Logan Bailly liet zich tijdens de Red Bull Air Race in een stuntvliegtuigje hijsen. Daarna onderstreepte hij zijn ambitie om tegen Duitsland eerste doelman van de Rode Duivels te worden. ‘Vande Walle gaat met een ander oog oordelen.’

L ogan Bailly zit in het fonkelnieuwe stadion van de New York Red Bulls, waar hij een wedstrijd tegen Cruzeiro bijwoont, en de grap van de dag komt ongewild van een dienster in de skybox. Ze vraagt in alle ernst of hij wel de vereiste 21 jaar telt voor het glas rode wijn dat hij bij zijn eten bestelt.

Zijn vader, die naast hem zit, stelt haar gerust, terwijl de rest van het gezelschap in een deuk ligt: één glas kan hij wel hebben.

Logan Bailly is, voor de trainingen bij Borussia Mönchengladbach beginnen, met zijn vader en broer even in New York voor behalve een wedstrijd ván en een korte ontmoeting mét voormalig Club Bruggespeler Salou Ibrahim, ook een stuntvlucht naar aanleiding van de Red Bull Air Race en een bezoek aan de stad.

New York is the city that never sleeps, of zoals de vader van Logan Bailly hem omschrijft, “een stad waar geleefd wordt met 300 kilometer per uur, zoals Logan.” ( glimlacht)

Snelheid is Bailly niet vreemd.

“In Duitsland zijn er altijd sensaties”, lacht hij. “Op de weg en in het voetbal: het gaat altijd snel. Sinds ik in Duitsland voetbal – en dat is toch al twee jaar – heb ik geen snelheidsboetes meer gekregen. Daar gelden geen limieten, zegt men dan, maar op drie kwart van de autosnelwegen is dat wel zo, hoor. Ik heb een vrouw en twee kinderen, dan rijd je niet de hele tijd 300 per uur.”

Bailly groeide op in een gezin waar vader en moeder – en inmiddels ook zijn broer – in hetzelfde ziekenhuis werken als koerier en in de keuken. Hij heeft het vroeger nooit breed moeten laten hangen en lijkt dat nu goed te maken. “Ik hou van auto’s – ik heb er twee en mijn vader één. Ik heb een Audi Q7 jeep en een witte Lamborghini cabrio. De ene is mijn gezinswagen, met de andere rij ik graag rond als het mooi weer is. Ik werk ervoor en ik verdien goed, dus ik ga mij niets ontzeggen omdat de mensen daar iets over vinden. Ik ben opgegroeid in een buurt met Turken, Marokkanen en zwarten, we speelden verstoppertje zoals iedereen. Mijn ouders hadden een bescheiden inkomen. Ik verkeer nu in de mogelijkheid om hen meer terug te geven en dat doe ik dan ook graag, want mijn familie staat altijd achter mij.”

Terwijl beneden op het veld de wedstrijd is afgelopen, maakt Bailly zich in de catacomben op voor een penalty- shout-out tegen Salou Ibrahim. Beiden blijken geen onbekenden voor elkaar: ofschoon ze nooit voor dezelfde clubs speelden, ontmoetten ze elkaar in een Duits restaurant en gingen later samen op stap in Düsseldorf. Bailly als speler van Mönchengladbach, Ibrahim als speler van Duisburg.

De shoot-out eindigt overigens op 6-4 voor de Ghanese Belg, die met een grote grijns afscheid neemt.

Sensatie met vleugels

Toeval bestaat niet, dus in de taxi weerklinkt ’s anderendaags Alicia Keys‘ meeslepende hit Empire State of Mind. Big lights will inspire you… There’s nothing you can’t do now you’re in New York …New York …

En of er niets is wat je niet kan doen in New York. Red Bull geeft je vleugels, luidt de slogan van de energiedrank achter de Air Race en dat zal Bailly geweten hebben: hem wacht een stuntvlucht met loopings, rolls, G-krachten en snelheden van 300 kilometer per uur.

Na een medische check-up en een video met veiligheidsinstructies rest hem nog slechts één vraag te beantwoorden:

Goed ontbeten, Logan?

“We zullen het zo dadelijk zien.” ( grijnst)

Zijn glimlach mag er dan al iets nerveuzer uitzien, zijn ‘cool’ verliest de doelman van Borussia Mönchengladbach er niet bij.

Ook na de vlucht niet.

“Ik heb meer gezweet in twintig minuten Red Bull Air Race dan tijdens een training van twee uur”, lacht hij bij het uitstappen.

