Anne Callant heeft een bijzondere zoon en beleefde een bijzonder jaar, met hoogtes en laagtes. De moeder van Kevin De Bruyne vertelt zoals haar zoon voetbalt: zonder complexen, rechttoe rechtaan en met veel passie. ‘Elke keer als hij op zondagavond de deur dichttrok, stond ik in tranen.’
De titelmatch tegen Standard was voor Kevin een eerbetoon aan zijn overleden grootmoeder”, zegt Anne Callant, de moeder van Kevin De Bruyne. “Daarom wilde hij na die botsing met Mangala écht niet van het veld, ook al was hij volledig groggy in het laatste kwartier en zag hij alles dubbel. Vercauteren heeft het hem drie of vier keer voorgesteld, maar dan komt Kevins wilskracht boven: ‘ No way dat ik hier van het veld stap …’
“Na de match heeft het een uur geduurd vooraleer Kevin door het feestgewoel bij ons is geraakt. Het was heel emotioneel, we stonden allebei in tranen. Zijn shirt was kletsnat van het zweet en de champagne, maar toch pakte hij mij stevig vast. Alles van het voorbije jaar kwam op dat moment terug naar boven: de mooie, maar ook de minder mooie momenten. Ik heb zijn truitje van die avond gekregen en dat ga ik voor altijd bewaren. Kevin is geen jongen die je om de twee minuten zal zeggen dat hij van je houdt, maar als hij je vastpakt, dan voel je wel dat het met heel zijn hart is.”
De moeilijkste weg
Kevin De Bruyne is veertien jaar oud als hij de jeugdwerking van Gent achter zich laat en kiest voor Genk, op meer dan 150 kilometer van zijn ouderlijk huis in Drongen. “Sinds zijn kindertijd neemt hij grotendeels zelf zijn beslissingen”, legt zijn moeder uit. “Hij vroeg ons wel om raad, luisterde naar ons advies, maar maakte zelf zijn keuzes. Kevin had zijn plan vrij snel uitgestippeld: eerst twee jaar Latijn in het middelbaar, dan naar de topsportschool en op zijn achttiende wou hij profvoetballer zijn. Toen hij zich bij AA Gent niet meer goed voelde, zijn we gaan kijken in Anderlecht en bij Club Brugge, allebei op minder dan een uur rijden. Kevin koos echter de moeilijkste weg en we konden hem niet tegenhouden. Ik weet nog dat hij in de auto stapte nadat hij in Genk een rondleiding had gekregen en zei: ‘Hier wil ik komen spelen.’
“Ik heb wel in angst gezeten toen hij naar Genk vertrok. Omdat er geen gastgezin beschikbaar was, zat hij de eerste maanden op internaat. Veel jongens van zijn leeftijd zouden dat waarschijnlijk niet aangekund hebben. De warmte van thuis verlaten voor een andere school, een andere voetbalgroep, en eigenlijk ook wel een andere taal. Iedere zondag als hij opnieuw vertrok naar Genk, stond ik met tranen in de ogen. Maar pas als de deur dichtging, begon ik te schreien. Ik wou niet dat Kevin mijn verdriet zag.
“Het voetbal en de school vielen mee in Genk, maar op het internaat was hij niet gelukkig. Het was een massa-internaat, met kinderen van wel tien Limburgse scholen. Hij leerde de andere leerlingen amper kennen, want tijdens de ontspanningsmomenten was hij gaan trainen. En als hij dan om negen uur ’s avonds op het internaat aankwam, moest hij meteen naar zijn kamer. Er bestond zelfs een regel waardoor hij niet naar het toilet mocht gaan tussen negen en tien … Ik wil dat internaat geen gevangenis noemen, maar het regime was er niet goed voor Kevin. Als ik hem dan ’s avonds eens opbelde en ik hoorde de chaos en het lawaai op de achtergrond, dan brak mijn moederhart. Ik begon toch te twijfelen: moest ik mijn kind niet zelf opvoeden? Ik wou Kevin beschermen, maar dat kon niet.
“We hebben Kevin na een paar maanden gevraagd of hij niet liever terug naar huis zou komen, maar dat wilde hij niet. Hij is een doorbijter. Zijn besluit stond vast: zelfs als Genk geen gastgezin voor hem zou vinden wilde hij blijven. Als hij dus nog vier jaar op dat internaat moest zitten om zijn droom te kunnen waarmaken, dan was dat maar zo.”
