‘Na één match heb ik beslist nooit meer in doel te staan’

© BELGAIMAGE- CHRISTOPHE KETELS

Op zijn 17e zat hij al op de bank in de Premier League en hij was ooit de beschermeling van Mark Hughes. Na een zware rugblessure timmert Thibaud Verlinden, zoon van clubicoon Dany Verlinden, bij Stoke opnieuw aan de weg.

Vanuit zijn appartement in Salford heeft Thibaud Verlinden (20) een adembenemend uitzicht over de weinig glamoureuze architectuur van Manchester en kan hij de River Irwell, die een vijftiental kilometers verderop te pletter stort in de River Mersey, haast aanraken. Hier, in Noord-Engeland, staat Verlinden bekend als voetballer van Stoke City en ex-huurling van Bolton Wanderers. Footballer for Stoke City & Belgian football international zo staat te lezen op zijn Twitteraccount. In België is Thibaud nog altijd de zoon van Dany Verlinden.

De manier waarop Club met mijn vader is omgegaan was niet mooi.’ Thibaud Verlinden

Hij moest nog vijf jaar worden toen zijn vader in mei 2004 in een kolkend Jan Breydelstadion afscheid nam van Club Brugge en letterlijk op de schouders werd gedragen door Timmy Simons en Peter Van der Heyden. ‘Met mijn moeder, mijn broer Justin en de grootouders ging ik naar elke thuismatch van mijn papa kijken’, vertelt Thibaud Verlinden. ‘Ik weet nog dat Justin en ik na affluiten binnenglipten in de kleedkamer. Mijn mooiste herinnering aan de carrière van mijn pa? Zonder twijfel de afscheidsmatch tegen Lierse. Dat was voor en na de match een groot feest.’

Hoe was het om op te groeien met een vader die profvoetballer was?

THIBAUD VERLINDEN: ‘In de week deden we doodnormale dingen met onze papa. In de tuin voetballen en dat soort zaken. Wanneer hij in het weekend op verplaatsing moest spelen, zocht ik een plaatsje dicht bij de kachel om naar zijn match te kijken. Eigenlijk was ik te jong om te beseffen waar mijn vader echt mee bezig was. Het is pas de laatste jaren tot mij doorgedrongen dat hij veel voor het Belgische voetbal heeft betekend. In Brugge wordt hij altijd herkend als we iets gaan.’

Zat het eraan te komen dat zijn zonen zouden voetballen?

VERLINDEN: ‘Toen ik mijn eerste match voor Club Brugge moest spelen, had ik nog nooit gevoetbald. Iemand vroeg aan mijn pa of ik in doel wilde staan en ik heb dat gedaan. We speelden tegen Cercle Brugge en ik heb mij die dag acht of negen keer moeten omdraaien. Ik heb toen traantjes gelaten, ruzie gemaakt met mijn papa en ik heb gezegd dat ik nooit meer in doel wilde staan.’

Hij heeft je daarna nooit meer gepusht om keeper te worden?

VERLINDEN: ‘Nee. Dat was gewoon niets voor mij. Ik ben begonnen als rechtsachter, maar mijn Nederlandse trainer bij Club zag wel iets in mij als voorspeler. Ik ben tot mijn 12e bij Club gebleven en dan is Standard mij komen halen. Mijn broer Justin speelde er al en op het einde van het seizoen hebben ze via hem gepolst of ik interesse had om ook te komen. In de zomer hebben ze naar mijn ouders gebeld, we zijn een keer in Luik geweest en het was rond.’

De zoon van een Club Bruggeboegbeeld die naar Standard gaat. Heeft dat niet voor ophef gezorgd?

VERLINDEN: ‘Bij Club hebben ze er geen rel van willen maken, maar de transfer is niet in goede aarde gevallen. Justin was het jaar daarvoor al van Club naar Standard gegaan en ik werd er als een opkomend talent beschouwd toen ik vertrok. Ik weet niet of het een met het andere te maken heeft, maar toen Georges Leekens is gekomen werd mijn papa ontslagen. De manier waarop Club met mijn vader is omgegaan was niet mooi. Hij denkt wellicht niet meer aan die episode, maar hij zal het nooit vergeten.’

