Marouane Fellaini wordt al jaren geroemd om zijn strijdlust, maar na vijf jaar knokken bij Everton is hij klaar voor het grote werk en wordt hij zelfs Moyes’ missing link bij Manchester United genoemd.
Vraag iedere hedendaagse topvoetballer welke idolen hij destijds had en je zult de gebruikelijke namen – Zinédine Zidane, Diego Maradona, Paul Gascoigne… – te horen krijgen. Spelers die voor fantasierijk en creatief voetbal stonden. Toch is er een ster van de Premier League wiens verhaal meer gelijkenissen vertoont met dat van Tom Hanks in de film Forrest Gump dan met dat van eender welke geniale balgoochelaar.
“Ik liep elke dag naar school, jogde altijd tot aan de winkel. Ik deed eigenlijk alles al lopend”, vertelt Marouane Fellaini. Terwijl Forrest Gump een jonge Elvis leerde dansen en na een tussenspurtje snel even het Watergateschandaal ontsluierde, droeg Fellaini bitter weinig bij aan de hedendaagse muziek of politiek. Maar dat hoeft ook niet, want de bijna 26-jarige Belg schopte het toch maar mooi tot in het Theatre of Dreams. “Mijn aanleg voor duurlopen en het feit dat ik als kind zo vaak liep, hebben ertoe geleid dat ik een uitstekend uithoudingsvermogen en conditie heb. Twee kwaliteiten waarover een moderne middenvelder maar beter kan beschikken”, aldus Fellaini. “Het was mijn vader die me verplichtte om naar school te lopen. Van een lift in zijn auto was geen sprake. Niet dat ik dat erg vond hoor. Als ik goed doorliep, was ik op amper tien minuten op school.” Aan wat de jonge Marouane tijdens die looptochtjes dacht? “Ik droomde ervan om ooit voor Manchester United te spelen…”
In de allerlaatste minuten van de voorbije transferperiode ging die jongensdroom in vervulling. David Moyes, zijn ex-coach bij Everton en de opvolger van Sir Alex Ferguson bij Man U, had liefst dertig miljoen euro veil voor de middenvelder. Die wilde naar verluidt zo graag naar Old Trafford dat hij een kleine vijf miljoen euro tekengeld liet schieten om de deal toch maar rond te krijgen. “Ik ken David Moyes al vijf jaar en heb veel respect voor hem”, aldus de Rode Duivel. “Toen ik de kans kreeg om opnieuw met hem samen te werken, heb ik die dan ook met beide handen gegrepen.”
Elk seizoen beter
De band tussen Fellaini en Moyes werd gesmeed toen de 20-jarige Belg in 2008 besliste dat het tijd was om Standard, net na het behalen van de landstitel, te verlaten. Vele topclubs toonden interesse – ook het Man U van Ferguson – maar Fellaini koos voor Everton en David Moyes. De Toffees telden 18,5 miljoen euro – nog altijd een clubrecord – neer voor de Standardspeler, die aan de Merseyside uitgroeide tot een van de beste centrale middenvelders van zijn generatie. Moyes noemde hem zelfs “zo goed als eender welke andere middenvelder in de Premier League.”
Onder diens toeziend oog ontwikkelde Fellaini zich als verdedigende middenvelder én als tweede spits. Een aanval afbreken of er eentje afronden, hij kan het allemaal. In zijn eerste seizoen in de Premier League trof hij negen keer raak. Aan het einde van het seizoen 2011/12 won Fellaini meer tackles, luchtduels en gaf hij meer geslaagde passes dan welke andere Evertonspeler ook. De 1m94 grote middenvelder moest slechts één Premier Leaguespeler laten voorgaan wat de gewonnen tackles betreft en veroverde liefst 190 keer de bal.
En nog wordt hij elk seizoen een beetje beter. Zo scoorde Fellaini vorig seizoen twaalf keer, onder meer tegen Arsenal, Man City en Man U. Hij wijst nog eens op de belangrijke rol van Moyes. “David is de man die me na amper twee jaar profvoetbal naar Everton haalde. Ik was twintig en had het moeilijk om zonder familie of vrienden mijn weg te vinden in een vreemd land. Maar Moyes gaf me het vertrouwen dat ik nodig had. Toch was het aanpassen in het begin. Het weer in Engeland is niet fantastisch – al is het verschil met België niet zo groot – maar ook het eten is niet geweldig.”
