Een man met twee gezichten. Zo omschrijven mensen die met Mohamed Dahmane werkten, de nieuwe Brugse spits. Portret van een uitstekende aanvaller met een sterke persoonlijkheid.
In april 2002 beleefde voetballer Mohamed Dahmane de schrik van zijn leven. De dag voor hij naar Djerba, Tunesië, met vakantie vertrok, ramde in de badstad een met gas geladen vrachtwagen een oude Joodse synagoge. Daarbij kwamen 14 Duitse toeristen en drie Tunesiërs om. Eerst is er sprake van een ongeval, daarna eist Al Qaida de aanslag op. De politie heeft diverse verdachten, waaronder ene Mohamed Dahmane.
Nietsvermoedend strijkt de voetballer Dahmane ’s anderendaags in Djerba neer. De inschrijvingscontrole in zijn hotel doet zijn werk, een paar uur nadat Dahmane heeft ingecheckt, wordt hij door de politie opgepakt en naar kantoor meegenomen voor verhoor. Er zijn enkele elementen die tegen Dahmane pleiten: hij is ter plaatse, heeft twee paspoorten bij (een Frans en een Algerijns) en zijn ouders komen uit het dorp waar Mohamed Dahmane, de terrorist, zijn roots heeft. Dus volgt een intens rondje uitleggen dat de voetballer – die toen voor Lens speelde – niks vandoen had met de terrorist. Pas na diverse vergelijkende tests wordt hij vrijgelaten.
Want dit weze duidelijk: de terrorist heeft niks vandoen met de nieuwe Brugse spits (26). Die schiet alleen verdedigingen en keepers aan flarden, niks anders. Meer nog: de voetballer heeft er een verleden op zitten als opvoeder, educateur in Hautmont, een wijk ten zuiden van Maubeuge, Noord-Frankrijk. Chez les Ch’tis, zoals in de film.
Hier streek vader Laïd Dahmane neer, als zo vele Arabieren op zoek naar een beter leven. Jong, op zijn dertiende. Na de onafhankelijkheid van Algerije, in 1962, emigreerden zo’n 4 miljoen landgenoten naar Frankrijk. Op zoek naar werk. Laïd zou het vinden in de mijnen van Charleville-Mézières. Met de centen die hij er verdiende, bracht hij 8 kinderen groot: vier jongens en evenveel meisjes.
De context waarin dat gebeurde, was niet mals: immigranten werden ondergebracht in torenhoge flats, een tijdelijke leefomgeving die uiteindelijk een definitieve werd. Sinds de sluiting van de mijnen domineren de werkloosheid en de kleine criminaliteit deze wijken. Als een wagen met Belgische nummerplaat in de wijk parkeert, denkt iedereen meteen dat het de politie is. Want als ze hier – op amper 15 km van de Belgische grens – het nieuws halen, is het vanwege relletjes, auto’s die in brand worden gestoken of als je in de hoek zit waar de klappen vallen … omwille van een natuurramp. In augustus 2008 richtte een tornado schade aan bij 700 huizen in het dorp. Zo’n 200 bleven onbewoonbaar. De familie Dahmane verloor haar woonst niet, maar Mohamed raakte wel een auto kwijt.
Deze lange inleiding is belangrijk om te duiden waarom Mohamed de voetballer geen makkelijke is. Want zijn reputatie snelde hem vooruit, toen hij vorige vrijdag tot 2011 voor Club Brugge tekende. Ten zuiden van de taalgrens kennen ze hem als une forte personnalité, in Vlaanderen lezen we dat als: een ambetant ventje. Goeie voetballer, daar is iedereen het over eens, maar te veel dieu daar in dat grensgebied. Toen Thierry Pister hem nadat hij terugkeerde uit blessure vroeg om wat rondjes rond het veld te lopen – een logische vraag aan een voetballer die op zoek is naar een grotere fitheid – bolde Dahmane het prompt af richting bestuur. Pister riep hem terug en liet hem met de groep meetrainen. Dahmane, dat was het godenkind van de supporters, de aangenomen zoon van voorzitter Leone, iemand die nooit iets fout kon doen. En dus beten trainers als José Riga, Pister en PhilippeSaint-Jean er hun tanden op stuk.
De geschiedenis van Dahmane is er een van woelige transfers. Lens geloofde erin en stuurde hem prompt weer weg. Van Maubeuge ging het in de zomer van 2005 naar derdeklasser Francs Borains. Zes maanden later na veel ruzie en de tussenkomst van maîtreDenis naar tweedeklasser Bergen, waarna de twee clubs, die samenwerkten inzake jeugd, plots gebrouilleerd raakten. Charleroi ( Jacky Mathijssen!) meldde zich ook even, maar te laat. Een jaar later – Bergen had hij toen mee naar de eerste klasse geholpen – viel de kennismaking op het hoogste niveau niet direct mee. Logisch, van drie naar één als je in Frankrijk nooit op niveau voetbalde, het is niet eenvoudig. Maar niet voor Dahmane, die aanstuurde op een vertrek naar … Charleroi (Jacky Mathijssen bis). Bergen liet hem echter niet gaan. Daarna kwam Genk en de botsing met Hugo Broos. Hij zegde zijn contract op en trok naar Bergen, na tussenkomst van maître Misson. Dahmane kende zijn rechten. Toen de bond hem niet direct wilde aansluiten, dreigden de twee even met het stilleggen van de competitie. Vorige zomer wilde hij naar Turkije. 500.000 euro netto, zo veel zou hij nooit meer verdienen. Bergen lag evenwel dwars. Gevolg: een nukkige Dahmane kwam een week niet trainen. En nu is er dus Club Brugge, met … Jacky Mathijssen als trainer. De Limburger ziet duidelijk iets in de Noord-Franse woelwater.
Arabe
Onrust is de man niet vreemd. Te verstaan vanuit zijn opvoeding, springend op elke mogelijkheid die zich voordoet om zijn leven (en dat van de familie) te verbeteren. Opgroeien in die omstandigheden zorgt ervoor dat je twee dingen goed ontwikkelt: eigenzorg en sociale vaardigheden.
Dahmane is in de omgang super, getuigt iedereen, zelfs zij die met hem botsten. Maar tegelijk een speciale. In een interview met ons zusterblad Foot Magazine zei Dahmane al dat hij van zijn afkomst in Wallonië geen last heeft, maar dat Vlaanderen hem ziet als sale Arabe. Zijn verbaal incident met Olivier Deschacht na Bergen-Anderlecht, zijn vuurspuwend optreden na Bergen-Dender, bij de zoveelste trainerswissel waarvoor de sterke koppen in de Bergense kleedkamer met de vinger werden gewezen, het geeft blijk van veel temperament.
Temperament dat in het bloed zit. In de jungle van Noord-Frankrijk is het voor een Arabe vaak: hij of ik. Als opvoeder probeerde hij er ooit wat aan te doen, ervan uitgaand dat voetbal nooit zijn beroep zou worden. Met 1000 euro per maand zou hij tevreden kunnen (en moeten) zijn, dacht hij toen. Inmiddels zijn dat er meer. En wie hem dat afpakt … Als de Brugse spelersgroep het nu al moeilijk heeft met NabilDirar, wacht hen nog boeiende tijden.
O ja. En Momodinho?, vraagt u. Wel, dat was zijn bijnaam bij de Bergense supporters. Want dit voorspellen ze nu al in Bergen: Dahmane gaat de eerste maand(en) in Brugge ontploffen. En dit keer zal Al Qaida de aanslag niet opeisen. Dender is gewaarschuwd. S
door peter t’kint – beelden: reporters