TREINRIT NAAR TONGEREN

Wat heeft die overstap jou in termen van opleiding opgeleverd?

VERLINDEN: ‘Ik had op dat moment geen betere beslissing kunnen nemen want de academie van Standard was echt af. Die vier jaar bij Standard hebben mij ook zelfstandiger gemaakt. Zaterdag na de match kwam mama ons halen, maar op zondag namen Justin en ik vanuit West-Vlaanderen de trein terug naar het internaat in Tongeren. Ik was amper 12 jaar, maar ik woonde niet meer thuis en ik had enkel mijn broer om op terug te vallen.’

Wat is er van jouw periode bij Standard blijven hangen?

VERLINDEN: ‘Ik heb veel gehad aan Alex Moscovoi. Hij was trainer en in de zomer was hij opvoeder op het internaat. Die man kon ongelooflijk hard zijn in de omgang met mij. Ik heb een sterk karakter en ik heb leren incasseren. Door mijn temperament ben ik wel een paar keer in de problemen gekomen. Niet dat ik een grote mond had, maar ik gedroeg mij best agressief op het veld. En het waren vooral de scheidsrechters die het moesten ontgelden. Ik ben pas gekalmeerd toen ik 16 was.’

Waarom heb je het uiteindelijk niet gehaald bij Standard?

VERLINDEN: ‘Ik moest altijd met jongens van mijn leeftijd spelen terwijl anderen een of twee categorieën mochten overslaan. Op het einde wist het bestuur dat er interesse was vanuit Engeland, maar ik kreeg pas als laatste van de groep een contractvoorstel. Dat wil toch zeggen dat ze niet op mij rekenden? Nochtans maakte ik samen met Zinho Vanheusden, Ilias Moutha-Sebtaoui en Adrien Bongiovanni deel uit van de lichting van 1999. Op Standard zagen ze ons als de gouden generatie. Onze wedstrijden werden bijgewoond door scouts van alle Europese topploegen en voor Standard was het onmogelijk om ons allemaal te houden. Bij mij had het anders kunnen lopen: ik zou nooit vertrokken zijn als ze mij met de eerste ploeg hadden laten meetrainen.’

Jij koos op je 15e verrassend genoeg voor Stoke, een club die niet echt bekendstaat om zijn uitmuntende jeugdacademie.

VERLINDEN: ‘Ik heb met mijn ouders en makelaar ( Gyorgy Csepregi, nvdr) Liverpool en Everton bezocht, maar ik had er geen goed gevoel bij. Tijdens de rondleiding bij Stoke City voelde ik mij meteen welkom. De manager Mark Hughes heeft mij even apart genomen in zijn bureau. ‘Kijk jongen, bij mij zal je een echte kans krijgen.’ Dat gesprek heeft mij overtuigd om voor Stoke te kiezen.’

Heeft het financiële aspect ook meegespeeld? Anders kies je toch niet voor een ploeg van het kaliber Stoke.

VERLINDEN: ‘Geld was niet mijn eerste motivatie om bij Stoke City te tekenen. Ik kreeg een scolarship, een soort beurs, en dat stelde niet veel voor. Bij Standard kon ik zelfs meer verdienen. Bij Stoke City kreeg ik wel de belofte dat ik als 16-jarige regelmatig met de A-kern zou mogen trainen met mannen als Xherdan Shaqiri en Marko Arnautovic. Standard kon mij enkel een plek bij de U17 garanderen… De keuze was snel gemaakt. Bovendien kreeg mijn pa een job als keeperstrainer aangeboden.’

'Na één match heb ik beslist nooit meer in doel te staan'
© BELGAIMAGE- CHRISTOPHE KETELS

ERNSTIGE DIAGNOSE

Mark Hughes beweerde dat je een van de grootste talenten was met wie hij heeft samengewerkt. Heeft dat geen onrealistische verwachtingen gecreëerd?

