Hoe zou het nog zijn met Adekanmi Olufade? De aanvaller van AA Gent speelde dit seizoen amper 23 minuten en slijt zijn dagen met revalideren. Dat zijn carrière erop zit, gelooft hij niet.

Twee dagen na het interview zal de Togolese nationale ploeg zich uit de Afrika Cup terugtrekken na een dodelijke aanslag op de spelersbus. Maar één Togolese international uit onze eerste klasse moest het toernooi zo al aan zich voorbij laten gaan: Adekanmi Olufade. Terwijl nagenoeg de hele Gentse kern fit raakte, prijkt de spits al maanden niet meer op het wedstrijdblad.

Adekanmi Olufade: “In november 2007 ben ik geblesseerd geraakt. Ik dribbelde op training Kenny Thompson, die mij tackelde, en bij het ontwijken ben ik slecht neergekomen. ’s Anderendaags zag ik dat mijn knie gezwollen was. Daarop zijn echografieën genomen en hebben ze gezien dat mijn meniscus geraakt was. Bij de operatie stelden ze vast dat ook het kraakbeen geraakt was en werd het schoongemaakt. Maar sinds die operatie heb ik geen wedstrijd of training zonder pijn afgewerkt. Ik slikte elf maanden pijnstillers ’s morgens en ’s avonds. Ik dacht: het zal wel overgaan, maar er kwam almaar vocht in mijn knie.

“Het is een kraakbeenletsel, zeiden ze telkens. Maar na een wedstrijd of een zware training was het iedere keer hetzelfde: vocht in mijn knie. Dat bleef maar duren, dus ik vroeg wat nu eigenlijk het probleem was, maar ze slaagden er niet in dat te vinden. Ze kwamen telkens vertellen dat het een kraakbeenletsel was.

“Op een gegeven moment heb ik beslist dat ik te veel vertrouwen heb gehad in onze dokters en kinesisten, quoi. Er zijn fouten gemaakt. Ik had er genoeg van om telkens een wedstrijd te spelen, drie, vier weken te stoppen omdat mijn knie gezwollen was, weer spelen en drie, vier weken stoppen … Bij elke explosieve beweging liep ik spierverrekkingen of -scheuren op. Op den duur moesten ze vóór een wedstrijd al het vocht uit mijn knie trekken opdat ik zou kunnen spelen. Toen heb ik op een gegeven moment gezegd: stop er maar mee, het is tijd dat ik elders ga.

“Ik heb mij dan in oktober van vorig jaar laten behandelen bij de kine van Rijsel – die ik goed ken en die mij naar Lieven Maesschalck en dokter Koen Lagae heeft doorverwezen. Daar kreeg ik na een echografie te horen dat er inderdaad een probleem was met het kraakbeen en dat het schoongemaakt moest worden. Dus ik moest opnieuw geopereerd worden. Er zat ook een botje niet goed, maar dat was al van bij mijn geboorte. Maesschalck had ook aan mijn knie gevoeld en gezien dat mijn spieren afgenomen waren – ik kon zelfs mijn been niet meer strekken.

“De dokter van AA Gent vertelde mij eerder dat ik met voetbal moest stoppen, dat was, met het probleem dat zij zagen, beter, vonden ze. Mijn wereld stortte in. Toen wist ik zeker dat ik mij elders wou laten bekijken. Gent heeft het mij slechter voorgesteld dan het was: dat mijn knie om zeep was en ik moest stoppen. Dat vond ik erg. Gelukkig heb ik dat niet geloofd, of mijn carrière zat er nu al op.

“Stel je voor: de operatie is de mist in gegaan en dan komt iemand die je elf maanden hebt vertrouwd je zeggen dat je moet stoppen. Als iemand zoiets overkomt, is dat verraad, denk ik. Dat deed pijn. Er is in die elf maanden geen dag voorbijgegaan dat ik heb gevraagd of er geen oplossing voor was. Maar een andere dokter of kine mocht ik van de club niet opzoeken.”

Wakker schudden

“Toen ik ben opgeroepen voor de nationale ploeg was ik verplicht om mij ginder te laten onderzoeken om zeker te zijn dat ik niet kon spelen. Volgens de FIFA moet de dokter van de nationale ploeg die vaststelling doen dat je echt geblesseerd bent. Van de club mocht ik naar Lomé, van zaterdag tot dinsdag. Maar toen ik dinsdag terugkwam, hadden ze twintig procent van mijn loon afgehouden?! Dat begrijp ik dus niet.

“Ze hebben de maand november niet uitbetaald en ik wacht ook nog op mijn loon van december. Als ze mij drie maanden niet betalen, ben ik een vrije speler en dan stap ik naar het TAS ( het internationaal sporttribunaal, nvdr) om me mijn resterend contract, tot 2011, te laten uitbetalen. Ook de echografieën en de MRI die ik tijdens die elf maanden revalidatie heb moeten laten nemen, hebben ze van mijn loon afgehouden. Stel je voor! Dat een club dat niet betaalt, is onbegrijpelijk. Ik heb alle papieren bijgehouden om naar het TAS te gaan. Het is jammer dat het zover moet komen dat je ze als speler zo wakker moet schudden.

“Hoe kunnen ze mij dan zeggen dat het een ziekte, une maladie is, als ik geblesseerd ben geraakt op training? Dat heb ik nog nooit gezien! Vorig seizoen heb ik negen keer gescoord van augustus tot november. Iedereen was tevreden en nu ik ineens geblesseerd ben en de ploeg het goed doet, komen ze zeggen dat het une maladie is. Dat had de dokter bewezen, zei de manager, maar volgens mij hebben ze hem onder druk gezet.

“Maar de nieuwe operatie is ondertussen gebeurd en, kijk, sinds twee maanden ben ik aan de beterhand nu. Ik heb mijn spieren terug en er komt geen vocht meer in mijn knie. Ik ben nu echt tevreden: ik heb weer een goed gevoel. Ik heb weer hoop gekregen. Lagae en Maesschalck, die ik uit eigen zak betaald heb, hebben mij mijn geluk teruggegeven. Ik wil weer spelen. Nog twee weken en ik kan beginnen te trainen, want er heeft een enorme evolutie plaatsgevonden. Ik ben pas 30 geworden, dat is nog niet oud, ik kan nog zes, zeven jaar spelen, dus ik ben ongelooflijk gemotiveerd om hen die beweren dat mijn carrière erop zit het tegendeel te bewijzen.”

door raoul de groote beelden: reporters

AA Gent heeft twee maanden loon niet uitbetaald.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content