Twee maanden na de breuk met Kim Clijsters popelt Carl Maes om weer aan de slag te gaan. Aanbiedingen zat. Net als zijn vroegere pupil heeft de Limburger snel naam gemaakt in de tenniswereld.

In een ver en veelbelovend verleden deelden CarlMaes en ondergetekende een jaar lang lief en leed op de gewestelijke training. Echter niet altijd met dezelfde overgave. Hij was dan ook niet compleet tennisgek. Op een keer lieten we onze tegenzin zo hard blijken, dat de trainer de baan verliet en vol onbegrip de bar indook.

Carl Maes relativeerde toen al het hele tennisgebeuren, en hij is dat blijven doen. Ondanks de ‘raketcarrière’ van zijn poulain Kim Clijsters bleef hij stevig met beide voeten op de grond staan. Met zijn no-nonsense aanpak en een ‘recht voor de raap’-mentaliteit, die je zelden tegenkomt in het opgefokte tennismilieu, trok hij de aandacht van zowel bonzen als speelsters. Hij probeert nu de link te worden tussen deze vaak met tegenstrijdige doelstellingen kampende groepen. Busines Advisor voor de WTA zal één van zijn tijdsbestedingen worden de volgende jaren; wat het andere wordt is nog een open vraag.

Laten we het eerst maar eens hebben over wat voorbij is. Hoe kijk je terug op je breuk met Kim ?

Carl Maes : Mijn samenwerking met Kim Clijsters kan je bestempelen als een droom die is uitgekomen. Je kan je als coach niet veel beter wensen. Er zijn maar weinig collega’s die van jongs af aan bij de opleiding betrokken zijn en daar ook nog eens in een later stadium de vruchten van kunnen plukken. Op dat vlak kan ik de hele rit enkel maar als ’tof’ bestempelen.

Je hebt ook geen negatieve ervaringen gekend. Niet echt de jungle van de kleine toernooien moeten opzoeken om door te stoten.

Ze heeft die toernooitjes wel gespeeld, hoor, maar ze is daar allemaal zo snel doorgevlogen. Het duurde nooit langer dan vier toernooien voor ze opschoof naar een hogere categorie. Op die korte tijdspanne heb ik voor mezelf als trainer toch voldoende uitgemaakt wat de criteria zijn om tot een bepaald circuit te behoren. Ik kan nu redelijk rap het kaf van het koren scheiden, op alle niveaus.

Vanaf het eerste moment had je dus door dat je de toekomstige wereldtop in handen had ?

Kim heeft in België altijd al, samen met Justine Henin trouwens, een ongekende suprematie gehad. Dat was nooit eerder vertoond in de jeugdcategorieën. Al gauw bleek dat ze ook op de internationale toernooitjes onder twaalf en veertien jaar met iedereen de vloer aanveegde. Enfin, niet continu, maar ze was vaak bij de besten en dan is het enkel een vraag of ze kan doorgroeien.

Haar voorbeeldige mentaliteit kwam ook al snel tot uiting. Toch belangrijk op zo’n jonge leeftijd, zo gefocust bezig zijn met tennis.

Absoluut. Dat kan je ze als trainer niet meegeven, dat is iets van huize uit. Ik denk dat het bij Kim in grote mate aangeboren is. Er zijn een heleboel dingen waar ze zich minder goed op kan concentreren, maar als het op een tennisbaan in de derde set 5-5 werd, sloeg zij altijd net iets dichter bij de lijnen en kon ze net dat tikkeltje meer. Als je dat ziet als coach, kan je maar best heel dicht in de buurt blijven ( lacht).

Dit was dus een perfecte samenwerking. Of had je graag enkele zaken anders gezien ?

