Na tien jaar ruilt Laurent Ciman de Jupiler Pro League voor het buitenland. Zondag nam hij afscheid van Sclessin, waar hij de afgelopen jaren de twijfels van zich af speelde.
Zelden trekt een profvoetballer om andere dan financiële of sportieve redenen naar het buitenland. Bij Laurent Ciman,die in augustus 30 wordt, is dat wel het geval. Zijn vertrek heeft vooral te maken met de begeleiding die zijn vijfjarig autistisch dochtertje Nina nodig heeft, zegt hij: “Sinds ik bij Standard ben, kreeg ik al opmerkelijke aanbiedingen uit het buitenland, maar toen spelersmakelaar Jean Russo de interesse van Montreal beschreef, voelde ik dat dit een ernstig bod was, én interessant. Mijn vrouw zei me meteen dat Canada een ideaal land was qua opvang voor Nina. Ik wist dat niet.” Ciman nam contact op met Russo en met de bestuurders van Impact Montreal zelf, vervolgens lichtte hij Standardvoorzitter Roland Duchâtelet,ondervoorzitter Bruno Venanzi en sportief directeur Axel Lawarée in. Duchâtelet gaf hem een vrijgeleide om met Montreal te praten. “Klasse”, vat Ciman de reactie van zijn voorzitter in één woord samen.
Zo komt het dat de verdediger, na zijn laatste clásico, maandag het vliegtuig op stapte naar Montreal, dat hij verkoos boven het Zwitserse Sion, dat ook een aanbieding klaar had en Ciman betere financiële voorwaarden bood dan Montreal, waar hij niet een van de topverdieners wordt.
Familietrek
Laurent Ciman begon zijn loopbaan in de regio rond Charleroi. Eerst bij Farciennes, daarna bij Couillet, vervolgens bij Olympic en Sporting Charleroi (2004-2008). “Olympic – derde klasse – was voor Laurent geen eindstation”, zegt zijn vader Robert Ciman. “Alleen eerste klasse interesseerde hem. Toen hij debuteerde bij Sporting, waren we dan ook heel trots. Voor een Carolo is dat al een hele verwezenlijking, want Sporting is hét uithangbord van deze streek. Hoewel hij bij Couillet al gevolgd werd, dachten we nochtans niet dat hij veel verder zou geraken – ze zeiden dat hij maar ‘een kleine beetje meer’ talent had dan de anderen. Dat Laurent desondanks zo’n carrière heeft uitgebouwd, heeft hij te danken aan zijn mentaliteit en karakter, die hij ongetwijfeld van mij én zijn moeder heeft geërfd. Wij geven ook nooit op”, lacht zijn vader.
Dat doorzettingsvermogen mengde Laurent Ciman met een grote dosis zelfkennis. “Hij heeft nooit aan zichzelf getwijfeld, maar heeft ook nooit zijn vleugels willen verbranden. Als hij naar een club trok, wist hij dat hij dat niveau aankon. Laurent heeft altijd gezegd dat hij niets zocht wat hij niet kon bereiken”, zegt Robert.
Bij Sporting Charleroi werd Ciman gelanceerd door Jacky Mathijssen, op advies van Dante Brogno, die de verdediger van Olympic naar de Zebra’s haalde en onlangs nog eens vertelde hoe hij Ciman, die bij de reserven van Olympic voetbalde, verbaasde door hem te zeggen dat hij ooit in eerste klasse zou spelen. “Want hij geloofde dat zelf niet.” Frank Defays, vandaag trainer bij Virton, was bij Sporting Charleroi Cimans kapitein en stond naast hem in de verdediging. “Vanaf het begin zag je dat Laurent een groot potentieel had: fysiek enorm sterk en ook vrij zelfverzekerd. Hij miste alleen maturiteit in zijn spel. In vergelijking met toen is hij bij Standard veel completer geworden. Op het terrein straalt hij nu sereniteit en leiderschap uit. Vroeger beging Laurent weleens een zware overtreding, nu speelt hij meer doordacht en geconcentreerd. Ik herinner me een match tegen Lierse in zijn eerste seizoen bij Standard. Hij was mee opgerukt bij een stilstaande fase en kwam ten val vlak bij de Luikse spionkop, die hij ophitste terwijl de tegenaanval al begonnen was. Dat doet hij vandaag niet meer.”
Revalidatiecentrum Kortrijk
Na Charleroi volgde een mislukte passage bij Club Brugge (2008/09, zie kader), waarna Ciman zich herpakte bij KV Kortrijk (2009/10). Onder Georges Leekens bereikte rood-wit zelfs play-off 1. “Dat was een ploeg met veel op revanche beluste spelers: Christian Benteke, Davy De Beule, Glenn Verbauwhede, Sven Kums en Laurent”, vertelt toenmalig KVK-verdediger David Vandenbroeck, nu actief bij OHL. “De sfeer in de groep was formidabel en dat heeft Laurent nodig om zich helemaal in zijn sas te voelen. Dat seizoen bij Kortrijk was de échte start van zijn carrière. Vanaf toen is hij jaar na jaar verbeterd. Laurent werd zelfs opgeroepen voor de Rode Duivels (in mei 2010, nvdr), een grote genoegdoening na zijn moeilijke periode bij Club.”
