De definitieve ontbolsterring van Xavier Malisse maakte de halve finale van Justine Henin bijna tot een fait-divers. Het Belgische tennis scheert ongekende hoogten. Week twee van Wimbledon vanuit terecht chauvinistisch oogpunt.

Ondanks Henmania werd de 125ste editie van Wimbledon voor een groot stuk beheerst door Belgen. De twee vrouwen behoorden tot het select kransje kanshebbers en Justine Henin maakte die rol klasrijk waar. Bij de mannen tikte Olivier Rochus bekwaam het tweede reekshoofd uit het toernooi, maar de grootste bevestiging van de Belgische suprematie kwam van X-manMalisse. Een indrukwekkende prestatie, vooral gezien de tegenstand. Achtereenvolgens Greg Rusedski, gesteund door volgepakte tribunes, en Richard Kraijcek, nu al de comebackman van het jaar, kloppen is niet iedereen gegeven. Het zat eraan te komen. De Kortrijkenaar was aan zo’n regelmatig seizoen bezig dat hij vroeg of laat wel moest ontploffen. Dat hij het zou doen op het meest gerenommeerde toernooi van allemaal, met de vreemdste ondergrond van allemaal, had niemand verwacht.

Enige spijt is toch op z’n plaats voor de gemiste opportuniteit in de halve finale. In het begin van de partij speelde de stress hem te veel parten, maar eenmaal op toerental kwam de magistrale Malisse boven. Het afbreken van de match was voorspelbaar maar pijnlijk voor de ex-leerling van Nic Bollitieri. Op dat moment had hij de volledige controle over de partij en liet het grote talent Nalbandian een wat bleke en vermoeide indruk. Een dag later werd de loterij beslist door wie het meest wilde winnen. Op zo’n piekmoment speelt enkel het mentale aspect een rol. Het vrij magere servicepercentage van Malisse toonde aan dat bij hem de stress het had gewonnen op de overtuiging.

De eenentwintigjarige inwoner van Brandeton in Florida komt al van ver. Met een paardenstaart en een paar prikkelende resultaten naar de sterren geschoten door enkele vlotte managers, verbrandde hij zich vrij snel aan het sterrenbestaan. Verkeerde entourage, jeugdige branie, iets te gemakkelijke levenshouding. Malisse kwam wel in het nieuws maar zelden wegens zijn tennisuitslagen. Toch op tijd de handrem opgetrokken en iets meer beginnen te leven voor zijn sport. Met de hulp van vermaarde coaches opnieuw een zekere werk- en spelethiek geïnstalleerd. Het talent kwam weer bovendrijven. De volledige doorbraak werd nog getemperd door occasionele woede-uitbarstingen en mentale kortsluitingen, maar ook daaraan werd gewerkt, met onmiddellijk gevolg. Malisse is opnieuw minder X-man en meer Xavier.

De Belgische nummer één veranderde ondertussen evenveel keer van coach als van racket tijdens een wedstrijd. De spanning die bij een nieuwe samenwerking tot stand komt, andere trainingsmethodes en andere tactische accenten, geeft the kid een opstoot van verse motivatie. Achter het nonchalante uiterlijk en de Amerikaanse stijl schuilt immers een twintiger die om aandacht vraagt en erg gevoelig is voor kritiek en stressmomenten. Met de ouderdom zal ook dat wel verdwijnen en zal de volledige ontwikkeling van zijn persoonlijkheid hem een nog rijker tennisser maken.

Zijn generatiegenoot Lleyton Hewitt toonde nog maar eens waartoe wilskracht allemaal kan leiden. Qua gedrevenheid kent hij zijn gelijke niet. Zijn agressiviteit op de baan is nog vaak op het randje, maar nooit meer erover. Wat een zegen moet het zijn als coach om met zo’n gemotiveerde pupil te mogen werken. In de halve finale leek het alsof de Australiër elk van de veertienduizend toeschouwers persoonlijk uitdaagde voor een duel en er vervolgens de vloer mee aanveegde. De pitbull gedijt uitstekend in een lichtjes vijandige omgeving. Dan kan hij in zijn bezieling voluit gaan.

