Mohamed Dahmane

© belgaimage - virginie lefour

Als voetballer bij onder meer Mons, Genk en Club Brugge was hij onvoorspelbaar, een bad boy zoals hij zelf zegt. Nu probeert Mohamed Dahmane (35) via zijn organisatie mensen in nood te helpen en ‘een eigen wereld te creëren’.

‘Ongeveer tien jaar lang was ik profvoetballer. Ergens is dat irreëel.’ Aan het woord is Mohamed Dahmane, een van de vlotste gesprekspartners die het Belgische voetbal gekend heeft. Grijs bestaat niet voor hem. Het is zwart of wit. ‘Toen ik mijn eerste profcontract tekende bij Mons, zeiden mensen uit mijn omgeving – vrienden, coaches – dat ik het hoogstens een jaar zou volhouden in dat milieu van hypocrieten waar er zoveel over geld gepraat werd. Ze waren het er allemaal over eens: ‘Dat wereldje is niet gemaakt voor iemand met jouw waarden.’ Bovendien – je moet daar niet flauw over doen – een Maghrebijn die uit Frankrijk kwam, zag niet iedereen even graag komen. Ik kreeg al snel de wind van voren. Ze kleefden het etiket van bad boy op mij. Maar ik heb standgehouden. Dat is een klein mirakel.’

Ah zo, bad boy? ‘Er is geen rook zonder vuur. In het dagdagelijkse leven ben ik een heel gemakkelijke jongen, maar in een vijandige omgeving zoals het profvoetbal durfde ik mijn tanden te laten zien.’ Dahmane beleefde ‘een heel gelukkige periode in Mons en ook een beetje in Brugge.’

Zijn tanden toonde hij in Genk waar hij zijn riante contract – ‘ in vier jaar zou ik er een paar miljoen verdiend hebben, niet slecht voor iemand die in armoede geleefd heeft’ – verbrak na een aanvaring met trainer Hugo Broos en met enkele ‘hypocriete ploegmaats die niet het lef hadden om zich te verzetten tegen een onrechtvaardige sanctie voor onze kapitein. Sommige spelers in onze kleedkamer waren echte ‘prostituees’.’

School van het leven

Mohamed Dahmane voetbalt nog altijd, bij UR La Louvière. Hij kreeg zelfs een aanbieding van een buitenlandse profclub, maar die legde hij naast zich neer. Ook zijn werk als analist bij Proximus TV zette hij even on hold. Hij heeft immers genoeg om handen, te beginnen bij de school die hij oprichtte in Hautmont, in Noord-Frankrijk.

‘Het is geen klassieke académie, het is geen gewone voetbalschool, maar een school van het leven. Ik wil die jongeren door mijn eigen ervaring aantonen dat je uit de armoede kan geraken. Kinderen van vijf tot elf jaar komen er voetballen en we hebben ook een senior team. Soms geef ik zelf training en soms komen nog actieve profvoetballers langs. Ik noem het ma petite école, mijn kleine schooltje.’

De dagen zijn soms te kort, zegt hij, omdat zijn sociale engagement verder gaat. Zes maanden geleden richtte hij Unicité op, een sportief-culturele vereniging. Het doel van de vereniging: mensen in nood helpen.

‘Ik wil de kleine wereld creëren die ik als kind al in mijn hoofd had. Een wereld waarin sociale klassen en culturele verschillen van geen tel zijn. In totaal maken er een 500 mensen deel van uit. We hebben daarvoor geen politici nodig. Trouwens, als je op het gemeentehuis gaat aanbellen voor steun, verstoppen de heren zich achter hun warme bureau. Wij moeten het stellen zonder overheidssteun.’

Ferrari-tour

Unicité heeft op korte tijd al enkele successen geboekt. In het zwembad van het naburige Louvroil, bijvoorbeeld, zijn voortaan bepaalde uren voorbehouden voor vrouwen. Het voorstel werd niet onmiddellijk door iedereen enthousiast onthaald. ‘Het kwam van een Mohamed, een Maghrebijn, snap je? De mensen dachten dat ik het zwembad wilde reserveren voor gesluierde vrouwen of vrouwen in boerkini. Daar gaat het helemaal niet om. We dachten gewoon aan vrouwen die een bepaalde handicap hebben of meisjes die met een schaamtegevoel zitten. Martine Aubry (voorzitster van de Franse socialistische partij, nvdr) wilde hetzelfde doen voor een zwembad in Rijsel, maar het is haar niet gelukt. Wij slaagden er wel in om het project een kans te geven.’

Met gepaste trots vertelt Dahmane over andere realisaties van Unicité. ‘Mensen die daar nood aan hebben krijgen van ons maaltijden aangeboden. Wij zijn de Restos du Coeur (Franse liefdadigheidsorganisatie die voedsel verdeelt onder daklozen, nvdr) in het klein.’

Een ander voorbeeld is dat van een bejaard koppel – een man van 81 jaar en zijn vrouw van 71 – dat op straat gezet was en een bankschuld had van 6000 euro. Dahmane organiseerde een Ferrari-tour om die mensen te helpen. Hij verhuurde zijn auto om de opbrengst aan het koppel te schenken. ‘Op tien dagen tijd zamelden we 20.000 euro in.’

De kracht van sociale media

Dahmane besluit: ‘In België kennen ze mij als voetballer, in het noorden van Frankrijk als iemand die steun geeft aan hulpbehoevenden.’ Zoals een familie die alles kwijt was na een woningbrand. Op enkele dagen tijd zorgde Dahmanes organisatie voor huisvesting, meubels en kleding. ‘We maken daarbij ten volle gebruik van de kracht van sociale media. Op die manier willen we een eigen wereld creëren.’

door pierre danvoye – foto belgaimage – virginie lefour

‘In België kennen ze mij als voetballer, in het noorden van Frankrijk als iemand die steun geeft aan hulpbehoevenden.’ – Mohamed Dahmane

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content