Nee. Gezien de persoon die Kim nu is, lijkt het mij dat mijn werk grotendeels af was. Met Kim werken was als met een raspaard omgaan. Dat doe je anders dan met een werkpaard. Hiermee wil ik niet gezegd hebben dat Kim niet werkte, maar je hebt gewoon meer inbreng, meer input, met iemand waarbij het niet allemaal vanzelf gaat. Maar misschien is het ook juist mijn verdienste geweest, dat ik de dingen met Kim heb gedaan die ze nodig had, en de dingen gelaten die niet van belang waren. Soms moet je je vingers ook ergens vanaf kunnen houden ( lacht).

En de relatie met Lei Clijsters, hoe kijk je daar nu tegenaan?

Lei heeft natuurlijk de reputatie een moeilijk man te zijn. Ik heb alle cowboyverhalen over hem gehoord, maar persoonlijk heb ik nooit enig probleem met hem gehad. Waarschijnlijk omdat zij al die jaren toch op een bepaalde manier vragende partij zijn geweest, en daarom iets inschikkelijker waren. We zijn wel een paar keer rond de tafel moeten gaan zitten om een paar dingen bij te sturen.

Het was wel een puur professionele relatie.

Ja, absoluut. Maar goed, hij was er een paar keer bij op de toernooien en ik moet zeggen dat van al de tennisouders die ik in mijn carrière heb gekend, Lei een droom van een kerel is. Hij is meer dan correct geweest. Uiteindelijk ben ik uit het contract gestapt, maar heeft hij op een meer dan knappe manier afscheid genomen. Ook nu nog bellen we elkaar geregeld, en ik sta nog steeds met advies klaar. Ik wou absoluut niet dat de breuk ten koste van Kim ging. Zoals het vertrek nu verlopen is, ben ik erg tevreden.

Zes jaar circuitleven, hoe heb je dat ervaren ?

Wel, ongeveer als Filip Dewulf zeker ? ( lacht) Met te weinig ruimte om de dingen te doen die je zou willen doen. Je moet toch altijd in stand-by staan. Op het einde van de dag besef je dan dat je niet veel in actie bent moeten komen, als trainer dan, en blijf je toch met een leeg gevoel achter. Dat was één van de grootste frustraties, de reden waarom ik het ook niet langer heb kunnen uithouden. Als je het louter objectief bekijkt, had ik een droomjob. Ik werd er behoorlijk voor betaald, ik moest met Kim eigenlijk relatief weinig doen, zeker door haar blessures de laatste maanden. Het takenpakket werd tot een minimum herleid. Maar als je desondanks toch niet kan profiteren van de vrijheid, als je toch de hele dag moet rondhangen op de club… Tja, dan word je geremd in je ontplooiing. Met de jobs die ik nu op het oog heb, zal ik veel minder tijd hebben, maar ik ga wel veel meer het gevoel hebben dat ik mijn eigen ding doe.

Je bent op die zes jaar ook uitgegroeid tot een bekend figuur. Volgens mij ben je geen haar veranderd maar is het grote publiek je gewoon anders gaan bekijken. Jij kan wel zeggen dat je dezelfde gebleven bent, maar de mensen hebben daar toch een andere mening over.

Dat is waar, en niet alleen in dat opzicht. Weet je, ik heb hier op de VTV ( de Vlaamse Tennis Vereniging, nvdr) een goede leerschool gehad, met Steve Martens en Ivo Van Aken. Nu nog heb ik bij wijze van spreken heel veel dezelfde ideeën als tien jaar geleden. Verkondigde ik toen een bepaalde visie, dan zei men : ‘wat probeert die snotneus te bereiken ?’ Als ik het nu vertel op televisie of in Sport/Voetbal Magazine, dan is iedereen ineens geïnteresseerd in mijn standpunten. Ik lach dat soort situaties altijd weg, ik relativeer dat enorm, misschien zelfs een beetje te veel.

Zie je Kim nog evolueren? De blessure lijkt mogelijk een hypotheek te leggen op een nog grotere progressie.