24 uur Kevin per week
Na een half jaar regelde Racing Genk toch een gastgezin voor De Bruyne, maar met dat eerste gezin het klikte niet echt. “We waren enorm geschrokken toen we na twee jaar hoorden dat Kevin daar eigenlijk niet langer welkom was”, herinnert Anne zich. “We zijn dan koortsachtig op zoek gegaan naar een nieuw gastgezin. Kevin zat in zijn voorlaatste jaar van het middelbaar en we wilden absoluut dat hij zijn diploma haalde. Het is een slimme jongen, maar op het vlak van zijn studie kon hij nogal lui zijn. Ik heb zelf nog even overwogen om desnoods een jaar naar Genk te verhuizen, terwijl mijn man dan hier in Drongen bij Stephanie, Kevins jongere zus zou blijven.
“Gelukkig bleek dat niet nodig, want hij kon terecht bij de familie Monissen. Een heel warm gezin, iedereen beschouwde Kevin daar als een eigen zoon of broer. Ik ben die mensen daar heel dankbaar voor. Toch moet ik eerlijk bekennen dat ik af en toe wat gezonde jaloezie koesterde. Ik zag dat Kevin daar veel plezier maakte, er hangt een joviale en speelse sfeer in dat gezin. Ideaal voor Kevin, maar automatisch wil je als moeder ook deel uitmaken van die leuke momenten. Aan de telefoon hoor je bijvoorbeeld dat Kevin fondue aan het maken is en met Sonja de groenten aan het schoonmaken. Op zo’n moment denk je wel: als hij nu thuis was, zou hij met mij bezig zijn … Het gemis bleef sluimeren.
“De voorbije vijf jaar zagen we Kevin amper één dag per week. Op weekdagen ging hij naar school in Genk en ook de zaterdag bleef hij daar voor de wedstrijd. Wij hadden hem enkel van zaterdag- tot zondagavond bij ons. In die 24 uur moest alles gebeuren: slapen, eten, nog eens zijn oude vrienden zien, vertellen hoe het ging op school en in de ploeg … We kwamen vaak tijd te kort. Je wilt in die weinige uren genieten van je zoon en hem je liefde tonen, maar tegelijk was de zondag ook het enige moment waarop je streng kon zijn en eens serieus praten als er dingen verkeerd liepen. Ik heb Kevin niet geleidelijk zien opgroeien. Hij is hier weggegaan als mijn kleine spruit van veertien en stond hier plots terug als een volwassen man.”
Met de bende naar Chersonissos
“Door alles wat Kevin al heeft meegemaakt, vind ik hem behoorlijk rijp voor zijn leeftijd. Hij weet heel goed wat hij wil en doet er alles voor om zich te bewijzen. En toch, er zijn nog steeds twee verschillende Kevins: op het veld heel gefocust, heel verbeten, maar daarnaast blijft hij echt wel speels: spetteren met de afwas, plotseling in mijn nek bijten, een beetje plagerig doen … ( lacht)
“In januari is hij alleen gaan wonen op een appartementje in Genk. Eigenlijk is dat vrij vroeg op zijn negentiende, maar hij trekt zijn plan. Het is de ideale tussenstap met het oog op een eventuele transfer naar het buitenland. Het is beter dat hij eerst in België voor zichzelf leert zorgen dan in een ander land. Zelfs de was doet hij nu al grotendeels zelf. Strijken doe ik wel nog, maar dat is amper nodig. Kevin draagt toch bijna niets anders dan trainingspakken. ( lacht)
“Voor de keuze van het appartement en de meubels heeft hij ons wel carte blanche gegeven. Enkel zijn tv en zijn homecinema wou hij zelf kiezen. Voor iemand van zijn leeftijd is het heel wat om al een volledig afgewerkt en geïnstalleerd appartement te hebben, maar dat beseft hij wel. Ondanks zijn mooi loon vindt Kevin veel zaken nog steeds duur. Oudere ploegmaats die duizend euro uitgeven bij een avondje stappen, daar heeft hij het bijvoorbeeld moeilijk mee.