“Zelfs door een wereldbeker te winnen, haal ik deze sensatie niet”, flapt hij er even later voor de camera’s van RTL uit.

Om vervolgens voor Sporza over te schakelen op een ernstiger onderwerp: de nationale ploeg en de nieuwe keeperstrainer.

“Toen ik klein was, was Philippe Vande Walle een voorbeeld voor mij. We zullen zien wat hij brengt voor de keepers van de nationale ploeg. Hij heeft veel ervaring als keeperstrainer en als trainer. Mijn ambitie is de eerste doelman van de nationale ploeg worden. Met Vande Walle is er nu iemand keeperstrainer die de Bundesliga en de Jupiler Pro League heel goed kent. Hij kan iets meer brengen voor de keepers van de nationale ploeg. Hij en Leekens vormden een goed koppel bij Kortrijk. We hebben zo iemand nodig rond de nationale ploeg om iets goeds te bouwen.”

Twee in een geen enkele ronding verhullend acrylpakje gespannen hostessen trippelen het hete asfalt op.

“Time-out!”, roept vader Bailly, die – pfwoeh! – de concentratie van zijn zoon – en de toehoorders – van het interview weg ziet glijden.

Take II.

Buiten scheren de stuntvliegtuigjes van de Red Bull Air Race voorbij voor hun trainingsvluchten, als aan Logan Bailly in het perszaaltje door de geschreven pers vragen worden gesteld.

Waarom was Vande Walle een voorbeeld voor jou?

Logan Bailly: “Zijn speelstijl sprak mij wel aan, zijn extravagantie en het feit dat hij ook als keeper doelpunten heeft gemaakt bij Germinal Ekeren. Het is niet iemand qui est dans le moule des gardiens, hij is specialer in vergelijking met de andere keepers. Sinds ik klein ben, heb ik als keeper en als mens naar hem opgekeken.”

Op een vraag over Vande Walle antwoordde je voor de tv dat hij zowel de Bundesliga als de Jupiler Pro League kent. Met andere woorden, je rekent erop dat hij meer in je voordeel speelt dan Custers?

“Hij zal oordelen met een ander oog, met het oog van de keeperstrainer. Hij gaat mij niet bevoordelen omdat ik in de Bundesliga speel, hij zal kijken naar het meeste potentieel, naar wie de beste keeper is op het beste niveau. Gaat hij Ma-Kalambay selecteren als hij hem niet kent? Je weet het niet. Vande Walle is een professionele keeperstrainer, hij kijkt niet naar zijn favoriete competitie, maar naar de présence en de vorm van de speler.”

Wordt de eerstvolgende match beslissend voor wie uiteindelijk de nummer één gaat worden?

“Degene die de volgende match zal spelen, zal het dichtst bij de positie van vaste eerste doelman van de nationale ploeg staan.”

Custers uitte na de wedstrijd tegen Kroatië kritiek: de bal die je doorliet, was voor Stijnen een makkie geweest, zei hij.

“Dat is gemakkelijk gezegd, ik wil best kritiek begrijpen, maar wie niet op topniveau heeft gespeeld, mag eigenlijk niet zo oordelen. Als hij dat vindt, moet hij dat weten. Ik ga niet oordelen over hem.”

Stijn Stijnen was zijn favoriet.

“Voilà. Ik heb ook potentieel, ik speel niet toevallig in Gladbach.”

Maar je verkoopt wat te veel show, liet Custers uitschijnen.

“Toen ik met hem als keeperstrainer bij de nationale ploeg zat, heeft hij mij dat soort zaken nooit verteld. Maar eens ik vertrokken was en Stijnen kwam, was het Bailly heeft dit gedaan en dat gedaan. Ik vind: als je kritiek hebt, moet je het van bij het begin zeggen. Als de hele staf verandert bij de nationale ploeg, moet je daarna niet beginnen met op de spelers te schieten. Ik weet tot wat ik in staat ben en wat ik al heb gepresteerd, maar ik ga nu niet beweren dat hij er niets van kent. Misschien verdiende Stijnen het wel om eerste doelman te zijn. Maar ik kijk naar mijzelf en dat de rest dat dan ook doet. Nu beginnen we op gelijke voet.”

Jij speelt in Duitsland, Gillet in Italië, is dat niet beter dan in België spelen?