Toen bondscoach Georges Leekens Ciman en ook Benteke opriep voor de Rode Duivels, viel hier en daar het woord ‘vriendjespolitiek’, omdat Leekens ook Kortrijk getraind had. “Maar voor ons”, zegt Vandenbroeck, “verdiende Laurent absoluut die selectie. Zijn profiel paste perfect bij de over-mijn-lijkmentaliteit die Leekens, en later ook Marc Wilmots, van zijn spelers verlangde.”
“Laurent bij de Duivels: dat vond ik niet meer dan normaal”, legt Georges Leekens zelf uit. “Een charmante, aimabele speler met oog voor het collectief, die nooit iets eist of problemen veroorzaakt. Je kunt altijd op hem rekenen, hij zal altijd klaarstaan.”
Ciman viel sinds zijn eerste selectie niet meer uit de boot bij de nationale ploeg en werd er een van de weinige spelers uit de Belgische competitie, te midden van een rist internationale sterren.
“Voor mij”, zegt Frank Defays, “is het niet de vraag of hij zijn stek bij de Duivels verdient, maar wie van het drietal Anthony Vanden Borre, Thomas Meunier en Guillaume Gillet je eruit laat. Ciman moet altijd tot de selectie behoren. Hij heeft de opgang van de nationale ploeg van bij het begin meegemaakt, is bezig aan alweer een sterk seizoen, kan in de defensie overal depanneren en stelt nooit teleur.”
Ook Marc Wilmots loofde al meermaals Cimans mentaliteit en polyvalentie. Op de vraag waarom hij de verdediger – vooral tijdens vriendschappelijke interlands – dan niet vaker op het veld zet, is zijn antwoord simpel: “Ik moet Laurent niet meer uittesten. Ik weet wat ik aan hem heb en dat hij klaar zal zijn de dag dat ik hem nodig heb.”
Valenciennes
Op zijn 29e belichaamde Ciman als een van de weinige spelers het échte Standard. “Laurent is een leider geworden”, getuigt Frank Defays. “Hij luidde de alarmbel tijdens moeilijke momenten. Vroeger deed hij dat ook wel, maar nogal onhandig. Nu nam hij, zoals na de zware nederlaag op Moeskroen (5-2), op een meer zinvolle, verstandige wijze het woord.”
Bij Standard werd Laurent Ciman wat kenners in zijn beginjaren al in hem zagen maar wat er in die tijd niet meteen uitkwam: een van de beste verdedigers van de Jupiler League. Hij was er ook een van de weinige spelers die niet droomden van het buitenland, zijn prioriteit lag bij zijn familie en zijn vijfjarig dochtertje.
“Je kunt niet ongevoelig blijven voor de strijd die hij ook naast het voetbalveld levert”, zegt Defays. “Ik heb de indruk dat hem dat ook vlugger volwassen heeft gemaakt. Ik ben er zeker van dat hij al veel aanbiedingen gehad heeft van buitenlandse ploegen, maar dat zijn familiale situatie altijd zwaarder doorwoog.”
Twee jaar geleden stond Ciman dicht bij Valenciennes – waardoor hij in de buurt van Charleroi kon blijven wonen – maar de verdediger bleef bij Standard. Tijdens het WK liet Ciman wel horen dat hij de poort naar het buitenland niet helemaal had dichtgetrokken, maar in de zomermercato besloot hij uiteindelijk toch in België te blijven.
Nu verlegt hij zijn grenzen en ontlast hij zijn vrouw, die jaren geleden al haar job opgaf om zich helemaal aan de begeleiding van hun dochtertje te wijden. In Montreal zal ze meer hulp krijgen. Daar ging het de speler om, want financieel belandt hij in Canada niet in een andere wereld. Montreal is niet Toronto, dat Jermaine Defoe net nog bergen goud beloofde. Ciman zal er een verbeterd contract krijgen tegenover bij Standard, maar geniet er niet van de groepsverzekering waar profs in België van profiteren. Al bij al zal zijn inkomen in Canada niet zo veel hoger zijn dan in België.
Blijft de nationale ploeg. Voor zijn beslissing nam Ciman geen contact met Marc Wilmots, erna wel. De bondscoach stelde hem gerust. “Hij zei me dat hij de MLS even hoog inschat als de Belgische competitie. Ik hoef dus mijn plaats niet op te geven. Zelfs mocht dat wel het geval zijn, dan is dat maar zo. Ik maak deze keuze om familiale redenen. Mijn vrouw heeft al veel opgegeven voor de zorg van ons dochtertje. Ik ben blij dat ik daar ook eens iets tegenover kan stellen.”
DOOR STÉPHANE VANDE VELDE
Ciman belichaamde als een van de weinige spelers het échte Standard.
“Wilmots zei me dat hij de MLS even hoog inschat als de Belgische competitie.”