Zo moeilijk als hij het naast het veld had, zo vlot ging het op het terrein. Fellaini won in zijn eerste jaar de Young Player of the Season Award. Ook nu weer wierp zijn harde werk vruchten af. Zonder ten prooi te vallen aan de vele verleidingen die het leven in petto heeft voor een jonge, rijke voetballer, werkte Fellaini rigoureus verder aan zijn zelfontplooiing – daarbij geholpen door Moyes. “De coach gunde me een dagje vrijaf wanneer ik dat nodig had,” onthult Fellaini, “maar ik heb ook veel van Moyes geleerd op tactisch, technisch en fysiek vlak.”
Toch bleek zijn coach lang niet altijd de brave vaderfiguur. Wanneer het nodig was, nam hij de arm weg van Fellaini’s schouder en gaf hij hem een schop onder de kont. “Geloof me maar als ik zeg dat hij ook hard kan zijn. Dat moet ook als je wil winnen met je team”, weet de Belg. “Ik herinner me nog goed dat iedereen een dag vrij kreeg, maar dat ik toch moest trainen omdat ik tegen Stoke een schorsing voor drie wedstrijden had opgelopen (voor zijn kopstoot aan Ryan Shawcross, nvdr). Moyes spaarde me niet. De hele tijd vol doorgaan. Lopen, trappen, passen, alles kwam aan bod en alles moest even intensief gebeuren. Ik was zo kwaad na die sessie… Tegelijkertijd begreep ik het ook een beetje en was ik blij voor alle keren dat hij me geholpen had.”
Zijn aangeboren werkijver heeft Fellaini gemaakt tot wie hij nu is, als speler en als mens. “Die moeilijke eerste maanden in Engeland waren achteraf gezien misschien wel goed. Het heeft me volwassener en zelfstandiger gemaakt. Na vijf jaar is mijn leven nu een stuk rustiger. Ik focus op het voetbal, slaap veel en rust goed uit zodat ik klaar ben voor de volgende wedstrijd. Elke Premier Leaguematch vreet immers energie.”
Zeker als je telkens zo veel geeft als Fellaini. Zijn spelstijl is de perfecte mix van de traditionele Engelse waarden en het atletische aspect anno 2013. Het lijkt wel alsof hij gesmeed is in het oude Sheffield, maar ook een upgrade in een hypermodern sportlabo erbovenop heeft gekregen. “Bij Standard zei iedereen al dat de Premier League me zou liggen omdat het zo’n fysiek sterke competitie is. Toch moest ik me hier wat aanpassen”, geeft Fellaini toe. Zodra hij zich aan de bijzonder hoge fysieke eisen had aangepast, was hij helemaal weg van de Premier League. “De beste competitie ter wereld. Er wordt in een hoog tempo gespeeld en er zijn tal van goeie teams en spelers. Iedereen houdt hier ook van voetbal. De fans zijn fantastisch. Geweldig om te zien dat jong en oud gewoon door elkaar in de tribunes zit.”
Bijleren op alle posities
Zijn liefde voor de competitie mag dan wel groot zijn, dat betekent niet dat Ma- rouane Fellaini ook dol is op de scheidsrechters. In zijn eerste zeventien wedstrijden knokte hij al snel tien gele kaarten bij elkaar. Pas na een plechtige belofte (Fellaini moest de scheidsrechterscommissie beloven dat hij het wat kalmer aan zou doen, nvdr.) kon hij een langdurige schorsing ontwijken. Door in de daaropvolgende zestien matchen amper drie keer geel te pakken, toonde hij beterschap. Al kreeg de middenvelder dat seizoen wel nog de meeste gele kaarten. Ook vorig seizoen verzamelde hij tien keer geel.
Of hij zijn spel ooit zal veranderen? Die kans is klein. Fellaini zelf beweert immers dat hij het slachtoffer is van een onterechte reputatie. “Ik speel gewoon mijn spel en geef niet om gele kaarten. In mijn vijf jaar in Engeland pakte ik amper twee keer rood. Echt veel kun je dat toch niet noemen voor een speler die de fysieke duels niet schuwt? Als verdedigende middenvelder is het mijn taak om zo veel mogelijk ballen te veroveren. Misschien dat de refs dat niet beseffen, maar ik respecteer hun werk en als ze me geel geven, dan is het maar zo. Kaarten horen nu eenmaal bij het spelletje.”