Tja, die blessure is moeilijk in te schatten. Het zal aanwezig blijven zolang ze blijft tennissen, er zal niet echt een oplossing voor zijn. Maar als het goed opgevolgd wordt, zou het geen hinderpaal mogen zijn om op haar huidige niveau mee te blijven draaien. Door de vermindering in training zal ze misschien niet naar het allerhoogste kunnen mikken, maar haar actuele status zou ze in principe moeten kunnen handhaven.

Maar het zou haar volgens jou wel kunnen beletten om door te stoten naar de absolute top ?

Ja, misschien wel. Zeker op gebied van service, lijkt mij, heeft ze toch nog wat meer potentieel. Al twee en een half jaar heeft ze niet meer doorgedreven op die opslag kunnen trainen. Want er kon nog meer uitgehaald worden. Misschien niet om rechtstreeks te scoren, maar als je weet dat ze de bal na de return, de zogenaamde derde bal, altijd erg agressief aanpakt dan is het jammer dat ze niet meer voordeelsituaties kan afdwingen met de service. Maar nog eens, ik vermoed dat ze zich op haar huidige positie staande moet kunnen houden. Een moeilijkere factor zal het mentale aspect zijn, omdat ze op een niveau gekomen is waar ze toch op een bepaalde manier haar plafond bereikt heeft. Op een bepaald moment in je loopbaan bereik je nu eenmaal je limiet. En dan krijg je toch een heel andere benadering van het tennisseizoen.

Kim is altijd gewoon geweest van vooruit te kunnen kijken, van altijd maar meer te krijgen in vergelijking met wat net achter haar ligt. Nu treedt ze waarschijnlijk enkele jaren tegemoet, waarin ze tevreden moet zijn met dezelfde resultaten als het seizoen daarvoor. Dat zou haar honger misschien wel eens kunnen stillen. Het is daar dat de combinatie Lleyton ( Hewitt, nvdr)-Kim zeer belangrijk wordt. Ze hebben elkaar de afgelopen jaren altijd positief gestimuleerd naar de top toe; het is te hopen dat ze dat nu blijven doen om hetzelfde peil te behouden.

Terug naar het heden dan maar. Had je al contact met de WTA voor je breuk met Clijsters ?

Ja en nee. Niet in de functie die ik nu uitoefen, maar er was wel veel contact omdat ik het een nuttige invulling van mijn vrije tijd op de toernooien vond. Ik heb het altijd als interessant ervaren om constructief mee te denken. Het kwam erop neer dat ik me bezon over hoe de toekomst van het vrouwentennis er zou uitzien. Ik maakte me ook ongerust over het grote aantal blessures en ik heb zelf een aantal oplossingen aangereikt. In die zin was ik dus wel betrokken bij de WTA. Maar het is enkel concreet geworden na Roland Garros.

Je bent op Wimbledon wel onmiddellijk verkozen door de speelsters. Dat wil toch zeggen dat je geapprecieerd wordt in het wereldje ?

Het zijn vier tennissters uit de toptien en nog eens drie uit de tophonderd die daarover beslissen.

De ongelijkheid in het voordeel van de toppers wordt nog steeds in stand gehouden.

Ja, maar ergens is dat wel begrijpelijk. Uiteindelijk draait het hele circuit rond de tien beste speelsters. En ze hebben ook niet de absolute macht. Ze verkiezen enkel de business advisors. In die hoedanigheid wordt er van je verwacht dat je een beetje opvolgt wat er achter de schermen bedisseld wordt. Op die eerste ontmoeting in Londen heb ik mijn ogen nogal open getrokken. Het gaat daar voortdurend over owner rights van toernooien, tv-rechten, het opzetten van de dopingprocedure… Je moet er heel vaak op tafel kloppen om de organisatoren er nog maar eens op te wijzen dat ze met tennissers te maken hebben.

Je bent het verplicht om veel contact te houden met het circuit.

Ik denk dat één van mijn pluspunten was bij de verkiezing. Ik was nog maar net vertrokken uit de tenniswereld, en zowel Kim als ik zijn altijd zeer open geweest naar andere spelers toe. Ik ken alle tennissters met voor- en achternaam. En voor wat feedback, maar ook om zelf van hen nieuws te krijgen, ben ik een zeer bereikbaar persoon.