“Het is een ander niveau, elfde worden met Bari of met Mönchengladbach, c’est pas du n’importe quoi. Duitsland is Duitsland, Italië is Italië. Ik praat niet over België, maar ik ken het niveau van Italië en ik ken de Duitse aanvallers. We hebben een voordeel dat we in het buitenland spelen. Vermaelen zal hoger op de fiche staan omdat hij bij Arsenal speelt, dat is zo. Er zijn spelers die in topcompetities spelen.

Bij Mönchengladbach word ik getraind door een keeperstrainer die vierhonderd matchen heeft gespeeld in de Bundesliga. Hij weet hoe hij een keeper ook mentaal moet voorbereiden op de Bundesliga. Elke thuiswedstrijd speel ik voor bijna 50.000 man, tegen spelers als Gomez, Ribéry, Kurányi … Dus je maakt steeds meer vooruitgang. Iedereen kan eens een topmoment hebben, maar je moet dat over een langere periode kunnen aanhouden. Eens je aan de top zit, heb je die kwaliteit of je hebt ze niet. Het moeilijkste is om het constant te laten zien. En dat hangt vaak af van de mentale surplus om met de druk om te gaan. Ik speel in Duitsland genoeg onder druk van de pers en de supporters.”

Times Square

Van de klassiekers die Bailly in New York graag wou bezoeken, stond Times Square boven aan zijn lijstje. Tussen de wolkenkrabbers met geschakeerde neonreclames die een wervelend uitgaansleven laten vermoeden en de trendy winkels voelt Bailly zich als glamourboy thuis.

“Glamourboy, ik hou wel van dat imago, maar mijn vrouw iets minder (grijnst). Ik hou van gekleed lopen in de laatste mode. Het is niet omdat ik in ‘gewone’ kleren ga lopen of in ‘gewone’ auto’s ga rijden dat ik beter ga spelen. Ik ben zo en ik zal zo blijven, dan moet je de minder goede kanten met de goede nemen. Ik ben geen moeilijke jongen. Mijn vrouw heeft mij daar toch nog niets over gezegd en ze is al negen jaar bij mij. ( grijnst) Op 26 juni loopt mijn dochtertje trouwens een modeshow in Antwerpen. Mijn vrouw doet dat graag en ik ben wel trots op mijn dochtertje. Ze heeft ook al fotosessies gehad. Ze doet dat met de glimlach en mijn vrouw kleedt haar graag op.”

New York lijkt Bailly op het lijf geschreven, maar schijn bedriegt.

“Spelen in New York, ja, waarom niet, maar leven in New York, neen. Ik kon in Düsseldorf gaan wonen, maar ik vond dát al te stads. Ik woon nu nabij Gladbach, rustig, in een bos met camerabewaking voor de deur, die er trouwens al was toen ik het huis betrok. Ik woon op honderd kilometer van het huis van mijn ouders, dus ik kom nog heel vaak naar Luik.”

’s Anderendaags slenteren pa en broer Bailly nog eens alleen door de stad, op zoek naar een laatste souvenir, en dan blijkt des te meer hoe rustig en teruggetrokken ze eigenlijk zijn. In niets lijkt de uitstraling van Logan en zijn nieuw vergaarde luxeleven dan bij de familie te passen. Het ontlokt vader Bailly weleens de verzuchting hoe hij greep op zijn zoon kan houden.

Maar die zoon zelf klonk daar een dag eerder gerust in. “Ik word wat ouder en meer ervaren”, zei hij. “Je leert leven zoals het bij de top past. Ik heb fouten gemaakt in het verleden, maar ik heb bijgeleerd. Je ne bouge pas beaucoup en Allemagne. Mijn dochter, Destiny, is vijf en mijn zoon, Prince, is pas op 11 juni geboren. Ik heb kinderen nu, ik moet het voorbeeld geven.”

Vader en broer kopen uiteindelijk nog een petje.

Op de vlucht van New York naar Brussel zit op dat moment de vierentwintigjarige doelman onderweg naar de eerste training. Tijdens zijn jeugd, die weinig grootse dromen toeliet, speelde hij verstoppertje met zijn vriendjes zonder te weten dat de opstelling voor de interland van België tegen Duitsland hem jaren later zo nieuwsgierig zou maken en dat hij in een Red Bullstuntvliegtuigje ondersteboven over the greatest city in the world zou kronkelen.

Zonder zorgen.

door raoul de groote

Het is niet omdat ik in ‘gewone’ kleren ga lopen of in ‘gewone’ auto’s ga rijden dat ik beter ga spelen.