Terwijl een heleboel criticasters hun twijfels hadden bij de transfer van Fellaini, waren er ook tal van kenners die de aankoop van een fysiek sterke middenvelder – een type waar het Man U sinds het vertrek van Paul Ince en Roy Keane aan ontbreekt – toejuichten. Het staat buiten kijf dat Fellaini’s doorzettingsvermogen en uitstekende mentaliteit er eerder voor zullen zorgen dat hij blijft drijven dan dat hij zal verdrinken in de zee van verwachtingen die 75.000 Unitedfans bij elke thuismatch creëren.
Zijn mentale kwaliteiten staan niet ter discussie, maar menig criticaster twijfelt wel aan de technische vaardigheden van Fellaini. Past zijn ietwat slungelachtige stijl bij de stijl van Man U? Het is vooral dankzij zijn veelzijdigheid dat hij perfect in het 4-2-3-1-systeem van de regerende landskampioen past. Zijn verdedigende kwaliteiten zullen Michael Carrick en TomCleverley ontlasten, terwijl hij ook achter een spits of zelfs in de aanval kan fungeren. In geval van nood kan Moyes de Belg aan de zijde van Rio Ferdinand of Nemanja Vidic zetten, of zelfs in doel. Fellaini: “Mijn vader was vroeger keeper, dus heb ik het ook eens geprobeerd. Ik stond graag in doel, maar wilde ook andere posities ontdekken. Bij de jeugd speelde ik in de spits, op de flank, op het middenveld en bij de reserves van Standard begon ik als centrale verdediger. Best wel een goede positie voor iemand met een goed kopspel en een strakke inspeelpass. Misschien is centrale verdediger wel mijn toekomstige positie?”
Al twijfelt Fellaini niet aan waar hij het meest efficiënt presteert. “Mijn beste positie is die van verdedigende middenvelder. Ik speelde de laatste twee seizoenen onder Moyes ook wel wat hoger en scoorde een paar belangrijke doelpunten, waardoor de coach me liet staan. Zelf genoot ik er ook van aangezien ik jong ben en op elke positie wil bijleren. Dat ik op beide posities al goede matchen heb gespeeld, heeft me al flink geholpen bij het bekampen van tegenstanders.”
Gigantisch passingpercentage
Een ander aspect van zijn spel dat bij Everton tot kritiek en twijfel leidde, was zijn geslaagde passingpercentage van amper 79,29 procent, terwijl het competitiegemiddelde 84,35 procent bedroeg. Met die nuance dat de Toffees een veel meer directe spelstijl dan Man U hanteren en dat Fellaini vooral als grote stoorzender voor de vijandelijke verdediging werd gezien. Onder Roberto Martínez, een manager die meer op balbezit speelt, waren Fellaini’s passingstatistieken in zijn laatste drie wedstrijden voor Everton zelfs een stuk beter dan die van Carrick en Cleverley. Hij kwam aan 196 passes – met een slaagpercentage van 89 procent – tegenover de 182 voor Cleverley (87 procent) en de 174 van Carrick (85 procent). Ook qua doeltreffendheid overstijgt de aanwinst van Man U zijn twee nieuwe ploegmaats. In 31 Premier Leaguematchen scoorde de Rode Duivel vorig seizoen 11 keer, gaf hij 5 assists en won hij 151 kopduels. Terwijl Carrick en Cleverley samen goed waren voor amper 3 goals, 6 assists en 21 gewonnen kopduels.
Het klopt dat Man U met Fellaini geen artiest à la Cesc Fàbregas of Ander Herrera binnenhaalde, maar het lijfde wel een speler in die perfect in het huidige systeem past én die dat systeem een extra dimensie kan geven. Zijn fysieke overwicht maakt het mogelijk de strijd te domineren en dankzij zijn kopbalsterkte kan Fellaini zowel verdedigend als aanvallend het verschil maken. Dat stipte ook David Moyes aan: “Marouane wil je heus niet als tegenstander hebben. Achter de spits, als verdedigende middenvelder, eigenlijk kun je hem in elke centrale rol uitspelen. Hij heeft kwaliteiten die andere spelers niet hebben. Ik weet zeker dat hij van goudwaarde zal zijn voor Man U.”
DOOR BEN WELCH – BEELDEN: IMAGEGLOBE
“In mijn vijf jaar in Engeland pakte ik amper twee keer rood. Echt veel kun je dat toch niet noemen voor een speler die de fysieke duels niet schuwt?” Marouane Fellaini