VERLINDEN: ‘Bij de supporters wel. Ik was 17 jaar toen ik onder Hughes een paar keer op de bank mocht zitten in de Premier League en vorig seizoen werd ik bij mijn eerste basisplaats meteen uitgeroepen tot man van de match. De supporters waren benieuwd naar het vervolg en eigenlijk verwachtten ze dat ik elke match hetzelfde zou brengen. Stoke heeft de beste fans van Engeland. Als het slecht gaat, kunnen ze zich snel tegen een speler keren. Maar ik kan daarmee omgaan hoor… Op training had ik geen schrik om een verkeerde pass te geven. Ben ik daarom een lefgozer? Als je op die leeftijd je man niet staat, lopen ze over je heen.’

Na mijn rugblessure kon ik niet volgen op training met de A-kern. Dat was een mentale shock.’ Thibaud Verlinden

Een rugblessure heeft jouw opmars gestuit.

VERLINDEN: ‘Ik mocht drie jaar geleden opwarmen tijdens een uitwedstrijd tegen Watford en ik voelde plots een pijnscheut in mijn rug. Na de match heb ik aan de kine gezegd dat ik een scan nodig had. Maandag ben ik naar het ziekenhuis gegaan, dinsdag werd ik bij een specialist verwacht. De diagnose was ernstig: stressfactuur op de vierde en vijfde lendenwervel. De dokter vermoedde dat het een geval van overbelasting was en ik moest zes maanden platte rust nemen. Wat zou er gebeurd zijn mocht ik toen zijn ingevallen? Dan had ik het wellicht erger gemaakt. Maar als de coach jou vraagt om in te vallen, dan kan je dat niet weigeren. Tot dan was mijn carrière enkel in stijgende lijn gegaan en plots kreeg ik af te rekenen met tegenslag. Zonder die blessure had ik sowieso mijn debuut gemaakt in de Premier League en zou ik nu veel verder hebben gestaan.’

Hoe verliep de revalidatie?

VERLINDEN: ‘Ik heb drie maanden in België doorgebracht. Uit verveling ging ik naar de training van Justin kijken bij Oostende. Of ik ging met mijn oma wandelen die aan het herstellen was van een trombose. Ik mocht zwemmen en fietsen – zolang ik mijn rug maar niet belastte. Toen ik opnieuw aan trainen toe was met de A-kern, kon ik niet volgen. Dat was een mentale shock voor mij. Ik vroeg mij af of ik ooit mijn oude niveau zou terugvinden.’

Begin 2018 heb je een vreemde carrièreswitch gemaakt door een half seizoen op huurbasis te spelen bij de Duitse tweedeklasser St. Pauli.

VERLINDEN: ‘De sportief directeur van St.Pauli had mij een paar keer zien spelen met de U23 van Stoke en na een proefperiode van een week mocht ik mijn contract tekenen. Blijkbaar had de trainer Olaf Janßen op mijn transfer aangedrongen. Een week of twee later werd hij ontslagen. Het eerste wat bij mij opkwam was: fuck, wat nu? De nieuwe trainer kwam nooit naar de B-ploeg kijken en voor hem was ik maar een huurspeler die over zes maanden weg zou zijn. Na een tijdje heb ik de trainer laten weten dat ik geen wedstrijden meer wilde spelen met St. Pauli B. Ik was de tackles en het ruwe spel in vierde klasse beu. Bij St. Pauli waren ze een beetje kwaad – een week voor het einde van het seizoen hebben ze mij teruggestuurd – maar Stoke had begrip voor mijn situatie. Ze wisten dat ik daar niet goed behandeld werd. Ze hadden mij naar St. Pauli gestuurd omdat de coach mij absoluut wilde en om uiteenlopende redenen werd ik niet opgesteld… ‘

Waarom koos je afgelopen zomer voor een uitleenbeurt aan derdeklasser Bolton Wanderers, een club die door financiële problemen met twaalf strafpunten aan het seizoen moest beginnen?

