Kim Clijsters mept alle tegenstand plat en klopte afgelopen weekend in Toronto ook Justine Henin. New York doemt in de verte op. Kan ze haar Amerikaanse droom waarmaken ?

Even de top vijftien van het vrouwentennis erbij gehaald en wat blijkt ? Davenport (rug), Sharapova (borst), Mauresmo (rug), Henin-Hardenne (hamstring), Serena Williams (enkel), Venus Williams (ziek), Petrova (schouder), Pierce (quadriceps) en Molik (oorontsteking) hebben zich de voorbije maand weinig tot niet getoond op het tenniscircuit. Nochtans loopt momenteel de lucratieve US Open Series (zie kader) en komt de US Open met rasse schreden dichterbij. Meer en meer wordt duidelijk dat het circuit in het najaar toebehoort tot de overlevers. Na Wimbledon nemen de meeste spelers een pauze maar dat volstaat niet altijd om de blessurelast in te dijken. Zeker op het warme, Noord-Amerikaanse beton komen de kleinste ongemakken al snel terug boven. Toppers mikken daarom resoluut op de voorlaatste grote afspraak van het seizoen in New York. Alle andere toernooien moeten daarvoor wijken. Eén speelster is de uitzondering op de regel : Kim Clijsters.

Is haar honger zo groot dat ze aan elk toernooi wil deelnemen zolang ze blessurevrij is ? Kan ze onmogelijk haar fetisj-toernooi in Stanford laten liggen en zit ze daarom sowieso vijf weken vast in Amerika ? Of past het gewoon in haar kraam om veel matchen te spelen en veel vertrouwen op te doen op het geliefde hardcourt ? Clijsters had anders wel kunnen raden wat de gevolgen zouden zijn. Vermoeidheid – flauw dat ze dat wou afschuiven op de verplichting van de WTA om haar in Toronto te laten deelnemen – en gevaar op overbelasting. Daarenboven heeft de Limburgse met haar uitslagen én haar tennis zichzelf naar de eerste plaats van het favorietenkransje gekatapulteerd. Een positie die ze nooit geambieerd heeft maar waar ze nu niet meer onderuit kan. Niet de best mogelijke omstandigheden om die eerste Grand Slamzege te grijpen, lijkt het. Langs de andere kant weet de concurrentie nu ook wel dat ze flink voorbereid de baan op moeten tegen de Limburgse willen ze succes hebben. En daar knelt het schoentje toch een beetje bij de meeste primadonna’s.

Neem nu Justine Henin-Hardenne. Ontegensprekelijk behoort ook zij tot de kanshebbers voor het hoogste schavotje in New York. Daar kunnen een pijnlijke bilspier en een pauze van een maand niets aan veranderen. Vraag is wel of de winnares van 2003 voldoende ingespeeld raakt om op de belangrijke momenten dat tikkeltje extra te kunnen aanboren. Een vraag die voor zowat heel de vrouwentop gesteld kan worden. De meeste, ook Justine, gaan ervan uit dat één toernooi plus de eerste week van de US Open als aanloopperiode moeten volstaan om mee te spelen om de knikkers.

Bij de mannen treedt de kwetsurenplaag veel minder op de voorgrond. Enkel ouderdomsdeken AndreAgassi, 35 ondertussen, moet zijn pijnlijke rug af en toe sparen om nog mee te kunnen trippelen met het jonge geweld. Heel Amerika droomt al van een groots laatste optreden in het Arthur Ashe Stadium zoals het een showman uit Las Vegas betaamt. Maar Agassi blijft er veel nuchterder onder, hij weet diep vanbinnen wel dat veertien dagen wedijveren met de kracht van Safin, de hardnekkigheid van Hewitt, de macht van Nadal en de pracht van Federer geen sinecure zal zijn. Toch toonde de echtgenoot van Steffi Graf de afgelopen weken, in Los Angeles en Montreal, dat er nog terdege rekening zal moeten gehouden worden met zijn verwoestend tempotennis.

Nog eentje die waakt over zijn Amerikaanse droom is Andy Roddick. Elk jaar opnieuw titelkandidaat, elk jaar opnieuw naar voren geschoven als de redder van het vaderlandse tennis en in New York op zijn plaats als publieksspeler pur sang. De winnaar van de US Open 2002 weet anders wel hoe het zit met zijn kansen voor deze editie : “Even goed als elke andere speler wiens naam niet Roger is.”

Leuk om te horen voor Federer. Ondanks zijn reces van meer dan een maand snelt zijn reputatie hem nog steeds vooruit. De geniale Zwitser beschikt over zulk een groot adaptatievermogen – hij lijkt ogenschijnlijk niet aan te tasten door verschil in ondergrond, weersomstandigheden, jetlag of tegenstanders – dat hij vanzelf als grote favoriet op het appèl verschijnt. Toch verschenen er dit jaar enkele deukjes in zijn hegemonie met tweemaal een uitschakeling in de halve finale van een Grand Slamtoernooi.

De heerschappen die daarvoor verantwoordelijk waren, zullen ook nu tot zijn grootste uitdagers horen. En dan kijken we op de eerste plaats naar Rafaël Nadal. Negen toernooizeges, energiebom en blijkbaar zeer te vinden voor hardcourttennis. Vorig jaar verblufte hij al met zijn finalethriller tegen Federer in Key Biscane. Zijn overwinning in Montreal twee weken terug bewijst enkel maar zijn capaciteiten op de niet zo snelle ondergrond. Het nooit dalende energiepeil van de Spaanse tiener zal alleszins een belangrijke rol spelen in de betonnen bakoven van Flushing Meadow. Marat Safin heeft het intussen moeilijker om zijn tennispeil op een aanvaardbaar niveau te hijsen. Zonder verwachtingen en met amper training in de benen puft hij richting New York, maar dat hoeft daarom geen nadeel te zijn voor het onpeilbare nummer vier van de wereld.

De US Open kondigt zich leuk aan. Zeker het vrouwentoernooi. Eén superfavoriete, Kim Clijsters, die omringd wordt door heel wat vraagtekens. Wat zit er nog in de Williams-zusjes ? Hoe diep kan Justine Henin-Hardenne gaan ? Hoe evolueert de rug van Lindsay Davenport ? En het tennis van Maria Sharapova ? Kim Clijsters mag dan stellen dat haar seizoen al geslaagd is en dat de Masters voor haar van evenveel belang zijn, die ene, ultieme bekroning in een Grand Slamtoernooi moet toch komen. Voor heel België mag die droom in New York in vervulling gaan. Laat haar maar Miss America worden, met Justine Henin-Hardenne als eerste eredame.

Filip Dewulf

Op het warme, Noord-Amerikaanse beton komen de kleinste ongemakken al snel terug boven.