Wat zijn de voornaamste pijnpunten die de atletes van tegenwoordig bezighouden ? Vroeger werd vaak geklaagd dat de toppers het grote geld onder elkaar verdeelden en de kleine garnalen met niets achterlieten.

Ik denk dat prize money de laatste tien jaar niet meer uit de agenda geweest is ( lacht). Het is een simpele economische wet. De sterren willen zo weinig mogelijk spelen en zoveel mogelijk verdienen. De toernooibazen willen dan weer zoveel mogelijk goede speelsters op hun affiche, maar toch zo weinig mogelijk uitgeven. Er is op dit ogenblik geen tweespalt tussen de top en de basis van de piramide, maar veeleer heerst er onrust in het algemeen over de financiële toekomst van het tennis. Elf september heeft natuurlijk voor een serieuze economische dip gezorgd, en de toernooibonzen beroepen zich daar graag op om hun inkrimpingen te verantwoorden. Ook de tv- en advertentiemarkt zijn in elkaar gestort, waardoor er andere manieren van fondsenwerving gevonden moeten worden om niet te beginnen denken aan het terugbrengen van het prijzengeld. Wat trouwens in het mannencircuit al volop aan de gang is.

Naast het werk voor de WTA ben je nog op zoek naar een bijkomende bezigheid ?

Ja, ik heb enkele on en off court-mogelijkheden. Ik zou in Engeland kunnen gaan werken voor de tennisbond en één van de vier nationale tenniscentra leiden.

Financieel een voltreffer.

Met Wimbledon als sponsor, wat wil je( lacht). Maar dat brengt natuurlijk een heleboel complicaties met zich mee. Privé is het een lelijke streep door de rekening. Je moet daar gaan wonen, mijn vrouw zit hier in het onderwijs, het is allemaal niet simpel. Maar louter naar de job gekeken is het een once in a lifetime opportunity. Hier in België ben ik ook met de VTV aan het onderhandelen. Met enkele privé-initiatieven zijn er evenzeer gesprekken aan de gang. Ten slotte heb ik nog wat contacten in de managementsector om betrokken te zijn bij de organisatie van toernooien.

Geen aanbiedingen van speelsters gekregen ?

Ja, maar niet echt door toppers. Geen interessante mogelijkheden dus. Ik heb er op dit moment ook totaal geen behoefte aan om weer voltijds op de baan te staan. Pas op, ik wil zeker nog één luik behouden waarbij ik op het terrein actief ben. Maar anderzijds zou ik graag wat meer delegeren, wat meer ervaring opdoen op een ander domein. Dat kan dan met die busines advisor, in een rol als manager of door ergens een cel tennis op te richten. Eender waar ik terechtkom, in het buitenland of hier, ik zou graag nog af en toe mijn racket vastpakken.

Dus toch misschien spijt dat je het nooit als proftennisser geprobeerd hebt ?

Nee( lacht). Of beter, ik had het misschien wel gewild, maar ik besefte onmiddellijk dat het een nutteloze investering geweest zou zijn. Op dat vlak heb ik me nooit enige begoochelingen gemaakt. Misschien ben ik nu een ietsje te zelfkritisch, maar ik denk niet dat ik ervoor weggelegd was. Ik ben zo opgeslorpt geweest door het tennisgebeuren, op de VTV en nadien met Kim, dat ik eigenlijk zelf heel weinig toernooien gespeeld heb. Ik had graag wat langer zelf getennist, niet internationaal, maar gewoon het lokale circuit afschuimen voor het plezier. Maar nu daar de draad weer oppakken, dat is een vrij hopeloze zaak.

Daar kan ik over meespreken. Veel succes in je nieuwe leven.

door Filip Dewulf

‘Ik kan in Engeland één van de vier nationale tenniscentra gaan leiden.’

‘De combinatie Lleyton-Kim wordt zeer belangrijk nu.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content