“Kevin zit gelukkig in een goede vriendengroep. Gewone jonge gasten als Jelle Vossen, Dimitri Daeseleire, Thibaut Courtois … Ze spreken veel af samen, maar doen geen gekke dingen. Kevin zou wel- eens een cocktail drinken, maar bier lust hij totaal niet. Uitgaan is nooit echt een prioriteit geweest voor hem. Dit weekend is hij op reis vertrokken met die bende, naar Chersonissos op Kreta. Ze amuseren zich, maar zijn wel verantwoordelijk. En – ook niet onbelangrijk – ze hebben allemaal een vaste vriendin. Caroline, de vriendin van Kevin, is een heel lief meisje en ze doen het goed met elkaar. Ze heeft nog op hoog niveau getennist bij de jeugd en weet dus dat een topsporter veel zaken moet laten. Ze beseft ook dat Kevin altijd voorrang zal geven aan zijn carrière. Caroline zal misschien negentig procent krijgen, maar het voetbal zal altijd honderd procent krijgen.”
Ingestort in Engeland
Het veroveren van de landstitel is het orgelpunt van het jaar waarin Kevin De Bruyne definitief doorbrak. Toch verliep vorig seizoen niet altijd rimpelloos voor de flitsende middenvelder. “Op een woensdag in oktober belde Kevin me ’s morgens op om te zeggen dat ze klierkoorts hadden vastgesteld in zijn bloed”, zegt Anne. “Hij liep al weken vermoeid rond en zowel zijn zus als ikzelf hebben ook klierkoorts gehad, dus we schrokken niet echt. Twee dagen eerder had ik echter ook telefoon gekregen van mijn vader, om te zeggen dat het niet zo goed ging met mijn moeder. Ik voelde me heel gewrongen: Kevin zat in Genk, mijn moeder in Londen, en allebei hadden ze mij nodig. Diezelfde dag nog kreeg ik telefoon dat mijn mama overleden was.
“Mijn man heeft Kevin ’s avonds op de hoogte gebracht. Hij was toen bij zijn vriendin thuis en heeft daar staan wenen als een klein kind. Kev wist niet wat hem overkwam, zijn wereld stortte in. Hij wilde per se meteen naar huis komen en de ouders van Caroline waren zo lief om hem vanuit Limburg naar Drongen te voeren. Hij kwam thuis en je zag aan zijn ogen dat hij compleet leeg was. Kevin heeft altijd een goede band gehad met zijn grootouders. Ze kwamen geregeld naar België en waren heel begaan met onze kinderen.
“Ik vertrok de volgende dag naar Engeland om mijn vader bij te staan. Kevin wou per se mee met mij, hoewel iedereen hem die vermoeiende trip afraadde. Hij had het inderdaad lastig, zeker toen hij op de trein nog eens herkend en aangeklampt werd. Toen we in mijn ouderlijk huis aankwamen, is hij echt ingestort. Hij sliep twintig uur per dag, had enorm veel koorts en baadde ’s nachts in het zweet.
“Heel mijn familie was daar en de sfeer was bedrukt. Maar door het zorgen voor Kevin had ik wel een afleiding voor mijn verdriet. Ik waakte bij zijn bed, hielp hem waar mogelijk en was eigenlijk gewoon blij dat ik bij hem was. Er zijn voor hem, als mama kunnen zorgen voor je zoon, dat had ik al die jaren enorm gemist. Het klinkt misschien vreemd, maar ik had op dat moment het gevoel dat mijn overleden mama die zorg voor Kevin ook mee deelde.
“Hoewel ik hem veel heb moeten missen, ben ik toch enorm trots op Kevin. Ik zie dat hij zijn droom waarmaakt en dat maakt me gelukkig. De grootste trots haal ik niet uit zijn voetbalprestaties, maar wel uit zijn persoonlijkheid. Na de winterstage in Turkije vroegen ze aan een materiaalman van Racing Genk wat hij vond van de spelersgroep. Zijn antwoord was dat het stuk voor stuk heerlijke en lieve gasten zijn om mee te werken, maar dat de crème de la crème Kevin De Bruyne is. Als ik zoiets hoor, dan gloei ik van trots. Nog zo veel meer dan wanneer hij een fantastische goal maakt.”
DOOR BREGT VERMEULEN – BEELDEN REPORTERS
“Zijn carrière gaat voor alles. Zijn vriendin Caroline zal misschien negentig procent van Kevin krijgen, maar alleen voetbal krijgt honderd procent.”