VERLINDEN: ‘Stoke wilde mij niet op huurbasis laten vertrekken, maar ik heb er op gehamerd om mij toch te laten gaan. Na overleg met mijn makelaar, mijn papa en Justin kwamen we tot het besluit dat het op mijn 20e tijd was om te spelen. Eerst wilde ik uitgeleend worden aan een Belgische club, maar op de laatste dag van de transferperiode heeft het bestuur mij duidelijk gemaakt dat ik in Engeland moest blijven. Bolton en Wycombe, twee clubs uit League One, waren geïnteresseerd. Bolton ligt niet ver van Manchester en dat gaf de doorslag. Mijn keuze voor Bolton was de juiste: ik stond in 12 van de 21 matchen in de basis en ik heb naam gemaakt op een degelijk niveau.’

WACHTEN OP ERKENNING

Je bent twintig jaar, je ligt nog tot 2022 onder contract bij Stoke City en je staat aan de rand van de doorbraak in Engeland. Is jouw droom aan het uitkomen?

VERLINDEN: ‘Het is de bedoeling om volgend seizoen basisspeler te zijn bij Stoke en daarna richting Premier League op te schuiven. Maar ik wil ook geen stappen overslaan. Spelers die doorbreken in de Premier League zijn minstens 23 of 24 jaar. Ik ben dus niet gehaast. Ik heb mijn vader dagelijks aan de lijn en hij denkt er net zo over. Hij zegt dan: ‘Neem je tijd, blijf rustig, geen stress, speel je wedstrijden en kijk wat er op jou afkomt.’ Hij herhaalt het vaak genoeg omdat hij weet hoe ongeduldig jongeren zijn.’

Tot de U19 werd je regelmatig opgeroepen voor de nationale jeugdploegen, maar je laatste selectie dateert al van maart 2018. Weet je waarom Johan Walem jou links laat liggen?

VERLINDEN: ‘Ik heb nog nooit met de coach van de beloften gesproken, het is voor mij dus moeilijk om iets zinnigs te zeggen over mijn kansen om ooit opgeroepen te worden. Misschien vindt hij dat ik er niet klaar voor ben? Of is er een andere reden? Ik weet het niet, maar ik moet zijn beslissing accepteren. Ga ik akkoord met de beslissing om mij niet op te roepen? Nee, ik heb het daar moeilijk mee. Al die gasten die nu in de kern zitten, waren mijn ploegmaats bij de U19. En ik wil voor mijn land spelen.’

In België weten weinig mensen dat er met Julien Ngoy en jij twee Belgen bij Stoke zitten.

VERLINDEN: ‘Als kleine jongen droom je er natuurlijk van om in eigen land een bekende voetballer te zijn. Maar ik vind het niet erg dat België mij niet kent. Ik kan zonder druk mijn matchen spelen en de erkenning zal later wel volgen.’

‘Liever tweede klasse in Engeland dan eerste klasse in België’

Paul-José Mpoku, Charly Musonda, Charni Ekangamene, Ilias Moutha-Sebtaoui, Mathias Bossaerts, Indy Boonen, Ismail Azzaoui… Het zijn slechts enkele namen van Belgische spelers die op jonge leeftijd het Kanaal hebben overgestoken om hun Premier Leaguedroom na te jagen, maar uiteindelijk geen minuut hebben gespeeld in de meest uitdagende competitie ter wereld. De verhalen van Belgische landgenoten die mislukt zijn, naar België zijn moeten terugkeren of helemaal van de radar zijn verdwenen, hebben Verlinden niet afgeschrikt. Hoewel de Belgische winger sinds zijn overgang naar Stoke City in 2015 amper acht keer uitkwam voor The Potters heeft hij geen spijt van zijn beslissing. ‘Als je een keuze maakt, moet je daar volledig achter blijven staan. Ik heb het al vaak genoeg gezegd tegen mijn ouders dat ik hoe dan ook een tijdje in Engeland zal blijven. Ik voel ik mij hier thuis en ik zou het raar vinden om nu al terug te keren naar België. Ik zal er alles aan doen om het hier te maken. Of het nu in de Championship is of in Premier League. Ik zou heel tevreden zijn mocht ik op mijn 30e tien seizoenen Championship op mijn palmares hebben. Liever tweede klasse in Engeland dan eerste klasse in België, maar je weet natuurlijk nooit wat de toekomst brengt.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content