Nu moet je zijn tegenstander in die halve finale niet onderschatten. Tim Henman is buiten het terrein misschien wel de ideale schoonzoon, maar éénmaal op de baan zal hij alles in het werk stellen om de zege binnen te halen. Ook hij beweegt zich op de dunne lijn tussen onsportiviteit en alle geoorloofde middelen aanwenden. In de voor hem lastige wedstrijd tegen de Zwitser Kratochvil zweepte hij al na enkele games het publiek op. In normale toernooien niet echt toegelaten, maar voor Saint Tim knijpt men op Wimbledon graag een oogje dicht. Henman begint stilaan een finalefobie te kweken. Al vier keer kraakte hij op twee overwinningen van de zo geviseerde eindzege. De jaren kruipen voorbij en het Britse voorbeeld heeft nog steeds zijn droom, en die van een hele sportnatie, niet kunnen waarmaken. Met de afwezigheid van Goran Ivanisevic en PatRafter was Wimbledon 2002 een uitgelezen mogelijkheid. De vroege uitschakeling van Sampras, Agassi, Federer en Safin voedde enkel die verwachtingen. Tevergeefs.

Bij de bookies kon je voor aanvang van het toernooi vernemen dat de kans op een Britse overwinning bij de vrouwen gelijk stond aan de kans dat er een UFO zou landen op centre court. Men kan daar nog een derde premisse aan toevoegen : de kans dat er dit jaar in een eindfase van een Grand Slamtoernooi bij de mannen twee dezelfde namen opduiken. De diversiteit van de mogelijke kanshebbers is nog nooit zo groot geweest als in 2002. Ook op het heilige gras liet de top het, op Hewitt en Henman na, compleet afweten. De aanwezigheid van een Belgische en Argentijnse gravelspeler in de halve finales was een frappante verrassing, maar gezien de evolutie van het toernooi niet meer dan terecht.

Waar in het laatste decennium Agassi, en de iets minder succesvolle Thierry Champion, zowat de enigen waren die van achteruit opereerden, heeft de trend van het baselinetennis op gras onder invloed van de Spaanse armada heel wat aanhangers gekregen. Een gebrek aan echte servicekracht maakt het voor de gravelbijters nog steeds iets te hoog gegrepen om reëel in hun kansen te geloven. Maar de grasallergie van een Gustavo Kuerten is moeilijker te begrijpen en heeft waarschijnlijk meer met de elitaire sfeer van de All England Lawn Tennis & Croquet Club te maken. Met zijn kleurrijke persoonlijkheid kwam hij immers moeilijk tot zijn recht onder het strikte Wimbledonregime.

Ook het terechte protest van enkele spelers, waaronder Guga, tegen de alternatieve plaatsing van grasreekshoofden enkele jaren geleden heeft zijn gelijk bewezen. De bevoordeling van sommige rasaanvallers door de organisatie is vandaag totaal misplaatst als je ziet dat in deze editie zes van de acht kwartfinalisten zich enkel met zichtbare afkeer naar het net begaven.

Er is een heuse generatiewissel aan de gang bij de mannen, maar de echte nieuwe leiders hebben zich nog niet getoond. Jongens als Safin, Federer en Haas hebben alleszins het potentieel om uit te groeien tot de nieuwe vaandeldragers, maar blijven vooralsnog te wispelturig om echt het grote publiek te overtuigen. Mannenwedstrijden zijn een loterij waarbij ranking en ondergrond van ondergeschikt belang zijn geworden. Vormpeil van het moment is allesbepalend, wat maakt dat de onberekenbaarheid alleen maar toeneemt

De keurig geschoren hagen en de netjes onderhouden bloemenperken bevestigden Wimbledon als toernooi met een grandeur van de oude dagen. Jammer genoeg werd er op het gras ernaast niet altijd even beklijvend werk afgeleverd. De mannentableau leed onder het gemis aan bekende namen. Geen wonderverhalen als vorig jaar met de verrijzenis van Ivanisevic en de publiekspeler Rafter. De vrouwen hadden dan weer een gebrek aan grilligheid en spankracht. Geen doorbraakverschijnselen als dat van Henin vorig seizoen. De tabloids hielden zich zelfs gedeisd en lieten zonder boe of ba Kournikova in ronde één naar huis sturen.

Gelukkig maakten de Belgen het toernooi en plaatsten ze ons land nog maar eens op de tenniswereldkaart. Het Belgische tennis glorieerde in Londen. En dan hebben we nog Kim Clijsters en Olivier Rochus, die beter kunnen dan ze getoond hebben. Met deze jongens en meisjes kunnen we naar de oorlog. Met hen kunnen we naar de toekomst. We kijken uit naar de US Open, want dan spelen enkelen onder hen op hun favoriete ondergrond.

Daar zijn ze weer, die hooggespannen verwachtingen.

door Filip Dewulf

De volledige ontwikkeling van zijn persoonlijkheid zal van Malisse een nog ‘rijker’ tennisser maken.

Het Belgische tennis glorieerde in Londen. Het is uitkijken naar de US Open.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content