlenpijnlijk hoe een jong en dartel Anderlecht Brugse positionele en fysieke pijnpunten blootlegde. Club, dat voor één keer zelf nauwelijks een kans afdwong, slikte vijf goals. Het hadden er zes kunnen zijn, gaf Sollied achteraf toe, het gaf aan dat er serieus wat verkeerd liep. Vooral Clement zag alle kleuren van de regenboog tegenover een dartele Aruna of een lepe Jestrovic en er was terughalen van Simons naar de achterste vier nodig ter vervanging van Maertens om weer wat rust in de tent te krijgen.
Maar toen was het kalf al lang verdronken. Brugge liet alleen voor de rust heel even goeie dingen zien toen het een achterstand moest wegwerken. Een speelse actie van Aruna werd halverwege de eerste helft afgewerkt door de jarige Lovre. Dat was het sein voor de leider in de competitie om het moderne voetbal waar zij het patent op hebben en waar Broos in Brussel alleen maar kon van dromen op de mat te leggen. Hoge pressing leverde balbezit op diep op de helft van Anderlecht, dat er niet meer uitkwam. Alleen speelde Brugge quasi zonder spitsen om er een vervolg aan te breien en kwam de gelijkmaker, een kleine negen minuten na de goal van Anderlecht, er dan ook via regisseur Ceh, die zich eerst mooi vrij draaide van Junior, die een fout beging. De vrije trap draaide Ceh mooi binnen.
Zes minuten later stond Club evenwel opnieuw KO, met twee goals in twee minuten. Twee keer via Jestrovic, de antiheld uit de heenwedstrijd die eerst leep (met de hand, zag Verlinden als enige met zekerheid) een bal langs het uitgestoken been van Maertens in doel duwde en vervolgens door Maertens werd geveld toen hij uitstekend werd vrijgespeeld op weg naar doel. In Brugge kostte een val in het strafschopgebied hem nog rood, hier leverde wel een elfmeter op. Maertens kreeg geen kaart, rood had (opnieuw) gekund.
Brugge, laks en ongeconcentreerd, maakte nadien nog nauwelijks een vuist. Saeternes kwam Verheyen uit zijn lijden verlossen, maar deed nauwelijks beter, terwijl Smolders noch centraal, noch op de flank in de match zat. En Stoica (kon ook de bakens niet keren, evenmin als Serebrennikov, in de heenwedstrijd wel de sleutel. Brugge botste gewoon op een jong en dartel Anderlecht, dat voor de derde zondag op rij met het mes tussen de tanden op het veld moest om zijn tweede plaats te verdedigen. En met succes.
Mede door de omstandigheden – het wegvallen door een blessure van Vanderhaeghe – is Anderlecht de voorbije weken serieus verjongd. Kolar is 19, Junior 20, Lovre werd zondag 21, Baseggio nog steeds maar 24. Voorin is Aruna 22 en beresterk in een vrije rol sinds hij die kreeg tegen Panathinaikos, achterin Deschacht ook 22. De jeugd brengt een nieuw enthousiasme, technische creativiteit, doet frivole, speelse dingen en houdt anderzijds genoeg discipline om een geslepen, ervaren elftal als Brugge toch te doen kraken. Maakt nog foutjes ook, zoals Junior op de Brugse tegengoal, de verstandhouding op links is nog lang niet optimaal, en net voor zijn eerste goal van de competitie – de vierde van de avond – was Junior de bal gewoon kwijt, maar toch valt algemeen de beheersing en zeker de snelheid op.
Het verhaal van Lovre is typisch voor Anderlecht : vorige zomer nog op de transferlijst wegens niet goed genoeg, nu basisspeler. Het verhaal van Junior een sprookje : tot zijn zestiende, dat is dus tot vier jaar geleden, nog geen ploeg maar gewoon straatvoetbal op zijn pendeltochten tussen Kinshasa en Evere. Dan op basis van wat een scout zag en één training op de Heizel naar Neerpede gehaald, heel onzeker over zijn voetbaltoekomst en sterk overwegend om na zijn humaniora nog avondschool industrieel ingenieur te doen. Iets achter de hand hebben, slim. Dan plots aanvoerder van de reserven, en nu een sleutelrol net voor de verdediging en inmiddels ook al belofte-international. Een intelligent baasje blijkt, iemand met een groter toekomst die – het huis houdt van nostalgie en draaide voor de aftrap nog eens het kampioenennummer – intussen al niet meer GabrielNgalula Mbuyi noch Junior heet, maar Charly. Naar Charly Musonda.
Vier zeges op rij heeft Anderlecht nu, de eerste serie van Hugo Broos, die net na de match plots schuld bekende. “Ik heb één grote fout gemaakt dit seizoen. Ik heb lang gezocht naar een systeem dat paste bij de spelers die hier aanwezig waren. Ik had het anders moeten doen, eerst een systeem, en dan na die keuze de spelersnamen invullen. Dat had ik veel eerder moeten doen.”
Moeten ja, maar ook kunnen ? Of had dat toen zijn kop gekost en wachtte hij tot de nood héél hoog was en het quit of dubbel leek ? Wat de Bruggeling vandaag weet, wist hij immers acht maanden geleden ook. Dat De Bilde en Crasson een aflopend verhaal waren, hij was genoeg gebrieft en zag zelf ook voldoende op training en in diverse tests. Maar toch greep hij na een aarzelende voorbereiding terug naar die namen en dropte hij ze in de ploeg. De Bilde sneuvelde als eerste, Crasson na het verlies in Moeskroen.
Pas na maanden puzzelen en schuiven lijken de puzzelstukken in elkaar te vallen. Jestrovic is, na een sterk jaareinde en een even zwak jaarbegin, eindelijk weer op niveau en staat dankzij een dicht rond hem zwervende Aruna ook niet langer op een eiland. Kolar is ook terug, zodat er een alternatief was voor de aanvallend sterke maar defensief niet zo hard werkende Seol. Aruna ontploft en laat zien waarom Vercauteren hem al jaren als eerste op zijn blad zet, en Baseggio is ook klaar kijkend en snel inspelend bezig aan een goeie reeks. Achterin klikt het ook weer tussen het centrale duo, terwijl Doll zich behelpt op rechts, al blijft het daar echt wel behelpen.
Net nu het klikt en Anderlecht klaar lijkt voor de komende rechtstreekse duels – twee keer uit – bij Lierse en Lokeren, legde het bestuur van paars-wit een serieus pad in de korf van zijn trainer door iemand als Pär Zetterberg voor twee seizoenen te laten tekenen. Geen cadeau voor een coach die op zijn zachtst gezegd niet direct een vurig pleitbezorger was van de terugkeer van de Zweed en zich nu diplomatiek achter de keuze van zijn president moet scharen.
Was het daarom dat Broos zondag zei dat hij “eerst voor het systeem zou gaan”, en dan pas de namen ? Een niet mis te begrijpen signaal dat hij straks de ploeg opstelt en zich niet meer laat leiden door namen of de vragen uit de tribune zoals dit seizoen ? Want als de coach van Anderlecht straks kiest voor een 4-4-2, waar moet Zetterberg dan spelen ? In steun van die ene spits ? Of op de positie van een middenvelder ? En is hij in het ene geval nog in staat tot die noodzakelijke versnelling, en in het andere tot werkkracht ?
Neen, het is geen cadeau, die Zweed. Net zoals het leiden van Club Brugge voor Michel D’Hooghe blijkbaar evenmin een cadeau is. Tweede wedstrijd als voorzitter en tweede nederlaag… Hij had het zich allicht héél anders voorgesteld.
door Peter T’Kint
Net nu Anderlecht klaar lijkt voor de komende duels, legde het bestuur een serieus pad in de korf van zijn trainer.
